De monoliet van Guatapé

Gisteravond ben ik niet verder gekomen dan Terrazzo en heb er bijzonder lekkere lasagne gegeten.

Druk tentje, ik had natuurlijk niet gereserveerd, maar ik was expres al wat vroeger gegaan en dat bleek een goede inschatting.

Zaterdagavond, veel mensen, ook in Colombia, gaan dan uit eten.

Op verzoek van Laura een half uurtje eerder op pad in verband met de verkeersdrukte.

Doel van vandaag, in en rond Guatapé.

Vannacht hoorde ik het al regenen en tijdens het ontbijt vanmorgen regende het ook nog.

Toen we oostelijke richting vertrokken vanmorgen was het 15 graden en het regende nog steeds. Soms hield het even op, maar het sputterde toch redelijk door.

Onderweg moesten Jonathan en Laura nog ontbijten, ik een bakkie koffie.

Tegen negen uur bereikten we Piedra del Peñol. Ook bekend als El Peñon de Guatapé.

Piedra is een dorp en Guatapé ook. De tweehonderd meter hoge monolitische rots ligt tussen deze twee dorpjes in en dat veroorzaakt een rivaliteit tussen de twee plaatsjes.

De rots is van graniet en steekt uit het landschap omhoog.

Laura kocht de kaartjes en ik kon begonnen aan de klim van 200 meter via 700 traptreden.

Bij elke 25 treden kwam het nieuwe totaal getal in beeld.

Bij trede 1 sta je trouwens op een hoogte van 2000 meter, dus de lucht is ook iets ijler dan in ons gave landje.

Af en toe onderweg ook alvast wat foto's van de omgeving gemaakt, wetende, dat op de top het uitzicht nog mooier moet zijn.

De 250 treden, die ik in Salento omhoog gelopen was, kostte me omgerekend ongeveer 7 seconden per trede.

Nou, dat heb ik hier ook gehaald. Ik heb er 1 uur en 22 minuten over gedaan.

En inderdaad, je wordt beloond met een prachtig uitzicht rondom.

Om te vieren, dat we boven waren gekomen, had ik voor ons beide een colaatje en Snickers meegenomen, dus er werd even een klein feestje gevierd.

Daarna weer naar beneden. Dat was zwaarder dan naar boven.

Weliswaar gaat dat sneller, maar je spieren zijn constant aangespannen.

Mijn benen trilden gewoon, toen ik beneden stond.

Auto in en op naar Guatapé. Hier wonen nog geen 6000 mensen, maar is veel toeristischer dan Piedra. Dat komt, omdat in Piedra iedereen mag bouwen wat ie wil en in Guatapé moet een gebouw voldoen aan een aantal eisen en moet passen in het straatbeeld van wat er al is. Als je de foto's ziet, begrijp je meteen wat ik bedoel.

Het is gelegen aan een stuwmeer, het Embalse Guatapé.

In de dam is een elektriciteitscentrale gebouwd, die zorgt voor de stroomvoorziening van Medellin.

Veel watersport activiteiten op het meer, dat de vorm heeft van een draak. Ze noemen het hier de blauwe draak.

De huizen in Guatapé zijn eigenlijk allemaal voorzien vanfresco-achtige afbeeldingen op de gevels. Ook erg kleurrijk allemaal.

Voorstellingen van mensen, dieren en voorstellingen, zie je dus aan de onderkant van de gevels.

Hier hebben we met z'n drieën de lunch genuttigd en daarna stond er nog een boottocht op het programma over het stuwmeer.

Een paar leuke weetjes.

Na tien minuten varen kwamen we bij een groot, 12 meter hoog, kruis. Dit kruis stond midden in het meer.

Toen de stuwdam klaar was, verdween er een en ander onder water. Onder andere een klein dorpje. Dit kruis staan precies boven de kerk, die zich nog steeds onder water bevindt. Op een diepte van 28 meter.

Stukje verder een prachtig huis op de helling, en eigendom van de broer van Pablo Escobar.

Daar vlakbij trouwens ook een huis van Pablo zelf, maar daar was ie nooit.

Nee, weer een stuk verder, het echte optrekje van Escobar.

Volledig in vervallen toestand en verboden toegang.

Een enorm huis, de grandeur is er nog wel van af te zien.

Daarnaast een zwembad en tevens de positie van de (gewapende) bewakers.

Behalve de import van allerlei dieren vanuit andere continenten, had Pablo ook een voorliefde voor exotische planten en bomen. Die zijn daar ook aangeplant. De schipper wist te vertellen, dat er bomen uit Australië en Madagaskar waren geïmporteerd.

Stukje verder een enorm groot blauw gebouw, dat de bar bleek te zijn, ook behorend bij het landgoed Escobar.

Nadat Pablo verdwenen was, is de barman stiekem gebleven en organiseerde daar nog van alles. Tegen betaling uiteraard.

Tot de overheid hem er een paar jaar geleden uit heeft gezet. Het verschil in onderhoud met het huis is overduidelijk zichtbaar.

Daarna zijn we nog langs een paar huizen gevaren van topvoetballers. Prachtige huizen, onbekende namen.

Drie kwartier later waren we terug.

Daarna toch nog een korte stop. Boven op een heuvel was een replica gebouwd van een deel van het dorpje, wat onder water was komen te staan.

De kerk, het pleintje ervoor met, uiteraard, een standbeeld van Simon Bolivar en een paar kleurrijke gebouwen, volgestouwd met souvenirwinkels.

Rond vier uur waren we terug bij mijn hotel.

Afscheid genomen van Laura, en Jonathan brengt me morgenvroeg naar het vliegveld voor de vlucht naar Santa Martha. Terug naar zeeniveau.