Dagje Medellin

Mijn hotel ligt op een heuvel, of liever gezegd, tegen een heuvel aan.

Geen dinerfaciliteiten, dus moet je de deur uit 's avonds.

Eerste vraag is natuurlijk of het veilig is, om hier in het donker over straat te lopen.

Pablo Escobar is hier verdwenen, maar wellicht zijn er andere randdebielen voor terug gekomen. Het antwoord was prettig, .... veilig.

Terrazzo is een Italiaans restaurant, iets verder restaurant Toro. Top recensies en echt een vlees restaurant.

Dus ik daar heen. Lekker makkelijk lopen, alles bergaf.

Ze hadden zelfs geïmporteerd vlees op de kaart staan, en dan praat je nog maar over € 22,= voor 350 gram.

Ik heb gekozen voor een hamburger plus. En inderdaad super lekker vlees.

De plus zat 'm in de extra kaas en een gebakken ei. Vulde goed moet ik zeggen.

Ik heb er ook goed op geslapen. Trouwens van een hele dag wachten, word je ook moe.

Ontbijt vanmorgen was weer ouderwets geen buffet.

Hier een viertal opties. Optie #1 was met een ei.

Koffie, jus, schaaltje vers fruit, twee sneetjes brood, twee gebakken eieren, ... tja dat was het.

Spullen pakken en om tien voor acht stond ik buiten. De auto en gids waren er al.

Chauffeur heet Jonathan, de gids Laura.

Alleen Laura spreekt Engels. En goed ook.

Ze had 1,5 jaar in de VS gewoond en ook een klein jaar in Duitsland.

Gutenmorgen kwam haar dan ook bekend voor.

Medellin is een stad met historie. Haar huidige bijnaam is de stad van de eeuwige lente.

De stad is gelegen in een smal dal en dat betekent dat ruimte schaars is. Veel hoogbouw daardoor.

Er is behoorlijk veel industrie en handel, speciaal op het gebied van textiel en snijbloemen.

Vaak begint de geschiedenis van een stad met de komst van de Spanjaarden. Maar voor die kwamen, woonden er ook mensen.

Een monument, wat ik vanmiddag zag, gaf dit mooi weer.

Maar goed, de eerste Spanjaarden arriveerden in dit dal in 1540. Maar de stad Medellin werd pas in 1616 gesticht,maar werd pas in 1826 de hoofdstad van de provincie Antioquia. Hierdoor zie je hier ook eigenlijk geen koloniale huizen.

De snelle groei van de stad kwam pas aan het begin van de 20-ste eeuw met de komst van het spoor en een stijgende vraag naar koffie in de wereld.

De koffiebaronnen investeerden hun geld in de textiel en dat bleek een gouden greep.

Binnen een paar decaden was Medellin een grote metropool geworden.

Vanaf de jaren 80 kreeg de handelsgeest een wat andere invalshoek. Onder leiding van de gewelddadige Pablo Escobar, werd Medellin het centrum van de wereldhandel in cocaïne.

Dat resulteerde natuurlijk in vele schietincidenten en het hoogste sterftecijfer in de wereld.

Pas in 1993 met de dood van Pablo, kwam aan het geweld een eind en vandaag de dag is het een van de meest toegankelijke steden van Colombia.

Dat gezegd hebbende, was de eerste info vanmorgen, dat we als eerste naar het centrum van de stad zouden gaan, maar dat het beter was alleen de camera mee te nemen. Geen geld of telefoon.

Alles in de auto achterlaten was veiliger.

Dus hebben we al pratend wat rondgelopen door het centrum. Veel schoenenwinkels en eterij.

Tot we op het Bolivar plein kwamen. Een mooi standbeeld van deze Zuid-Amerikaanse held, ditmaal op een paard.

Er achter een grote kerk.

Toen men vond, dat deze kerk gebouwd moest worden, bleek er geen geld voor te zijn. Maar die katholieken waren best slim.

Elke keer, als er mensen kwamen biechten, konden ze hun zonden afkopen met bakstenen. Op die manier is de kerk uiteindelijk gebouwd.

Daarna een groot gebouw opgetrokken uit zwart en witte stenen.

Dat is het Palacio de la Cultura Rafaël Uribe Uribe. Architect is de Belg Agustin Goovaerts. De bouw begon in 1925, toen ook nog maar een kwart van het ontwerp klaar was. Mooi gebouw.

Vervolgens naar het Plazoleta de las Esculturas.

Dit is een openbaar plein gelegen voor het Museo de Antioquia en hier staan 23 grote bronzen beelden van de bekende beeldhouwer Fernando Botero.

De beelden hebben iets gemeenschappelijks, onderdelen van mens en dier zijn soort van opgeblazen. Dit geeft een bijzonder effect aan de beelden.

Erg mooi.

Een stukje verderop nog een oud wit kerkje met zo'n typische bel in de gevel.

Dat was deel 1 van de toer. Deel 2 ging naar La Comuna 13.

Eigenlijk, wijk 13 van de 16.

Maar ......

Dit was een van de meest gevaarlijke buurten van Medellin.

Ooit begonnen als illegale bouwsels van hout en golfplaten en de plek waar de illegale handel werd bedreven. Daarnaast had de FARC zich hier ook verschanst.

Pogingen om de terroristen daar weg te krijgen, mislukte steeds. De FARC zat hoog en het leger kon niet met groot materieel de berg op. Gewoon geen ruimte.

De president was het helemaal zat en op 16 oktober 2002, gaf hij opdracht om gedurende 48 uur alles kapot te schieten wat maar geraakt kon worden. Dit keer met helicopters. Niemand werd ontzien. Onschuldige vrouwen en kinderen, werden ook rücksichtlos gedood. Er was maar 1 doel, en dat was het vernietigen van de FARC en nog een gewapende groepering.

Dat lukte op deze manier wel.

Daarna gaf diezelfde president opdracht, om de wijk opnieuw op te bouwen, maar nu met fatsoenlijke stenen huizen. Ook allen voorzien van stroom en water.

Vanaf de basis werden later nog zes roltrappen aangelegd om makkelijker van beneden naar boven te komen.

Op die manier hadden de vrouwen ook meer tijd om voor de kids te zorgen.

Op verschillende niveau's zijn betonnen loopbruggen aangelegd, alleen geschikt voor voetgangers en brommertjes.

De meeste gevels zijn hier versierd met graffiti. Er wonen een aantal echt goede kunstenaars in La Comuna 13 en die hebben dit allemaal gemaakt.

Ook de gebeurtenis van 2002 is terug te vinden op de muur.

Laura kent daar veel mensen, en we zijn nog bij zo'n kunstenaar geweest en hebben zijn werk bekeken.

Laura vertelde met zo veel bezieling over haar favoriete stadsdeel, dat ik met veel bezieling de koffie besteld heb. Grote chocoladecake erbij, super.

Al met al, toch een twee uurtjes doorgebracht.

Dit keer met de roltrap naar beneden, terug naar de auto.

En dat was het einde van de toer met Laura. Morgen haalt ze me weer op voor een dagtrip naar Guatapé.

Op de terugweg heb ik Jonathan en Laura nog kennis laten maken met de muziek van de Bee Gees. Kenden ze niet. Was wel lachen.

Rest van de middag was ik vrij en ik heb besloten een rondje door 'mijn' wijk El Poblado te lopen. In de Lonely Planet geen echte hoogtepunten aangegeven, maar wel een wijk met veel eettentjes en koffiebars.

Liep wel lekker, alles bergafwaarts. Na 1,5 km kwam ik uit bij een klein parkje en daar stond een monument met daarop aan vier zijden een afbeelding. Drie ervan, beeldden de tijd voor de Spanjaarden uit, aan één zijde kon je de Spanjaarden zien.

Verder was er er niet veel te zien.

Dus via een andere weg terug gelopen, nu alles bergop.

Toen ik terug was in het hotel, had ik daar in ieder geval een goed gevoel over.

Al het lukt, ga ik vanavond naar Carmen. Nee, niet de opera, maar een populair restaurant, iets verder weg dan Toro.

Mocht het volzitten, dan wordt het Terrazzo.