Khor Virap, Noravank en wijn.

Ik heb echt een heerlijk hotel. Geen lawaai, niet vlak bij de lift en niet aan de hoofdweg, die voor het hotel langs loopt.

Ontbijt hier is een klein feestje.

Zo ook weer vanmorgen. Had de wekker om 06:15 uur gezet en om zeven uur ontbijt.

Vandaag een excursie geboekt in een groep. Bezocht zou worden: Khor Virap, Noravank en een wijnproducent.

In tegenstelling tot gisteren, werd ik vandaag niet bij mijn hotel opgehaald, ik moest me melden bij het Alexander Tamanyan standbeeld. Dat ligt 2,5 km ten noorden van waar ik zit. En een stukje hoger.

Dus ik had besloten er met een taxi heen te gaan.

Na het ontbijt de spullen gepakt en buiten gaan staan om een taxi aan te houden. Dat lukte vrij snel en voor het geen € 7,= ( volgens mij iets te veel betaald) werd ik bij de cascade afgeleverd en dat was vlak bij het standbeeld. Uiteraard was ik véél te vroeg, dus een tijdje door het park aldaar gelopen en wat foto's gemaakt van de cascade en de diverse beelden.

Stipt om twintig voor negen zag ik de dame van Yerani travel verschijnen en bleek mijn naam ook op de lijst te staan.

Het busje kwam uiteindelijk helemaal vol.

De helft Russen, twee priesters uit Rome, zes Duitsers, een Engelsman en ik.

Eerst een stukje rijden voor we bij het Khor Virap klooster aankwamen. De parkeerplaats lag een stuk lager dan het klooster, met andere woorden, de heuvel moest beklommen worden.

Qua hoogte valt het mee, het klooster ligt 1000 m boven zeeniveau.

Via wat trappen en een weggetje kwam ik boven op de heuvel uit. De gids vertelde eerst wat over het klooster en ook over de omgeving.

We staan bijna op het drielandenpunt van Armenië, Turkije en Iran.

Een groene wachttoren staat in Iran. Berg Ararat ligt in Turkije.

Khor Virap betekent 'Diepe put'.

Het klooster Chor Virap is een van de populairste bezienswaardigheden van Armenië.

Het klooster ligt aan de Turks-Armeense grens en zeer dicht bij de berg Ararat, die voor de Armeniërs als nationaal symbool geldt. Vanaf Chor Virap heeft men een prachtig zicht op de berg, alleen vandaag niet.

De plaats is bekend omdat aldaar Gregorius de Verlichter dertien jaar lang door Koning Tiridates IV gevangengehouden werd. Nadat Gregorius de koning in 301 tot het christendom kon bekeren, werd Armenië het eerste land dat het christendom als staatsgodsdienst aannam.

Een kapel werd oorspronkelijk gebouwd in 642 op de plaats van Khor Virap door Nerses III de Bouwerals teken van verering van de heilige Gregorius. Door de eeuwen heen werd het herhaaldelijk herbouwd. In 1662 werd de grotere kapel die bekend staat als de "St. Astvatsatsin" (Heilige Moeder van God) gebouwd rond de ruïnes van de oude kapel, het klooster, de refter en de cellen van de monniken. In deze kerk worden nu regelmatig kerkdiensten gehouden. Het is een van de meest bezochte bedevaartsoorden in Armenië.

De gids gaf ons een tijdspad aan, waarin we zelf rond konden lopen. Ikzelf vind dat wel prettig, heb je niet dat kudde gevoel.

Daarna weer het busje in en op naar de volgde attractie. Iets wat niet in het programma stond, maar er blijkbaar wel bij hoorde, de Areni-1 grot.

Het grottencomplex Areni-1 is een locatie met meerdere componenten, en een rituele plaats en nederzetting uit de late Chalcolithische / vroege bronstijd, gelegen nabij het dorp Areni in het zuiden van Armenië langs de rivier de Arpa .

In 2008 ontdekte de Armeense promovendus en archeoloog Diana Zardaryan van het Instituut voor Archeologie van het land de vroegst bekende schoen op de locatie. In januari 2011 werd in de grot de vroegst bekende wijnmakerij ter wereld ontdekt. Later, in 2011, werd melding gemaakt van de ontdekking van een rieten rok uit 3900 jaar v.Chr. In 2009 werd in de grot het oudste mensachtige brein ontdekt. Recent archeologisch onderzoek toont dat aan.

Het late Chalcolithicum (ca. 4.300–3.500 Cal v.Chr.) wordt vertegenwoordigd door de "Areni" en "Godedzor" tradities, met plaatsen als de Areni-1 grot en de nederzettingen van Teghut en Nerkin Godedzor. De samenleving wordt gekenmerkt door een diversiteit aan culturele complexen, groeiende complexiteit, relaties met de Syro-Mesopotamische (Late Ubaid, Uruk) en Noord-Kaukasische (Early Maikop) werelden, evenals extractieve kopermetallurgie. ... De laat-Chalcolithische tradities in Armenië (Areni-1, Teghut , Nerkin Godedzor), Azerbeidzjan (Ovçular Tepesi, Mentesh Tepe, Leylatepe ) en Georgië (Berikldeebi) delen gemeenschappelijke kenmerken en regionale contacten met Maikop en Ubaid - Uruk. Deze samenlevingen zijn op weg naar toenemende complexiteit, een proces dat tot uiting komt in de opkomst van ontwikkelde op koper gebaseerde metallurgie (vormen, slakken, staven, ovens, zuiver en arseenkoper), nieuwe metalen wapens/werktuigen (mes/dolken, speerpunten, platte bijlen ), keramiek (pottenbakkersschijf, aardewerkborden), exotische en prestigieuze voorwerpen van goud, zilver en lapis-lazuli, stempelzegels en statussymbolen (scepters), kurgans en kruikbegrafenissen, en rudimenten van monumentale architectuur (vgl. de “tempel ”van Berikldeebi). Dit alles gaat gepaard met de bloei van handel over lange afstand, essentiële overdracht van kennis en de ontwikkeling van gecentraliseerde hiërarchieën.

Ook hier eerst uitleg in het Russisch, daarna in het Engels.

En weer door, nu naar het Noravank klooster.

Een klein complex bestaande uit een paar kerken en kapelletjes. Zeer mooi gerestaureerd.

Noravank ('nieuw klooster') is een Armeens klooster, gelegen in een kloof bij het plattelandsdorpje Areni, niet ver van de stad Eghegnazor in de marz (provincie) Vajots Dzor in Zuid-Armenië. Het klooster werd gebouwd op de plaats waar eerst een kerk uit de 9e en 10e eeuw stond en werd weer herbouwd in de 12e eeuw, maar dateert voornamelijk uit de 13e en 14e eeuw toen het een mausoleum van de Orbelian-familie werd. Dit belangrijke Armeense religieuze en culturele centrum, dat tot in de 19e eeuw gebruikt werd en vooral beroemd was om zijn scriptorium, was tot dan toe een van de residenties van de bisschoppen van Syunik.

De belangrijkste kerk van het klooster, de St. Johannes de Doper (Sourp Karapet), heeft aan de voorzijde een gavit en aan de zijkant bevindt zich de kerk van St. Gregorius (Sourp Grigor). Bij deze groep behoorden ook nog de kerk van de Heilige Moeder Gods (Sourp Astvatsatsin), de ruïnes van diverse bouwwerken, verschillende 'chatsjkar' (gedenkstenen) en de vestingmuren uit de 17e en 18e eeuw.

Noravank werd in de 20e eeuw twee keer gerenoveerd en is nu een van de vijf belangrijkste toeristische attracties van Armenië. Het klooster en de Boven-Amaghouvallei staan sinds 1996 op de Armeense genomineerdenlijst van Werelderfgoed van de UNESCO.

In mijn fotoalbum zal ik nog wat meer details vermelden over deze bijzonder plek.

Daarna naar de lunchlocatie. Alle Russen wilden lunchen, alle Duitsers niet. Ik ook niet.

Dus hebben we buiten op een overdekt terras wat gedronken. Was ook nog wel gezellig.

Niet veel later begon het hard te regenen. We hebben de hele dag eigenlijk geen zon gezien, maar het bleef steeds droog.

Na de lunch de bus weer in en de laatste stop was bij een wijngaard.

Daar werd iets verteld over de wijngaard zelf (32 ha) en hoe dit verwerkt werd tot witte, rode en rosé wijn.

Daarna de kelder in, waar de wijn in vaten ligt te rijpen en waar ook flessen wijn lagen opgeslagen.

Weer boven, stonden op de tafels voor iedereen drie glazen wijn klaar. En ja, de drie soorten, die ze maken.

Ik kon mijn drie glazen gelijk doorschuiven.

Liefhebbers konden uiteraard een flesje kopen.

Ze hadden ook gelimiteerde flessen en die kosten circa € 45,= per fles.

Op de terugweg naar Yerevan trok het wat open en haden we opeens zicht op de berg Ararat.

Dus fotostop. Net toen we uitstapten, sloeg in de bocht een ander busje met toeristen over de kop. Nou, op zijn kant.

Niemand gewond, maar de auto deed het niet meer.

Binnen no time veel mensen erbij, die de auto weer op de wielen zetten.

Een vijftal mensen werd in ons busje ondergebracht voor de terugreis naar Yerevan.

Tijdens de terugreis, maar ook de heenreis, zijn we door een exclave van Azerbeidzjan gereden, Karki genaamd.

Geen douane verder, maar een heel klein cirkeltje op de kaart, die aangeeft, dat dat gebied bij Azerbeidzjan hoort.

Uiteindelijk was ik rond zeven uur weer terug en ik kon gelukkig vlakbij mijn hotel uitstappen.

Morgen ga ik door de hoofdstad lopen. Morgenmiddag heb ik nog een wandelsafari geboekt. Free City walk, vaak door studenten begeleid.

Morgenvroeg zelf op pad.