Prachtige tocht door de Andes

Vanmorgen na het ontbijt ben ik naar Alamo gelopen, het bedrijf wat de huurauto levert.
Ik had de dag ervoor al even verkend waar ze zaten en het was nog geen half uur lopen. Eerst een probleem met de borg, de creditcard had te weinig limiet. Onmogelijk, sinds Nw Zeeland staat ie nog steeds op dezelfde limiet. Nog een keer proberen en toen lukte het wel. Allemaal formulieren invullen en uiteindelijk naar de auto. Auto? Wat een afgetrapt ding. We zijn zeker een kwartier bezig geweest om alle schades, deuken en krassen te registreren. Het beestje heeft 65.000 km gereden, maar zag er uit als had ie 4 ton gelopen. Schrik niet, het is een VW Polo, die heten hier Gol. Polo lijkt denk ik te veel op Pollo en dat is hier een kip. In dit geval een aangereden kip.
Ik op weg, terug naar het hotel, om de spullen in te pakken en op weg te gaan. De rit van vandaag is maar 157 km.
In de GPS staan alle routes, die ik moet rijden, per dag voorgeprogrammeerd. Ik was dan ook zo de stad uit. Eindelijk in de natuur. Dat duurde nog wel even, maar op een gegeven moment doemden toch de bergen op.
De route omhoog heet de Cuesta del Obispo en eindigt op een hoogte van 3348 m. Daar staat een kapelletje, vernoemd naar Piedra del Molino. Mooi moment om van het uitzicht te genieten, een colaatje te drinken en foto's te maken. Stopt er een andere auto en de man vraagt of ik alleen reis. Toen ik ja zei, kwam ie er aan en bood aan wat foto's van mij te maken op dit markante punt. Leuk toch, want ik kreeg mijn fototoestel ook weer terug.
Vervolgens kom je op en stuk weg, wat Tin Tin Strait heet. Op een hoogte van 3000 m een weg, kaarsrecht gedurende 13 km.
Onderweg zie je allemaal reusachtige cactussen, die nu in een National Park (Los Cordones) staan en beschermd zijn. Prachtig allemaal.
Wat een landschappen heb je hier, het een is nog mooier dan het andere.
Aan alles komt een eind, ook aan deze weg en aan het eind moest ik links. Ik had echter ook een separate routebeschrijving gekregen, toen ik in Brazilië landde. Daar stond in, dat je ook rechts kon en dan kwam je in een speciaal dorpje waar nog oude tradities te zien zijn. Ik dus rechtsaf en mijn navigatie gaf ook keurig een nieuwe route aan. De weg was onverhard, kronkelde langs ravijnen, liep door piepkleine dorpjes en gaf prachtige vergezichten en canyons prijs. Na 45 km moest ik afslaan, maar daar was geen weg. Stukje terug, wel een weg en een plaatsnaam en dat kwam dan ook wel weer goed. Totdat de weg onderbroken werd door een rivier. Met een VW door het water, is vragen om problemen, dus besloot ik maar dezelfde weg terug te gaan. Alle foto's had ik al gemaakt, dus kon mooi doorrijden met 30 km/u.
Uiteindelijk was ik om half zeven in het hotel, maar niet voordat ik nog even door de politie werd aangehouden. Controle.
De maximumsnelheid van 20 en dat reed ik ook. Rijbewijs en de papieren van de auto, beetje lachen, koningin Máxima nog even noemen en ik kon weer verder.
Spullen op de kamer neergelegd en terug gereden naar het plein het het dorpje en een heerlijke koude cola op het terrasje genuttigd. Terug naar het hotel, waar de WiFi niet goed werkte, maar terwijl ik zat te eten, hebben ze het blijkbaar weer gefikst.
Het eten was voortreffelijk. Het hotel ook. Leuke sfeer, redelijk luxe.
Morgen naar Cafayate, ook weer een mooie route.
Met mij gaat het prima. Zelfs de salade, die ik gisteren in Salta heb gehad heeft niet tot darmproblemen geleid. Alles kun je hier veilig eten.
Tot het volgende bericht en de groeten uit de Andes van Henk.