Soroca

Als alternatief programma voor vandaag heb ik een bezoek aan Soroca wat naar voren gehaald.

De excursie naar Transnistrië is namelijk verschoven naar morgen.

De afstand valt wel mee, 153 km, maar het schiet niet erg op. De M2 loopt welliswaar langs de dorpjes, maar de maximum snelheid is daar 50 km/uur. Zonder beperkingen is het maximaal 90 km/u.

En wat je vaak ziet in de Russische filmpjes, dat op de meest vreemde plaatsen een zebrapad opduikt, waardoor er rare verkeerssituaties ontstaan, nou dat is hier ook zo. De rare situaties vallen gelukkig mee, maar je moet wel alert blijven.

In the middle of nowhere kan zomaar een zebrapad oversteken.

In de dorpjes, maar ook langs de hoofdwegen, zie je soms een bord met een waterkraan erop. Het duurde even voor ik het doorhad, maar dat betekent, dat er een waterput t.b.v. de drinkwatervoorziening geslagen is.

Aan de ketting is een roestvrijstalen emmer bevestigd, die naar beneden gedraaid kan worden.

Het openbare waternet is onderontwikkeld. Grote stukken van het platteland zijn voor hun watervoorziening aangewezen op deze traditionele waterputten. Beetje dorp heeft er vier of vijf, de putten die aan de invalsweg liggen zijn meestal geflankeerd door kruisbeelden of andere christelijke tableaus.

Gezond lijkt het me niet en als ik dit fenomeen google dan tast het de levensverwachting zeker aan.

Na 2,5 uur sturen bereikte ik Soroca. Vlak bij het fort kon ik de auto kwijt.

De foto van het fort in mijn (Duitstalige) gids, bleek gedateerd, op de torens waren inmiddels daken aangebracht.

Rondje om het fort gelopen, wat foto's geschoten en toen bleek het fort gesloten. Gaat pas op 20 april open.

Jammer, dat ik niet naar binnen kon, maar ook van de buitenkant, prachtig gerestaureerd.

Het Soroca Fort is een historisch fort in de moderne gelijknamige stad.

De stad vindt zijn oorsprong in de middeleeuwse Genuese handelspost Olchionia, of Alchona. Het staat bekend om zijn goed bewaarde bolwerk, opgericht door de Moldavische prins Stefanus de Grote ( Roemeens : Ştefan cel Mare ) in 1499.

Het oorspronkelijke houten fort, dat een doorwaadbare plaats over de Dnjestr verdedigde, was een belangrijke schakel in de keten van vestingwerken die bestond uit vier forten (bijvoorbeeld Akkerman en Khotin ) aan de Dnjestr, twee forten aan de Donau en drie forten aan de Dnjestr, de noordgrens van het middeleeuwse Moldavië. Tussen 1543 en 1546 werd het fort onder het bewind van Petru Rareş in steen herbouwd als een perfecte cirkel met vijf bastions op gelijke afstanden.

Tijdens de Grote Turkse Oorlog verdedigden de troepen van John Sobieski het fort met succes tegen de Ottomanen. Het was van vitaal militair belang tijdens de Pruth-campagne van Peter de Grote in 1711. Het bolwerk werd geplunderd door de Russen tijdens de Russisch-Turkse oorlog (1735-1739) . Het Soroca-fort is een belangrijke attractie in Soroca, omdat het culturen heeft behouden en het oude Soroca tot op de dag van vandaag heeft behouden.

Maar er is meer te zien in Soroca.

Vlakbij het fort staat Hemelvaartskathedraal uit 1842. In 1878 werd de klokkentoren erbij gebouwd.

Het oudste kerkgebouw (1814) is de Demetrius kerk, waarvan de deur op slot zat.

En dan iets wat in onze regio als controversieel wordt gezien; zigeuners. Hier is het simpel, de Roma en Sinti willen zigeuners genoemd worden. Dus hier heet de zigeunersaus nog gewoon zigeunersaus, in plaats van de bij ons gebezigde term 'gevulde paprikasaus' . Ik heb het maar niet verteld, ze zouden zwaar beledigd zijn.

Maar goed, deze groep mensen leeft boven op een heuvel aan de westkant van de stad.

De huizen lijken nergens op. Als er geld is, bouwen ze een stukje huis, als er geen geld is, niet. Zo staan er vele onbewoonde panden, die nog lang niet af zijn en ook nooit af zullen komen. Daar tussenin staan onder Sovjet architectuur gebouwde flats, waar het merendeel woont.

Hoogtepunt van deze manier van bouwen vond haar hoogtepunt iets van 30 jaar geleden, toen er nog iets van een textielindustrie bestond.

Het is niet uitzonderlijk, dat slecht 1 of 2 kamertjes ingericht zijn als woonvertrekken. De rest staat leeg en de wind en regen hebben daar vrij spel.

Ik heb een aantal woningen gefotografeerd, gelukkig zonder problemen.

Aan de zuidkant van de stad bevindt zich dan nog de 'Kaars der Dankbaarheid'. Het platform is te bereiken via ruim 600 traptreden. Onderaan staat een kapelletje geflankeerd door twee leeuwen.

Na al deze indrukken, het plan opgevat om het klooster van Japca te gaan bezoeken. Stukje naar het zuiden en dan oostwaarts. Het asfalt hield op en ik moest nog 50 km.

De kaart erbij en ik vind het toch wat tricky. Japca ligt net niet in Transnistrië en hoe kom je daar weer weg. De weg erheen bleek onverhard, dus een verstandige keus was volgens mij om terug te rijden naar de hoofdweg en rustig aan weer richting Chisinau te rijden. Onderweg nog wat gegeten en gedronken en om half zes was ik weer terug.

Morgen dan echt naar Transnistrië. Ben erg benieuwd.