Laxey en Ramsey

Toen ik gisteravond naar bed ging, hoorde ik steeds het geluid van wat op een toeter van een schip leek. Een mug kon het niet zijn. Wel in slaap gevallen, maar om half zes wakker, want dit geluid was inmiddels een continue geluid geworden. De wind. Het waaide stevig en door de wind resoneerde er wat. Ik uit bed, maar kon het euvel niet oplossen.

Toch maar weer naar bed en tot half zeven weer wat kunnen slapen.

Ontbijt is hier vanaf half acht.

Ik ben gegaan voor een full English breakfast. Roerei, worstjes, gegrilde tomaat, witte bonen in tomatensaus en champions. Wat toast erbij en als je dit allemaal op hebt, heb je ook genoeg voor de rest van de dag.

Toen ik gisteren een rondje liep, meende ik gezien te hebben, dat er liften zijn, die je omhoog brengen naar bepaalde verdiepingen van de parkeergarage. Even nagevraagd vanmorgen en dat bleek te kloppen.

Dus even zoeken vanmorgen, maar snel gevonden.

Dat scheelde weer een hele tippel.

De eerste stop van vandaag zou zijn Laxey Great Wheel, ook bekend als Lady Isabella.

Dit waterrad pompte water uit de zinkmijnen omhoog van een diepte van ruim 600 meter!

Het wiel werd in 1854 gebouwd om water op te pompen uit het Glen Mooar-gedeelte van het industriële complex Great Laxey Mines. Het kreeg de naam Lady Isabella, naar de vrouw van luitenant-gouverneur Charles Hope , die destijds gouverneur van het eiland was .

Het wiel wordt momenteel onderhouden door Manx National Heritage als onderdeel van de Great Laxey Wheel [e-38] Mines Trail.

Omdat er op het eiland Man geen kolen beschikbaar waren voor een stoompomp, werd er gebruikgemaakt van een waterrad .

Water uit de omgeving – waaronder een aantal lokale bronnen en beken – wordt verzameld in een cisterne , die zich boven het niveau van de bovenkant van het wiel bevindt. Een gesloten pijp verbindt de cisterne met de bovenkant van het wiel; zo stroomt het water als een omgekeerde sifon de toren op . Het water valt vanuit de pijp in de emmers (gevormd uit houten latten aan de omtrek) en zorgt ervoor dat het wiel draait in wat wordt beschreven als de 'omgekeerde' richting: het is een backshot-wiel . De kruk heeft een slag van 4 voet (1,2 m) en is verbonden met een contragewicht en met een zeer lange stang. Deze stang loopt langs het stangenviaduct naar de pompas 200 m verderop, waar de slag van 8 voet (2,4 m) door een T-rocker wordt omgezet in een pompwerking.

Het grootste deel van het wiel en de stang is gemaakt van hout; de belangrijkste mechanische onderdelen zijn echter van metaal om voor spanning en draagvlakken te zorgen. De stang is voorzien van wieltjes die met tussenpozen zijn bevestigd om de slag met minimale wrijving te laten verlopen.

De mijn had op zijn hoogtepunt meer dan 600 mijnwerkers in dienst en produceerde lood, koper, zilver en zink tot de sluiting in 1929. In 1965 kocht de regering van Manx het rad en het terrein. Het rad werd gerestaureerd en in 1989 kwam het onder beheer van Manx National Heritage .

Echt een uniek staaltje van engineering in de 19-de eeuw. Ook dat het water aan de bovenkant van het rad instroomt is echt heel apart.

Ik ben de 95 treden omhoog gelopen en ondanks dat het inmiddels regende, toch een mooi uitzicht op de omgeving.

Daarna naar beneden en doorgelopen naar de ingang van een oude mijn. Bij de ingang stond een man nog enige uitleg te geven over de mijn en nadat je een bouwhelm op had gezet, kon je op eigen gelegenheid een stuk naar binnen lopen.

Daarna terug naar de auto en naar de parkeerplaats nabij de Snaefell Mountain Railway.

Dit treintje brengt je over een traject van 8 kilometer naar het hoogste punt van het eiland op een hoogte van 621 meter.

Om echt op het top te komen moet je nog 10 meter verder omhoog lopen.

Dit was vandaag niet te doen. Het waaide gigantisch, zeker windkracht 12. Kinderen tot een jaar of vijf werden omver geblazen door de wind. En daarbij regende het ook nog flink.

Wel wat foto's geschoten, maar daarna met de eerstvolgende trein weer terug.

Op naar Ramsey, ook een kustplaats, maar wat verder noordwaarts.

Door de eeuwen heen zijn de oorspronkelijke gebouwen allemaal verwoest. De vroegst bekende moord dateert al uit het jaar 1154, toen koning Olaf van Man vermoord werd door zijn neef.

In 1886 werd er een pier gebouwd. Bijna 800 meter lang de zee in, zodat schepen konen aanmeren.

De pier is nog zichtbaar, maar een stukje verop zijn twee vuurtorens te zien, die de ingang naar de huidige haven markeren.

Wat verderop een stalen draaibrug uit 1892.

Het enige historisch wat ik nog kon vinden was een oud gebouw in Parliament Street.

Daarna de omgeving van het stadje verkend en zo kwam ik op een gedeelte van het TT circuit. De Man TT is bekend en berucht vanwege de vele (dodelijke) ongelukken die er elk jaar vallen.

De Isle of Man TT (Isle of Man Tourist Trophy) is een wegrace voor motorfietsen op het eiland Man. De race wordt sinds 1907 gehouden. De Snaefell Mountain Course, het stratencircuit op de openbare wegen van het eiland, is meer dan 60 kilometer lang en voert onder meer door dorpen en over de flanken van de berg Snaefell. De vele obstakels (rotondes, trottoirbanden, stenen muren, heggen en gebouwen) maken het een gevaarlijke race. Toch was de Isle of Man TT tot in de jaren zestig een van de meest prestigieuze wedstrijden ter wereld. Van 1949 tot 1976 maakten de belangrijkste klassen van de Isle of Man TT deel uit van het wereldkampioenschap wegrace.

Ook als er geen TT wordt verreden is er buiten de bebouwde kom geen snelheidslimiet. Dat maakt, dat ook hobby motorrijders hier kun kunnen demonstreren. Bij een haarspeldbocht nabij Ramsey stond een bord met daarop aangeven, dat er de afgelopen vijf jaar, daar 50 doden zijn gevallen.

Daarna doorgereden naar het noordelijkets puntje van het eiland, Point of Ayre.

Daar staan twee vuurtorens om de waarschuwen voor de gevaren rond dit punt.

Het regende nog steeds bij een temperatuur van rond de 10°C.

Daarna ben ik wat kleine weggetjes in het noorden door gereden. Mooie natuur overal. De brem staat overal in bloei.

Bij het plaatsje Bungalow, kruist de trein de weg en kom je ook weer op het TT circuit uit.

Uiteindelijk reed ik Douglas weer in en kwam bij het startpunt van de TT. Toen nog even een Big Mac gescoord en terug naar de parkeergarage.

Terug in de kamer , nog steeds dat irritante geluid.

Ik weer naar beneden, want misschien hadden ze er wel een remedie voor. Dat bleek niet het geval, de dame was eerlijk, toen ze zei, dat ze aan de buitenkant allerlei dingen geprobeerd hadden om dit op te lossen, maar helaas.

Aansluitend kreeg ik een andere kamer, dat werd netjes opgelost.

Ik ga dan ook maar weer in het hotel eten, dat was prima.

Trouwens het restaurant heet Sans Cravat, met daarbij Prins Claus op de foto, die zijn stropdas af doet.