Hoog- en zoutvlakte rond San Pedro

Vandaag begon de werkdag op een normale tijd, acht uur.
De nacht er voor zeer goed geslapen, moest ook nog een paar uurtjes inhalen.
Vandaag stonden er diverse bezienswaardigheden op het programma.
Twee bergmeren op een hoogte van 4200 m en de Atacama zoutvlakte op 2300 m.
Eerst het hele dorpje weer door om iedereen op te pikken en om half negen zaten we vol.
De eerste stop was bij een authentiek bergdorpje. Niet verpest door het toerisme, zo zei onze gids. Twee dames uit Zwitserland wisten mij echter te melden, dat de souvenirs, die daar verkocht werden, gewoon uit Bolivia geïmporteerd werden. En zo wordt je belazerd. Wederom heb ik niks gekocht.
We moesten daarna nog wel even een stuk doorrijden en de klim maken naar 4200 m.
Het nadeel is, dat je in een bus zit en die stopt niet overal, zeg maar gerust, nergens. Dan maar proberen om door de ruiten heen wat van de omgeving vast te leggen. Het blijft onbeschrijflijk mooi hier. Vandaag weer een hele andere kant uit geweest, maar de landschappen, die aan je voorbij trekken, moet en wil je allemaal fotograferen. Als jullie straks foto's zien, begrijp je pas (en ik denk nog maar gedeeltelijk) hoe dit deel van Chili er uit ziet.
Langzaam kruipen we de uitlopers van de Andes weer omhoog, op weg naar het Miscanti en Miñiques meer.
Beide meren zijn gedeeltelijk bevroren, maar er leven nog wel wat vogels in het water. De grote meerkoet, zo beschrijf ik hem maar even (hij heet de Tagua Cornuda), maakt zijn nest in 60 cm diep water, door eerst allemaal stenen op een bult te gooien en dan het geheel te bedekken met gras. Heel bijzonder.
De meren worden gevoed door smeltwater van de omliggende, uitgedoofde vulkaanhellingen.
Bij beide meren hebben we uitleg gekregen en konden we op ons gemakje rondlopen en foto's maken.
Het hele gebied wordt goed beschermd, buiten de paden lopen is niet toegestaan en hier houdt iedereen zich daar ook aan.
Na een aantal uren moesten we weer vertrekken, eerst naar een dorpje voor de lunch.
Dat stelde allemaal niet veel voor en alle toerbedrijven stopten ook bij dat ene tentje.
Groentesoep, prima, het vervolg was kip of kalkoen en dat moet je hier nou net nooit eten, tenminste, ik eet het nooit. Ze hadden ook varkensvlees. Dat bleek prima gaar te zijn en nog lekker ook. De rijst en andere prutjes heb ik maar laten liggen.
Beetje drinken erbij en koffie na.
Helemaal voldaan, vervolgden we onze weg, op weg naar de laatste stop, de zoutvlakte van San Pedro, ofwel Atacama zoutmeer.
De totale grootte is 320.000 ha. Het gedeelte wat wij bezocht hebben heet de Soncor sector en is 5017 ha groot.
Alles is wit van het zout om je heen, maar als je goed kijkt, zie je toch allerlei nuances in het landschap.
De zoutvlakte ontstaat doordat water vanuit de Andes naar dit laagste punt stroomt. Ondergronds, dat wel. Het water welt naar boven en verdampt, de zoutvlakte groeit dus vanaf de onderkant aan.
Op een aantal plaatsen zie je een (zout)water vlakte, waarin vogels foerageren. Met name flamingo's kun je hier zien.
In het water kunnen minuscule kreeftjes overleven. Die worden ongeveer een cm groot en geven de kleur aan de roze flamingo's.
Er leven in dit gebied drie soorten flamingo's, de Andes, de Chileense en de James flamingo.
Bij terugkomst bij de ingang van het park, had onze gids drinken en koekjes geregeld. Goede inschatting, want je loopt niet echt watertandend de zoutvlakte af.