Dagje Samarkand en terug naar huis.

Stipt om negen uur stond de gids met chauffeur voor de deur (zaterdagmorgen).

Gids Denis was er niet (gisteren nog aan de telefoon gehad), maar Feitima zou mij vandaag van alles gaan vertellen over een vijftal bestemmingen in Samarkand.

Als eerste natuurlijk (weer) naar de Registan.

Nu niet als een kop zonder kop rondlopend, maar onder de bezielende leiding van de gids, die net zo'n grote woordenschat heeft als de dame in Bukhara.

Dat is allemaal niet te onthouden, maar ik kom vast, bij het maken van het fotoalbum, weer dingen tegen waarvan ik dan zeg, 'o ja, dat heeft ze ook gezegd'.

Ik zit nu even te typen op het vliegveld van Tashkent, gisteren, na aankomst met de trein was het al 20:10 uur, toen nog naar het hotel, eten en geen puf meer om nog wat te schrijven, omdat ik om 04:00 uur opgehaald zou worden voor het vliegveld.

Na de Registan, door naar het mausoleum van Amir Temur.

Zijn graf is in Samarkand, zijn lijk is begraven in Taif, Saudi Arabië.

De zerken zijn slechts stenen, de echte graven liggen vijf meter dieper.

De grafzerk van Amir is van zuiver jade. Ooit gejat en meegenomen naar Saudi Arabië, later teruggebracht.

Zeer indrukwekkend is hoe de wanden (onyx) en papier maché (toen duurder dan goud) en plafonds zijn gedecoreerd.

Door naar het observatorium van Mirzu Ulugbek.

Die heeft in de vijftiende eeuw een astronomisch instrument gebouw. Echt gigantisch groot. Er waren aanwijzingen, dat dit ergens moest zijn, maar waar wist niemand. Een Rus heeft in de jaren 40 onderzoek gedaan en via documenten bij het kadaster, kwam hij achter bepaalde grondaankopen en zo vond hij de locatie.

Een gedeelte is hersteld, maar er is wel een maquette gemaakt, van hoe het eruit heeft gezien. De beste man heeft met dit astronomische toestel 1080 sterren kunnen onderscheiden, let wel, zonder optische hulpmiddelen.

NB: met het blote oog kunnen ook wij rond de 1000 sterren zien.

Omdat we tijd genoeg hadden, vroeg Feitima of ik ook nog even naar het mausoleum van St. Daniël wilde gaan. Tuurlijk.

De tombe is 18 meter lang en in die tombe een paar botjes van zijn rechterhand. Om grafschennis te voorkomen, hebben ze om deze paar botjes heen, deze 18 m lange tombe gemaakt.

Dat was op de heuvel. Beneden in het parkje, een klein prieeltje waarin zich een bron bevindt. Met heilig water natuurlijk.

Kijk, toen Daniël hier langs kwam, lang geleden, kwam hij op een paard.

Dat paard ging op de grond liggen en daar ontstond spontaan deze bron.

Het water schijnt een geneeskrachtige werking te hebben en mensen komen dan ook massaal hun 5 liter kannen hier vullen. Ze drinken het ook ter plaatse, kan zo, het water komt vanuit een bron in de bergen. Ik heb het maar niet gedronken.

Terug naar het programma, Shohi Zinda.

Ongelooflijk, nooit eerder gezien, een heel park vol mausolea. Het merendeel gelieerd aan Amir Temur. Familie van hem, een paar vertrouwelingen, vrouwen, kinderen en een generaal.

Ik schat, dat alles voor 80% gerestaureerd is. Ongelofelijke mozaïeken, mathematisch gevormde plafonds, beschilderingen en ook imponerend, de grootte van deze gebouwen. De zichtbare tombes bevatten geen restanten, die liggen minimaal 5 m dieper.

Alle mausolea zijn achter elkaar, heuvel op, gebouwd.

Na de entree is het direct 36 treden omhoog. En dat bij 43 graden. Gelukkig verkoopt iemand gekoelde drankjes aan het einde van de galerij. En dat gaat hier per halve liter. Ook in de restaurants krijg je gewoon een flesje Coca Cola van 0,5 liter. Behalve in het echte viersterren hotel in Tashkent, het Wyndham, daar een glazen flesje met 0,25 l voor ongeveer hetzelfde geld.

Daarna door naar de Bibi Kahnym moskee. Een complex waar ik de avond ervoor, uitzicht op had vanuit het restaurant waar ik at.

Deze moskee stamt uit de 14-de en 15-de eeuw. Bijna te groot om op de foto te krijgen. Toen de moskee klaar was, vond Bibi de poort te klein. De architect werd een kopje kleiner gemaakt en vóór de poort werd een nieuwe, nu wel grote poort, neergezet. Op de foto's is dit duidelijk te zien.

Nog even over de bazaar gelopen en er bleek nog tijd voor een kopje koffie.

We waren al vrij dicht bij het station, en Feitima wist een perfect tentje voor koffie.

Daarna gedropt bij het station.

Even de bagage herschikken, en de poort door. Ticket controle, stempel op ticket, bagage door de scan en door naar het stationsgebouw.

Daar nu wel een overzicht van alle treinen. Mijn treinnummer was 759. Aankomst 17:52, vertrek 18:00 uur. Instaptijd 8 minuten.

Stipt op tijd arriveerde de trein weer. Helaas was stoel 19 in coupé 7 al bezet.

Nog een andere passagier had hiermee te maken. Ben op een klapstoeltje gaan zitten en tien minuten later had ik ook een zitplaats, ditmaal in coupé 5.

Prima opgelost.

Om 20:10 arriveerde ik in Tashkent. En ja hoor, de chauffeur stond er al.

Snel naar het hotel. Hij zou mij vanmorgen om 04:40 uur weer ophalen. Zijn Engels was erg slecht, maar ik heb hem kunnen overtuigen om rond 04:00 te komen.

In het hotel nog snel wat gegeten, douchen en pitten.

Om kwart voor vier vanochtend uitchecken en ja hoor, om vier uur kwam de auto weer voorrijden. Twintig minuten later was ik op het vliegveld.

Reden om extra vroeg te komen, was dat ik nog geen exitrow stoel had. Als je vroeg bent en je vraagt vriendelijk, dan is de kans vrij groot, dat er nog zo'n stoel beschikbaar is.

Bagagecheck bij binnenkomst. Tas moest open, ze zagen twee verdachte items. Bleken twee kleine zaklampjes te zijn. Moest even aantonen, dat het geen stroomstootwapens waren. Geen probleem. Door naar de incheckbalie.

Ik moest zelfs nog even wachten, totdat de balie open ging.

Ondertussen giga druk rond dat tijdstip. Overal mensen die inchecken. Veel vluchten naar Rusland.

De vroege opkomst had resultaat; stoel met beenruimte.

Dan richting douane. Eerst passeer je iemand, die een stempel op de boardingpass zet.

Dan naar de douane. Drie balies voor buitenlanders. Dat schoot niet op. Ik ben twee keer van rij gewijzigd, maar dat hielp niks. Bij iedereen duurde het vreselijk lang, voordat ze een stempeltje konden zetten.

Wat je hier moet hebben is een registratie. Zonder registratie is het denk ik lastig om te vertrekken. Mijn registratie (van te voren naar gevraagd, staat op website overheid wijsopreis) zou geregeld worden door Asia Adventures, de lokale agent.

Dat komt in een systeem te staan, en hotels hebben hier inzage in.

Maar ook de douane. Ik hoefde dus niks te doen.

En dat was ook zo, binnen twee minuten had ik mijn stempel.

Door naar de handbagage check. Zo gepiept.

Maar waar is gate 9? Acht en negen worden eenmaal aangegeven, daarna nooit weer.

Een medewerker zei, dat ik de trap af moest, maar daar hing een bordje gate 10 en 11.

Bleek, dat je daar wel naar beneden moest, beide gates rechts moest laten liggen en dan een gangetje door en dan kwam je bij gate 9.

Meerdere mensen waren op zoek.

Met de bus naar het vliegtuig. Niet te geloven. Uzbekistan Airways met een Boeing 787-8 Dreamliner. Ultra modern vliegtuig.

Met Aero Mexico ook eens mee gevlogen.

Drie meter beenruimte, alleen zat er een vrouw naast mij, die eigenlijk ongeschikt was voor haar stoel. Allerlei vetkwabben rolden over mijn leuning en erg fris rook het ook al niet. Haar vriendin zat aan de andere kant naast haar.

De gordel kreeg zet net vast.

Toen kwam na verloop van tijd het eten. Het plateau komt dan uit de stoelleuning en die klap je voor je uit. Dat ging bij die vrouw niet.

Uiteindelijk is ze op het klapstoeltje van de stewardess gaan zitten en die andere vrouw gooide af en toe was eten naar haar toe. Uiteraard zei ze nergens nee tegen. Echt heel erg.

Mooi op tijd geland in Istanbul. Helemaal een nieuw vliegveld.

Ook een heel eind lopen voor je bij de internationale transfers bent. In tegenstelling tot Schiphol, werken hier wel alle roltrappen, lopende banden en is alles netjes.

Security weer door en eerst maar wat eten.

Rond de middag wordt de gate bekend gemaakt, dat blijkt F19. Verder weg kan niet.

Wat een eind lopen was dat.

Ook dat weer overleefd en dit keer met een Airbus 330 naar Schiphol.

Stipt om 16:00 geland en dan de rijen voor de douane trotseren en aansluitend :5 minuten wachten op de bagage.

Toch nog een pluspuntje, de shuttleservice stond op punt van vertrekken, maar ze hebben even op mij gewacht. Uiteindelijk half zes bij de auto, zeven uur thuis.

Tot de volgende reis dan maar weer.