Tren a las nubes

Vandaag was het zover. De treinreis naar de wolken. Vooruitlopend op de tocht, kan ik al vast verklappen, dat er geen wolkje te zien was.
Om zes uur ben ik hier de deur uitgelopen en om kwart over zes, was ik bij het station.
Tijd zat dus, en vlug nog even een fles water gekocht en de trein in.
Ik zat in de eerste wagon op stoel 3. Naarmate de tijd vorderde liep de trein langzaam vol. Volgens mij kunnen er 468 man mee (incl. vrouwen).
Stipt om 07:05 vertrok de trein voor een tocht naar een hoogte van 4200 m en dat zou 7,5 uur duren.
Om zeven uur was het nog stik donker, dus dan ga je maar een praatje maken. Naast mij zat een Mexicaanse vrouw, die antropologe bleek te zijn. Aan de andere kant twee echtparen, een uit Uruguay het andere stel uit Argentinië. Die spraken geen van allen Engels, dus het gesprek was voornamelijk met de Mexicaanse.
Al pratende werd het licht en de trein reed ook zo langzamerhand de bergen in.
De ramen konden open en aan de coupé kant zaten ook nog stalen schuiven. Die had iedereen vlot open, maar dat mocht niet, want op het eerste traject werd soms met stenen naar de trein gegooid. We kregen vanzelf een seintje wanneer het wel kon.
Nadat het sein gegeven was, deed iedereen de schuif omhoog en vervolgens bleek je nog niks te kunnen zien, alle ramen waren stijf dichtgevroren. Een uurtje of wat later kwam de zon ook boven de bergen uit en begonnen de treinreizigers èn de ramen te ontdooien.
En toen was er koffie. Iedereen werd keurig voorzien van een bakkie, maar overal hadden ze de suiker er al ingedaan. Na een vriendelijk verzoek, kreeg ik koffie zonder suiker. Er zat ook nog een ontbijtje bij, ongeveer zoals je in het vliegtuig krijgt, maar dan echt niet te eten. Maar ja, op een lege maag houd je het ook niet vol.
Een uurtje later had ik nog wel zin in een bakkie en ben naar de restauratiewagen gelopen. Heerlijk warm daar en er zat bijna niemand. Koffie besteld, wat foto's gemaakt en weer teruggelopen naar mijn stoel.
Daar kwam vervolgens een snack langs en die was wel lekker.
Even daarna kwam er weer een met de menukaart. Je kon uit drie menu's kiezen, drinken zat er bij en je moest aangeven hoe laat.
Allemaal goed geregeld en op deze manier konden ze alle mensen in de trein binnen een tijdsbestek van 3 uur allemaal van eten voorzien.
Ondertussen was het half drie, de eerst stop, op het eindpunt van de lijn. Hier mochten we eruit en dan stapte je op een hoogte van 4200 m zo in een markt. Spullen kopen, geen probleem, met een alpaca op de foto behoorde ook tot de mogelijkheden.
Ook aan de muziek was gedacht, een lokaal clubje had eens flink geoefend en een repertoire van twee nummers ingestudeerd.
Allemaal net lang genoeg om inclusief een korte pauze, exact de stop van de trein te overbruggen.
Daarna ging het dezelfde weg terug om rond vier uur te stoppen bij een dorpje op 3774 m hoog, San Antonio de los Cobres.
Allemaal nog exact op schema, erg knap. Hier moesten de mensen, die met de bus terug gingen eruit. Ik dus ook.
De bus in en een vrouw deed in rap Spaans uitleg over het vervolg, maar daar snapte ik niks van. Naast mij zat een Braziliaanse vrouw en die kon ook geen Engels, maar haar dochter, die voor haar zat, wel. Die heeft onderweg keurig alles vertaald, zodat ik in Salta aangekomen, ook op de goede plek de bus kon verlaten.
De hele treinreis duurt best wel lang (9 uur), maar wat je onderweg allemaal ziet, het is prachtig en de tijd vliegt werkelijk zo om. Mooie bergen in verschillende kleuren, waarvan de hellingen begroeid zijn met eindeloos veel cactussen. Tussen de cactussen door praat je nog wat, rijd je weer door een tunnel, waardoor de hele coupé gevuld raakt met uitlaatgassen van de loc, het hoort er allemaal bij.
Ik heb ook geen last gehad van de hoogte. Er waren wel mensen, die er last van hadden, maar overal was aan gedacht, die mensen konden even aan de zuurstof.
Met de trein mee, maar dan over de weg, reden twee begeleidingsauto's, die de spoorwegovergangen blokkeerden als de trein er aan kwam en voor medische noodgevallen, reed er parallel aan de trein ook een ambulance mee.
Die laatste is niet ingezet.
Kortom, een enerverende dag en absoluut de moeite waard om deze treinreis te kunnen doen.
Morgen de busrit (van 11 uur lang) naar San Pedro de Atacama. Ik kom dan in Chili terecht en blijf daar dan tot het eind van de reis.