Valle de Cocora

Vanmorgen in Salento zowaar iets van een ontbijtbuffet. Het werd niet naar de tafel gebracht, het stond klaar op de bar.

Maar wel goed, deze keer ook weer eens een keer met muesli.

Want een goed ontbijt was hier belangrijk, gezien het programma voor vandaag.

Vandaag het bezoek aan Valle de Cocora.

Deze vallei wordt bestempeld als een van de mooiste landschappen van Colombia.

Overal in dit dal zie je de palma de cera, oftewel de wax palm.

De oorspronkelijke bewoners, gebruikten de was (werd van de stam gehaald) om mallen te maken om daarin de gouden maskers ed. te maken.

Dat mag niet meer. Naast dat de palm de nationale boom is geworden, wordt ie ook beschermd. Deze palmboom groeit namelijk uitermate langzaam. 4 tot 7 cm per jaar.

En als je bedenkt, dat deze bomen tot 65 m hoog kunnen worden (hoogste palmbomen ter wereld) snap je de beschermende status.

De bomen worden trouwens ernstig bedreigd. Als je de foto's bekijkt, zie je eigenlijk twee soorten landschappen. Grasland met de palmbomen en tropisch bos met palmbomen.

Deze palmbomen moeten eigenlijk in het bos staan. Ze kunnen slecht tegen direct zonlicht, zeker als ze klein zijn.

Er zijn kassen neergezet, waar de palmboompjes opgroeien in de schaduw en deze worden later in het bos geplant.

Maar ik heb ook palmboompjes gezien die aangeplant waren op een grashelling, die dan worden de bladeren bruin.

Volgens mijn gids van vandaag, zou het beter zijn, om er een inheemse boom bij te planten, zodat schaduw ontstaat. Zo'n inheemse boom groeit ook nog sneller.

Dat over het gebied van vandaag.

Om acht uur stond de Willy voor de deur, de gids kwam er ook al aan.

Deze auto's dateren gemiddeld uit de jaren 70, maar er rijden er ook nog een paar rond uit de jaren 50.

Gekocht van de Amerikanen, om de koffiebonen vanuit de plantages naar de markt te kunnen vervoeren. Vroeger moest dat met ezels en elke ezel kon twee zakken meenemen. Als je 30 zakken had, had je 15 ezels nodig.

In een Willy konden 25 zakken meegenomen worden. Dus dit autootje heeft een enorme bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van de koffieproductie in deze regio.

Er zijn inmiddels overal wegen aangelegd en de Willy's worden nu voornamelijk gebruikt om toeristen vanuit Salento naar Valle de Cocora heen en weer te rijden.

Daar kwam ik met gids ook aan rond half negen. Het plan was om een wandeling te doen van 4,5 km. Dat viel mee.

Dus eerst een stuk gelopen om bij de kassa te komen. Het is allemaal privé terrein, maar er lopen wandelroutes, die door toeristen gebruikt mogen worden.

Als verrassing moest ik eerst even mee naar een huis, waar ik een lokale Red Bull kreeg. Gemaakt van suikerriet en passievrucht. Goed voor de energie.

Dat huis stond op een hoogte van 2.500 meter.

Toen bleek de wandeling 4,5 km omhoog te lopen en dan dezelfde weg terug.

Maar zien hoever ik kom.

Erg snel ging het niet. De steilere stukken soms maar voetje voor voetje, lopend op mijn ademhaling.

Af en toe even stoppen, foto's maken, gesprekje met de gids en weer verder.

Mirador 1. Een mooi uitzichtspunt. Daar klonteren dan wat mensen samen en merk je ook, dat het toerisme weer op gang komt. Duitsers, Engelsen, USA, Nederlanders, Spanjaarden en Colombianenstonden daar op de uitkijk.

En zowaar een condor. Wel wat ver weg, maar ik heb er wat foto's van.

Door naar Mirador 2. En nog steeds bergop.

Ook daar aangekomen en daar was het wat drukker.

Hoogte daar 2712 meter. Ik was kapot. Prachtige foto's gemaakt, maar ook mijn eindstation. Inmiddels 3,5 uur bergop gelopen, het was voldoende.

Na de fotosessie eerst terug naar Mirador 1 en vanaf daar via een andere route weer naar beneden.

Beneden aangekomen, nog steeds kapot.

Colaatje gehaald en dan doorlopen naar het punt waar de Willy's mensen oppikken.

Daar stond me toch een rij mensen te wachten. In een Willy mogen maximaal 13 mensen vervoerd worden.

Twee voorin, acht op bankjes in de pick-up en drie achter op een treeplank.

Ik had privé vervoer. Dus op enig moment komt er weer een Willy aan en de mensen in de rij kijken allemaal erg blij. Die blijdschap was denk ik snel over, want die Willy was voor mij en de gids,

Een half uurtje later weer terug op het Simon Bolivar plein.

De gids wilde me nog trakteren op de beste koffie ter wereld en dat sla je niet af.

Het was inderdaad goede koffie, en gemaakt in een Italiaanse koffiemachine van 117 jaar oud en nog steeds in bedrijf.

Daarna afscheid genomen van de gids en ik ben terug gelopen naar mijn hotel. Ik ga vandaag niks meer doen, behalve nog uit eten.

Morgen word ik om 07:00 opgehaald en naar het vliegveld van Pereira gebracht voor een korte vlucht naar Medellin.