De Tatio Geisers

Vanmorgen inderdaad om half vier mijn nest uit.
Ontbijt zat er niet in, maar in dit hotelletje staat altijd gratis koffie, dus maar een kop koffie om een beetje bij de positieven te komen.
Iets over vier stond het busje weer voor de deur en ook vanmorgen hadden ze het busje weer helemaal vol gekregen.
Naar de plaats des geisers was 90 km rijden en om zes uur waren we ter plaatse. Het was koud, bitter koud, 11 graden onder nul en dat in je zomervakantie! We bevonden ons op een hoogte van net geen 4200 m. De eerste stop was een gebied met wat kleinere geisers en warm water bronnen. Mooi waren de afzettingen van de diverse mineralen te zien, allemaal verschillende kleuren.
We reden een stukje verder en daar op een muurtje stond ons ontbijt. Koffie, thee, geen limonade, brood, koekjes, kortom genoeg voor iedereen.
Verrassend genoeg nog best veel vogels op zo'n hoogte. Meeuw achtigen, maar ook kleinere vogeltjes. Na het ontbijt weer een stukje verder gereden en net voor het licht werd, kwamen we bij een enorm gebied met allemaal geisers. Het is niet zo, dat de tientallen meters de lucht inspuiten, maar het borrelt lekker door. Hoger dan 10 meter komen ze niet, maar de hoeveelheid maakt het absoluut indrukwekkend.
De geiseractiviteit kan het best tussen 6 en 7 uur 's morgens bekeken worden, anders warmt de zon de aarde te veel op en dan werkt het systeem blijkbaar niet meer.
Er was ook nog zoiets als een zwembad gemaakt, waar je in kon zwemmen. Het water was tussen de 35 en 40 graden.
Heb ik niet gedaan, je staat als je het water uitkomt gewoon in min elf en daar had ik niet zo'n zin in.
Even later kwam de zon boven de bergtoppen uit, maar dat het daarna nou echt warmer aan begon te voelen, nee.
We hadden tijd genoeg om rond te lopen en behalve de geisers heb je ook nog met een schitterende omgeving te maken.
De geisers geven het al aan, het is een vulkanisch gebied, maar de vulkanen er om heen, zijn dode vulkanen, maar de kegelvormen zijn goed te zien. Gedeeltelijk met sneeuw bedekt, komen ze na zonsopkomst ook prachtig in het licht te liggen.
De rit ging verder met regelmatige stops, waar mooie uitzichten waren.
Rond een uur of half elf, stopten we bij een wetland gebied, nog steeds op een hoogte van rond de 4200 m.
Gedeeltelijk bevroren, gedeeltelijk stromend water, zagen we allerlei vogels. Zelfs de meerkoet ontbrak niet, alleen deze variant had rode poten, die bij ons wit/gele. Als je, nadat je alle vogeltjes op de gevoelige geheugenkaart hebt vastgelegd en je kijkt daarna eens in het rond, verbaas je je direct weer over de immensheid van de natuur om je heen. Nog steeds een aantal kegels te zien, maar de voorgrond daarvan met toch allerlei kleuren, in één woord, prachtig. Niet in woorden te vervatten.
De volgende stop was een dorpje met meer huizen dan bewoners. Het aantal bewoners varieerde tussen de 4 en 8, maar het toerisme waren er toch weer wat lui gaan zitten, die onder meer spiesjes met lamavlees verkochten. Verder koffie, thee. En souvenirs.
De voorlaatste etappe liet ons nog lama's en alpaca's zien. Verder nog wat knaagdiertjes. De laatste etappe was terug naar San Pedro, maar niet voordat we nog door het dal der cactussen reden. Groeisnelheid; 1cm per jaar. Er stonden exemplaren tussen van 10 meter hoog, dus een jaartje of duizend.
Ik zei, dat we in Nederland ook cactussen hadden en heel verbaasd zei ze dat ze dat niet verwacht had. Uiteindelijk heb ik maar gezegd, dat ze over het algemeen in de woonkamer staan.
Lachen!
Iets na de middag werden weer afgezet in San Pedro en heb daarna maar gelijk even geluncht.
De rest van de middag vrij en die ga ik besteden om mezelf vast in te lezen op hetgeen ik na morgen tegen kom als ik onderweg ben naar Iquique, oa. de wereldberoemde sterrenwacht van Atacama.
Groetjes uit een zonnig SP,
Henk.