Kakku, stupa's en Kalaw
Blijf op de hoogte en volg Henk
31 December 2016 | Myanmar, Kalaw
Gisteravond voor de 'porkchops' gegaan, soepje vooraf, helemaal goed.
Ook het ontbijt vanmorgen was goed weg te krijgen en om acht uur uitgecheckt, rekening betaald en mijn bagage werd keurig naar het parkeerterrein gebracht.
De taxi stond al klaar, en een onguur uitziende figuur wilde de bagage al in zijn auto gooien. 'Wacht maar eens even mannetje', dit komt niet goed. Wie moet je ophalen en waarheen? Wie? Wist ie niet, waarheen wel, het vliegveld. Succes verder.
Een kwartier later kwam mijn chauffeur er al aan. Makkelijk te herkennen, want achter de voorruit ligt een groot stuk papier met de tekst: warmly welkom Mr. Hendrik Hamminga.
Vandaag eigenlijk maar één doel, Kakku. Ik schat zo'n 160 km rijden.
Het schiet dan toch ook nergens iets op. Van alles op de weg, de vergelijking met India kunnen ze hier bijna aan, alleen de olifanten mis ik nog.
Daar komt nog bij, dat mijn, overigens goede chauffeur, moeite heeft om harder dan 60 te rijden op een lege weg.
Dus sukkelen we met 50 km/uur eerst naar het noorden, dan oosten en tenslotte zuidwaarts.
In Taunggyi pikken we een gids op. Mijn gids voor als we bij de stupa's zijn.
Een enthousiaste jongen van 22 jaar, die Engels studeert en het helemaal geweldig vindt om dat te kunnen oefenen.
Rond elf uur arriveerden we bij de stupa's. Wat is er zo bijzonder aan deze stupa's?
Er staan er precies 2478 bij elkaar, variërend van klein tot groot en van oud tot gerestaureerd.
Deze stupatuin is gesticht door boeddhistische missionarissen van de Indiase keizer Ashoka in de derde eeuw vChr.
Gezien de tijdspanne, die overbrugd is, moge het duidelijk zijn, dat er ook zeer veel verschillende bouwstijlen terug te vinden zijn.
De oudsten zien er vrij strak uit met weinig ornamenten of beelden. Latere exemplaren zijn uitbundig versiert met prachtige beelden van mensen, dierenlichamen met een mensenhoofd, mythische dieren, koningen enz.
Een paar jaar geleden heeft een tornado vele stupa's vernield. Men is, mede door giften en de entreegelden, begonnen met de restauratie van de unieke verzameling.
Met de gids heb ik er een uur rondgelopen. Hij wist er ook best veel van en wist mooie verhalen te vertellen. Echt om precies 12 uur vroeg hij mij of ok nog even alleen rond wilde struinen, want hij moest lunchen. Nou eens geen zeurende, verwende Nederlanders die ook altijd op precies dat tijdstip moeten eten, nee, dit keer was het de gids. Ik heb hem smakelijk eten gewenst en heb nog een half uur door het doolhof van stupa's gelopen. Daarna ook naar het restaurant gelopen voor ..... een kop koffie.
Tja, en dan de zelfde weg helemaal terug. Om 15:50 uur kwamen we weer langs het vliegveld van Heho en toen nog een uurtje.
Nu dus in Kalaw in een wat mindere accommodatie. Diner hebben ze niet, dus ik ben eerst maar even de Lonely Planet gaan lezen, waar er hier iets fatsoenlijks zit om te eten. Een noodle hut hoef ik echt niet.
Zo kwam ik uit bij het Seven Sisters Restaurant. Ben er even heen gelopen en alleen buiten was nog iets vrij, dus maar geboekt. Jasje aan, toch?
Morgen ben ik hier nog een dag, dan ga ik met een gids een hele dag de bergen in. Nou bergen, ik geloof meer heuvels, maar dit is wel een centrum voor trekkingen. Overal zie je ook borden staan van deze outdoor activiteit, zo te zien gidsen te over.
En voor straks, allemaal een goede jaarwisseling. Hier merk ik er weinig van.
Ook het ontbijt vanmorgen was goed weg te krijgen en om acht uur uitgecheckt, rekening betaald en mijn bagage werd keurig naar het parkeerterrein gebracht.
De taxi stond al klaar, en een onguur uitziende figuur wilde de bagage al in zijn auto gooien. 'Wacht maar eens even mannetje', dit komt niet goed. Wie moet je ophalen en waarheen? Wie? Wist ie niet, waarheen wel, het vliegveld. Succes verder.
Een kwartier later kwam mijn chauffeur er al aan. Makkelijk te herkennen, want achter de voorruit ligt een groot stuk papier met de tekst: warmly welkom Mr. Hendrik Hamminga.
Vandaag eigenlijk maar één doel, Kakku. Ik schat zo'n 160 km rijden.
Het schiet dan toch ook nergens iets op. Van alles op de weg, de vergelijking met India kunnen ze hier bijna aan, alleen de olifanten mis ik nog.
Daar komt nog bij, dat mijn, overigens goede chauffeur, moeite heeft om harder dan 60 te rijden op een lege weg.
Dus sukkelen we met 50 km/uur eerst naar het noorden, dan oosten en tenslotte zuidwaarts.
In Taunggyi pikken we een gids op. Mijn gids voor als we bij de stupa's zijn.
Een enthousiaste jongen van 22 jaar, die Engels studeert en het helemaal geweldig vindt om dat te kunnen oefenen.
Rond elf uur arriveerden we bij de stupa's. Wat is er zo bijzonder aan deze stupa's?
Er staan er precies 2478 bij elkaar, variërend van klein tot groot en van oud tot gerestaureerd.
Deze stupatuin is gesticht door boeddhistische missionarissen van de Indiase keizer Ashoka in de derde eeuw vChr.
Gezien de tijdspanne, die overbrugd is, moge het duidelijk zijn, dat er ook zeer veel verschillende bouwstijlen terug te vinden zijn.
De oudsten zien er vrij strak uit met weinig ornamenten of beelden. Latere exemplaren zijn uitbundig versiert met prachtige beelden van mensen, dierenlichamen met een mensenhoofd, mythische dieren, koningen enz.
Een paar jaar geleden heeft een tornado vele stupa's vernield. Men is, mede door giften en de entreegelden, begonnen met de restauratie van de unieke verzameling.
Met de gids heb ik er een uur rondgelopen. Hij wist er ook best veel van en wist mooie verhalen te vertellen. Echt om precies 12 uur vroeg hij mij of ok nog even alleen rond wilde struinen, want hij moest lunchen. Nou eens geen zeurende, verwende Nederlanders die ook altijd op precies dat tijdstip moeten eten, nee, dit keer was het de gids. Ik heb hem smakelijk eten gewenst en heb nog een half uur door het doolhof van stupa's gelopen. Daarna ook naar het restaurant gelopen voor ..... een kop koffie.
Tja, en dan de zelfde weg helemaal terug. Om 15:50 uur kwamen we weer langs het vliegveld van Heho en toen nog een uurtje.
Nu dus in Kalaw in een wat mindere accommodatie. Diner hebben ze niet, dus ik ben eerst maar even de Lonely Planet gaan lezen, waar er hier iets fatsoenlijks zit om te eten. Een noodle hut hoef ik echt niet.
Zo kwam ik uit bij het Seven Sisters Restaurant. Ben er even heen gelopen en alleen buiten was nog iets vrij, dus maar geboekt. Jasje aan, toch?
Morgen ben ik hier nog een dag, dan ga ik met een gids een hele dag de bergen in. Nou bergen, ik geloof meer heuvels, maar dit is wel een centrum voor trekkingen. Overal zie je ook borden staan van deze outdoor activiteit, zo te zien gidsen te over.
En voor straks, allemaal een goede jaarwisseling. Hier merk ik er weinig van.
-
01 Januari 2017 - 13:58
Peter:
Ha Henk, gelukkig en gezond 2017 vanuit een mistig en koud Nederland.
En weer leuk om je verhalen te lezen. Groet! Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
