Van Popayan naar Salento
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Henk
24 Augustus 2022 | Colombia, Salento
Restorante Italiano. Mooi vlakbij het hotel.
Het was er niet druk, slechts één tafeltje bezet.
De kaart werd gebracht en echt, er stond genoeg op.
Crème de tomata. Klinkt als soep. Via de app maar even gevraagd of het soep was, maar nee, het was geen soep.
Toen vroeg ze of het het wel wilde, als voorgerecht. Ik laat me verassen, si.
Als hoofdgerecht biefstuk met champignon roomsaus besteld.
Niet veel later werd er een bordje met salade neergezet. En inderdaad, twee schijfjes tomaat, geraspte worteltjes en sla, en voorzien van een separate dressing.
Nou, dat is weer eens een ander voorgerecht.
Dus ik dat allemaal keurig opeten. Even later kwam de ..... tomatencrêmesoep.
Dus toch soep. En niet zo weinig ook. Ik schat drie keer zoveel als bij ons in een restaurant. Twee stukjes knoflookbrood erbij en smullen. Echt super lekker.
Maar toen ik dat ophad, hoopte ik wel, dat het hoofdgerecht nog even zou duren.
Dat was ook zo. Het hoofdgerecht. Een groot bord geheel gevuld met vlees en champignonsaus. Twee dikke biefstukken laten lekker te dobberen tussen de champignons. Separaat nog een bord patat.
Nou, ik lust best wel een stukkie vlees, maar echt, dit kreeg ik niet op. De salade hoorde waarschijnlijk bij het hoofdgerecht, maar die was al op.
De koffie ging er nog wel in. Inclusief nog een cola en 5% fooi, moest ik € 15,50 afrekenen.
Daarna lekker slapen en vanmorgen om acht uur stond Mario weer voor de deur. Zijn laatste etappe met mij.
Van Popayan naar Salento is het 335 km rijden. Inclusief de koffiestop hebben we er vijf uur en drie kwartier over gedaan.
Veel vrachtverkeer en als het bergop gaat, is de snelheid er uit. Inhalen is bijna onmogelijk. En Mario probeert het ook niet als het niet kan, goede chauffeur.
Aangekomen bij het hotel, heeft hij me nog even geholpen met de bagage en wachtte nog even tot zeker was, dat ze op mij rekenden, en daarna vertrok hij naar huis, San Agustin.
Inchecken was zo klaar en natuurlijk moest ik weer de trap op om bij de kamer te komen. Dat vergt enige inspanning, het hotel bevindt zich op een hoogte van ruim 2000 meter. Gelukkig was er iemand, die mijn grote tas een verdieping hoger afleverde.
Het restaurant bij dit hotel heeft een van de beste recensies van dit dorp. En ja hoor, gesloten. Ik denk ook wegens te weinig gasten, ik heb nog niemand ontdekt.
Rugtas vullen en het dorpje maar eens in.
De Calle Real is de hoofdstraat en aan het einde van deze straat aan de oostkant, begint een trap omhoog naar het Alto de la Crux. Een heuvel met een kruis erop. Maar ook met een mooi uitzicht over de bergen en het dorpje.
Vooruit dan maar, omhoog. Er zijn zes secties, vijf ervan bestaan uit gemiddeld 45 treden, de laatste heeft 30 treden. Dus ruim 250 treden omhoog (en ook weer naar beneden). Pff, een hele klim.
Daarna weer naar beneden en de Calle Real helemaal uitgelopen tot het Simon Bolivar plein. Onderweg nog een cola en een ijsje gekocht.
En even gekeken, waar een beetje een fatsoenlijk restaurant zit. Straks op Google Maps nog even een controleslag doen.
Morgen ga ik de omgeving verkennen. Ik geloof dat dat met een oude Jeep, een Willy, gaat gebeuren.
Hier groeien oa. de bekende waxpalmen. Palmbomen, die tot 60 meter hoog kunnen groeien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
