Bergdorpje Silvia en Popayan

Het ontbijt stelde weinig voor. Later vandaag heb ik het er met de gids over gehad, maar ontbijtbuffet doen ze hier niet of nauwelijks. In mijn geval tot nu toe niet.

Een warm broodje (niet te vreten), een maïskoekje (ook niet echt een succesnummer), twee gebakken eireren (top), gele limonade en koffie. Dat was het ontbijt.

Iets voor acht dook de gids op, Samuel. Even later Mario met de auto.

Deze morgen zou ik naar Silvia gaan, een bergdorpje, waar op dinsdag een markt wordt gehouden en waar inheemse mensen hun waar komen aanbieden.

Silvia het het centrum van de Guambiano regio.

De Guambiano's wonen niet in Silvia, maar in een viertal nog hoger gelegen bergdorpjes. Om ze even te noemen; Pueblito, La Campana, Guambia en Caciques.

Deze bevolkingsgroep, met nog een eigen taal en cultuur, tel nog zo'n 12.000 mensen.

Deze mensen worden beschouwd als een van de meest traditionele etnische groeperingen in Colombia. Naast de eigen taal, dragen ze ook nog de traditionele kleding en gebruiken ze hele oude, goed functionerende, landbouwtechnieken.

En ze kunnen bijzonder goed weven.

Op de foto's zie je twee types hoedjes. De bolhoeden, die ze uit Equador hebben overgenomen en de platte strooien hoedjes, welke een eigen ontwikkeling hebben doorgemaakt. Het aantal laagje hoed heeft kennelijk ook nog een betekenis, maar weet ik niet.

Met de gids de markt over gelopen. Non food, maar vooral verse producten. Groente en fruit in overvloed, kruiden, zowel medicinaal als voor in de keuken, aardappels, te veel om op te noemen. Samuel vertelde, dat er in Colombia 800 verschillende soorten aardappels worden verbouwd. Allemaal met verschillende eigenschappen en toepassingen.

In de Lonely Planet stond, dat je vanaf de kerk een mooi panorama had over de omgeving. Ik was al blij, dat we bij de kerk stopten. Maar uitzicht? Nee.

Deze dorpjes hebben meestal twee kerken. Één in het centrum, en één er buiten en vaak op een berg om 'het kwaad' alvast tegen te houden.

De kerk, waar de LP het over had, was inderdaad in de verte op een heuveltop zichtbaar.

Dus wij daar heen. Silvia ligt al op 2490 m en de kerk was toch echt bergop.

Maar ik ben boven gekomen en inderdaad een mooi uitzicht. Heel in de verte zou het je kunnen doen denken aan Zwitserland.

Op de terugweg een koffie gedaan met Samuel en daarna terug naar het plein met die andere kerk.

Mario werd gebeld en wij weer anderhalf uur terug, wat betekende, dat ik rond half twee weer in Popayan was.

De middag verder geen verplichtingen, dus tijd om zelf Popayan te gaan verkennen.

Het is echt een leuk koloniaal stadje. Ik vroeg me alleen af of de Spanjaarden daar ook excuses voor gemaakt hebben.

Na Cartagena is Popayan de meest indrukwekkende koloniale stad van Colombia.

Het ligt ingeklemd tussen de bergtoppen aan weerszijden van het Pubenza dal en was de hoofdstad van zuidelijk Colombia gedurende vele eeuwen.

Het stichtingsjaar is 1537. Popayan werd een belangrijke stad op de route tussen Cartagena en Quito.

Het milde klimaat trok weer rijke families aan van de suikerplantages in de Cauca regio.

In de 17-de eeuw begonnen ze landhuizen, kerken, scholen en kloosters te bouwen.

In 1983 zorgde een aardbeving voor veel schade. Het dak van de kerk stortte in, waardoor er honderden mensen het leven lieten.

Vlakbij het hotel bevindt zich een groot plein, Parque Caldas genaamd. Op de hoek een grote vierkante toren, Torre del Reloj. Daarnaast de Catedral Nuestra Señora de la Asunción. Alles ook prachtig wit gestuct.

Een stuk verder Iglesia La Ermita, de oudste kerk in Popayan. De fresco's zijn vrij beroemd en pas ontdekt na de genoemde aardbeving in 1983. Helaas was de kerk dicht.

In de LP wordt ook de Puente del Humilladero genoemd. Een brug van 240 meter lang en voorzien van 11 bogen uit het midden van de negentiende eeuw.

Ernaast de oude brug uit 1713, de Puente de la Custodia. Deze werd door priesters gebruikt om de Rio Molino over te steken om heilige orders naar de zieken te brengen.

Aanpalend het Guillermo Valencia Museum. Deze man was een filosoof en dichter en is hier geboren. Het museum bevindt zich in een laat 18-de eeuws pand, trouwens het pand waar hij woonde en ook gestorven is. Geboren in 1873, gestorven in 1943. Zijn zoon is latér nog president geweest van Colombia.

Alle meubels, schilderijen, boeken, foto's, kunst ed. is goed bewaard gebleven. Ook stukken uit de periode vóór Guillermo, zoals een bed van ruim 200 jaar, staan er ook nog.

De gids spreekt alleen Spaans, dus ik dacht, ik loop zelf wel wat rond. Had al een foto van de slaapkamer gemaakt, bleek dat je verplicht met de gids mee moest lopen en foto's maken mocht niet.

Maar in het groepje was een man, die nog het een en ander voor mij vertaalde.

Wel leuk om gezien te hebben, maar verder kennen wij deze dichter in Europa, denk ik niet.

Er stonden, zo zei de gids, boeken, die in Europa niet meer te vinden waren. In WO II zijn door de Duitsers heel veel boeken verbrand, maar de exemplaren, die in Zuid Amerika waren, zijn zo gespaard gebleven. Ik heb trouwens geen idee om welke boeken het gaat.

Terug naar het plein, cola gekocht en nog wat foto's in de ondergaande zon gemaakt en daarna terug naar het hotel.

Vanavond ga ik eten in het Restaurante Italiano. Samuel zei, dat de eigenaar .... Zwitser is. Ook goede recensie in de LP.

Morgen reisdag met wederom Mario naar Salento. De koffiestreek.