High speed train naar Samarkand

Vandaag begon als iedere dag, je wordt wakker.

Douchen, ontbijt.

Maar vandaag tot halverwege de middag eigenlijk dom wachten op vervoer naar de trein.

Ik heb de Bradt-gids echt nog drie keer doorgelezen, maar in twee dagen heb je hier alle moois echt wel gezien.

Beetje jammer van de tijd. Ik ken het treinschema niet, maar met de auto is het hooguit vier uur rijden, veel minder lang dus dan van Khiva naar Bukhara.

Op het moment, dat ik dit schrijf, zit ik bij het zwembad in de schaduw en het is rond het middaguur.

Ik kan wat later uit checken, dus dat is verder geen probleem.

Ik heb vanmorgen nog wel een rondje gelopen, via wat andere routes, maar hoe ik ook gelopen ben, ik ben geen nieuwe zaken tegengekomen.

Tijd om dan maar iets korts over Oezbekistan zelf te schrijven.

Ik ga het niet allemaal zien, maar Oezbekistan heeft een verrassende flora en fauna. De natuur is dan ook zeer divers. Bergen tot 4600 m hoog, twee uitgestrekte woestijnen, nl. de Rode en Zwarte woestijn, vruchtbare valleien en twee machtige rivieren, de Amu-Darja en de Sur-Darja en eindeloze verschroeiende steppes.

Unieke dieren overleven er nog in de meest ontoegankelijke gebieden, zoals het Buchara-hert, de rode wolf, de sneeuwpanter, de saïga antilope en de woestijnlynx.

Mijn reis gaat via de meest spectaculaire oasesteden, die in dit gebied zijn ontstaan.

Dat zijn Khiva, Bukhara en Samarkand. Ook Tashkent is een oasestad, maar werd in 1966 door een aardbeving grotendeels verwoest en heropgebouwd in de toen geldende Sovjetstijl.

De eerste bewoners leefden hier al ver voor onze jaartelling. Dat zijn waarschijnlijk mensen uit het huidige Iran geweest.

De val van het Mongoolse rijk in Centraal Azië bracht in de 15-de eeuw verschillende Oezbeekse dynastieën aan de macht, die er onder meer de onafhankelijke rijken Khiva, Bukhara en Kokand stichtten.

Geleidelijk aan annexeerde Rusland deze islamitische kanaten en Emiraten rond Khiva, Bukhara en Kokand in de laatste 30 jaar van de 19-de eeuw en bracht ze uiteindelijk onder in het immense Miden-Aziatische gouvernement-generaal Turkestan van het Russische rijk.

De Oezbeken kwamen tot aan de eerste wereldoorlog meermalen in opstand.

Tijdens. De Russische burgeroorlog (1918-1922) was Centraal Azië een van de gebieden waar de oorlog het langst voortduurde, vooral door het verzet van de Basmatsji's, die een islamitische staat wilden. Al in 1918 werd eveneens de communistische Turkestaanse Autonome Socialistische Sovjetrepubliek opgezet.

Het verzet tegen het Rode Leger was halverwege de jaren 1920 grotendeels neergeslagen en in 1924 werd de Oezbeekse Socialistische Sovjetrepubliek gevormd, waartoe tot 1929 eveneens de Tadzjiekse Socialistische Sovjetrepubliek behoorde.

Gedurende het Sovjetregime was er een intensieve productie van het 'witte goud' (katoen) en graan, wat leidde tot overgebruik van agrochemicaliën en water. Oezbekistan was verplicht om elk jaar 800.000 ton katoen aan de Sovjet-Unie te leveren.

Hierdoor is een deel van het land zwaar vervuild en het Aralmeer en een aantal rivieren zijn hierdoor half verdroogd.

Oezbekistan werd onafhankelijk in 1991 en nu probeert het land zijn afhankelijkheid van de landbouw te verminderen en haar mineralen-en aardoliereserves te gebruiken.

Het land heeft ook enorme voorraden gas. Deels wordt dit geëxporteerd, maar ook ieder inwoner heeft hier een gasaansluiting voor de verwarming in de koude winters.

Feizal was een kwartier te vroeg. Altijd goed.

Om half drie was ik bij het treinstation. Waar het goed voor is, Joost mag het weten, maar in de vertrekhal zit iemand, die een stempel op je treinkaartje zet.

Wist ik niet, maar ik vroeg haar welk perron ik moest hebben en toen begon ze te stempelen.

Perron 1.

De trein stond er al en op enig moment kwam de hele meute in beweging, richting trein. Bleek mijn trein niet te zijn. Dit was trein 769 en ik moest 761 hebben. Die vertrok om 15:50 uur, deze een half uur eerder.

Uiteindelijk was het zo ver. Coupé 3, stoel 19.

Nadeel van zo'n trein is, dat er altijd wel ergens weer zo'n kind aan het huilen is. Erg irritant.

Tegenover mij zat een dame, die mij vroeg of ik uit Italië kwam. Vanwege mijn Ferrari polo shirt.

Nee dus, maar wel een leuk gesprek gehad onderweg. Zij had ooit in Turijn gestudeerd.

De trein is superluxe. Hoogste snelheid ruim 220 km/uur.

Stipt op tijd vertrokken en stipt op tijd aangekomen in Samarkand.

En ja hoor, weer stond er keurig iemand met een bordje klaar met mijn naam erop en 20 minuten later was ik in het hotel.

Even de gids voor morgen gebeld, hoe lang de excursie duurt. Conclusie, uitchecken en de bagage gelijk meenemen.

Daarna te voet naar The Registan, hét centrale plein alhier met aan drie zijden madrasa's. Ooit ontstaan rond de graftombe van de 9-de eeuwse imam Muhammad ibn Djafar. Maar vanaf de 14-de eeuw was dit ook het commerciële hart van deze stad.

Ik heb er tijdens het ondergaan van de zon een tijdje rondgelopen en ben daarna op zoek gegaan naar een fatsoenlijk restaurant. Gevonden! En ja hoor, verder niemand.

Champion cremesoep, steak, drankje en klaar.

Morgen meer over the Registan en andere plekken hier.