Drie woestijnforten in een lange reisdag

GEEN ONTBIJTBUFFET.

Zo'n hele dag ronddolen is op zich al vermoeiend, maar de hitte maakt het er niet beter op.

Ik was behoorlijk moe geworden na zo'n dag Khiva.

Nadat ik de gymnastische oefeningen weer herhaald had en weer aangekleed was, had ik toch een wat weeïg gevoel in mijn maag.

Op naar het ontbijt. Nu weer geen buffet, hoewel er op zeker 5 tafels een ontbijt was neergezet.

Ik had behoefte aan vocht. Koffie en gevraagd om een pak kersensap. Geen probleem. Daarnaast een broodje gegeten en flink wat watermeloen.

Alle flesjes water van de kamer in de rugzak, plus nog een halve liter cola en daarna wachten op de chauffeur.

Die kwam om iets voor negen uur aanrijden.

Zijn Engels is niet al te best en via de man van de receptie vroeg ie, of ik wat extra's wilde, namelijk langs een drietal oude forten rijden. Kostte $ 20,= .

Leek me wel leuk, want de route van vandaag ging grotendeels door de woestijn en dat is vaak niet het meest afwisselende landschap.

Wij op pad. Rond Khiva ging het nog wel, maar daarna via sluipdoor weggetjes richting het eerste woestijnfort.

De meeste zandwegen in ons land liggen er beter bij dan de asfaltwegen, waarover wij reden. Maar de chauffeur reed gewoon 70 en laveerde wat om de gaten heen en som ook niet. Voor de meeste Italiaanse auto's een no-go area.

Uiteindelijk kwamen we aan bij het Kizil Qala fort. Gebouwd in de eerste en tweede eeuw. Gerestaureerd in de twaalfde en dertiende eeuw als verdediging tegen de Mongolen.

Het is een vierkant fort van 60 bij 60 m en de muren zijn 8 meter dik en tot 16 m hoog.

Een kilometer of tien daar vandaan, het Toprak Qala.

Een enorm fort, waar in de eerste eeuw voor Chr. al 2500 mensen leefden. Het was zowel een woestijnfort, als ook een religieus centrum.

In de 1 ha grote citadel, in het midden, was de koninklijke residentie gevestigd. Archeologen hebben hier een troonkamer, een vuurtempel en een wapenopslagplaats geïdentificeerd.

Zeer imposant fort en zeker de moeite waard, ondanks een behoorlijke klim naar boven.

Iets verder weer, een stop bij een meer; het Akchakul meer. Voorzien van zout water. Als de Dode Zee is opgedroogd, kan men hierheen. Hier zwemmen trouwens nog wel vissen in.

Het derde fort, tenslotte, was het Katta Guldursun Qala. Gebouwd vanaf de vierde eeuw voor onze jaartelling. Verdere informatie ontbreekt.

En toen zien, dat we weer een beetje op de hoofdweg uitkwamen. Die bleek net zo slecht als de wegen, die we net gehad hadden.

Maar .... er is een aantal jaren geleden een nieuwe weg van beton aangelegd. Chinezen, Koreanen en Duitsers zijn er druk mee geweest.

Het duurde nog wel geruime tijd voor we die nieuwe weg bereikt hadden.

De weg loopt dwars door de woestijn en behalve zand en wat struiken, is er niets te zien. Wel veel DAF trucks, zeer populair hier.

Ik knikkebolde soms even weg. Conversatie was lastig, hele zinnen verstond hij niet, dus met losse woorden soms wat uitwisselen.

Mijn water was inmiddels op, de cola ook, dus langs de betonweggestopt voor een koffie en aanvulling van het vocht. Koffie bleek onvindbaar, de cola ook.

Dan maar twee liter water gekocht en weer door.

Uiteindelijk bereikten we om half zes mijn hotel in Bukhara.

De man aan de receptie was wel erg vriendelijk. Ik kon kiezen uit een aantal mogelijkheden qua kamer. Zo hoog mogelijk met uitzicht over de oude stad.

Geen probleem. Alles een beetje ingericht en dan de WiFi installeren.

Nou dat was ronduit slecht, tot geen signaal.

Toch maar weer naar beneden en dan vertellen ze, dat de WiFi op de derde etage slecht is. Maar niet getreurd, volgende week wordt het opgelost.

Lachen toch. Wel een kamer op de begane grond gekregen. Net iets beter.

Dus ik zit nu in de lobby te typen en foto's van mijn telefoon naar tablet te sturen.

Maar goed, ik moest ook nog eten en ik had best trek. Goed teken.

Via Google Maps zoek ik op restaurants en check ze allemaal in de directe omgeving van het hotel.

Ik had eigenlijk geen zijn in die kebab zooi, het liefst iets Europees. Heel toevallig zag ik restaurant Ayvan staan. Een recensent had de menukaart geüpload en die paste mij precies. Zes minuten lopen.

Ontvangst: super. Eten: super. Koffie: zoals ie moet zijn.

Je kon binnen of buiten eten, ik heb voor buiten gekozen.

Toen ik weg ging, was binnen ook iedereen weg. Even gevraagd of ik binnen mocht kijken, dan zag er zo mooi uit.

De man vertelde in het kort iets over de geschiedenis van het pand. Ooit gebouwd door een Joodse handelaar in de 19-de eeuw. In de jaren 90 helemaal gerestaureerd door de eigenaar, die ook naastliggende panden kon kopen. Daarin is een hotel ondergebracht.

Ik heb voor morgen weer een tafeltje besproken.

Morgen met een gids te voet het oude Bukhara ontdekken.