Erebuni fort

Zo, vandaag alweer de laatste dag in Armenië, morgen vlieg ik weer naar huis.

Maar vandaag nog een dagje Yerevan en hoewel het museum van het Erebuni fort gesloten is, is het fort zelf wel te bezoeken.

Het ligt enigszins buiten de beloopbare centrum van de stad, maar ik heb in de reisgids gelezen, dat trolleybus 2 als eindpunt Erebuni heeft.

Het fort opent om half elf, dus mooi rustig aan vanmorgen.

De dag van gisteren was nog voelbaar, dus even iets minder lopen vandaag.

Na het ontbijt, spullen gepakt en naar de bushalte gelopen. Die bleek niet zo ver van het hotel te liggen, zo'n 300 meter.

Om 10:15 uur was ik op het eindpunt, iets te vroeg.

Alvast wat foto's gemaakt van de omgeving en de façade van het museumgebouw.

De medewerker stond al die tijd ook al buiten, maar exact om half elf gaf hij aan, dat ik een kaartje kon kopen. Ik liet hem mijn Yerevan Card zien, maar die gold niet voor het fort.

In de bus, zowel heen als terug, liet ik de kaart ook steeds zien, maar later bleek, dat die niet in de bussen geldig was.

Voor € 3,50 was ik binnen.

Nou, een fort ligt nooit in een dal, ook deze niet. Tussen de straat naar het fort bleken 60 hoogtemeters te zitten. Het was nog een hele klim naar boven.

Daar aangekomen, rechtsaf en dan loop je langs de gerestaureerde buitenmuur.

Precies aan de andere kant bevindt zich de ingang naar het fort.

Het fort is bij toeval ontdekt in 1950, tijdens onderzoek naar het Arin Berd klooster.

Erebuni was een Urartiaans fort en stad , gelegen tussen het Nor Aresh-district en het Vardahsen-district aan de rand van het huidige Yerevan en gelegen op de top van de Arin Berd-heuvel. In het Armeens staat het fort en de archeologische vindplaats bekend als "Arin-Berd" of het "Bloedfort", en de naam van deze vestingstad blijft bestaan ​​in het woord "Yerevan", de hoofdstad van Armenië. Voor het eerst gebouwd tijdens het bewind van Arguishti I (omstreeks 786-764 v.Chr.). Rond het jaar 782 v.Chr. - zo'n 20 jaar vóór de stichting van Rome - wordt Erebuni doorgaans door historici en archeologen beschreven als een van de machtigste en meest indrukwekkende Urartiaanse bouwwerken in bestaan.

Erebuni werd de hoofdverblijfplaats van de Urartiaanse koninklijke familie en kwam zo naar voren als een nederzetting van politiek en cultureel belang in het Nabije Oosten. Na de ineenstorting van de Urartiaanse staten in het begin van de 6e eeuw v.Chr, behield Erebuni tegen het einde van de 6e en vroege 5e eeuw v.Chr een groot deel van zijn bevolking en belang als hoofdstad van de Perzische satrapie van Armenië onder het Achaemenidische rijk . De strategische ligging verzekerde het voortbestaan ​​van de stad als een politiek en administratief centrum onder onafhankelijke Armeense koningen in de oudheid, en de site is sinds de oprichting voortdurend bewoond geweest en breidde zich verder uit naarmate het zich ontwikkelde tot de middeleeuwse en moderne stad Yerevan.

Als je het fort binnen loopt, kom je uit op een centraal plein. Links daarvan, de tempel van Khaldi, de oppergod. Deze vierkante tempel had, heel bijzonder, ook een toren, waarschijnlijk om rooksignalen zichtbaar te krijgen naar de omgeving.

Met de ondergang van het Urartiaans koninkrijk,kwamen de Persen, die er een ontvangsthal van gemaakt hebben.

Dit is gedeeltelijk gerestaureerd, maar het wordt niet beschermd. Je kunt er nog gewoon je naam inkrassen.

Ten noorden hiervan een binnenplaats voorzien van kolommen, die een dak gedragen moeten hebben. Aanpalend een kleine tempel, die gewijd was aan Sushi, ook één van de 79 goden, die vereerd werd in die tijd.

De ingang is voorzien van een inscriptie.

Verder was de gehele noordkant bestemd als woongebied, voor soldaten, bedienden, maar ook opslag van voedsel ed.

Ten oosten van de centrale binnenplaats, bevond zich nog een receptiehal.

Al met al ben ik er ruim een uur geweest. De Bradt-gids heeft ook een plattegrond van de citadel en dan hebje ook een beetje een idee, waar je precies loopt.

Daarna de 60 meter weer naar beneden. Ik was nog steeds de enige bezoeker.

Even in het zonnetje op lijnbus 2 staan te wachten en weer terug naar Yerevan. Bij het metrostation uitgestapt en met de metro verder naar de Republic Square. Ik weer gauw mijn Yerevan Card gepakt (die wel voor de metro geldt), maar helaas, werkte niet. Ik kreeg het idee, dat de dame waar ik de kaart heb opgehaald, deze nooit geactiveerd heeft. Ook later vandaag in een museum, deed ie het ook niet.

Nou, toen maar kaartje gekocht voor € 1,15. Met andere woorden, ook al zou de kaart werken, het is goedkoper om overal een kaartje te kopen.

De Yeravan Card kost, beetje afhankelijk van hoeveel dagen je hem wilt, rond de € 15,= per dag.

Het metrostation ligt vlakbij het centrale plein en bij de uitgang een mooie fontein. Gisteren deed ie het niet, vandaag wel.

Colaatje gehaald en op een bankje gezeten bij de fontein.

Via een park met allemaal kleine fonteintjes, kwam ik uit op het Shahumyan Square.

Stepan Georgevich Shaumian (1 oktober 1878 - 20 september 1918) was een Armeense bolsjewistische revolutionair en politicus actief in de hele Kaukasus. Shahumyan was een etnisch Armeense en zijn rol als leider van de Russische Revolutie in de Kaukasus leverde hem de bijnaam "Kaukasische Lenin" op, een verwijzing naar de Russische revolutionaire leider Vladimir Lenin.

Op en rond het plein wemelde het van de politie. Volgens mij hadden ze een dagje excursie, gezien het aantal bussen wat er ook geparkeerd stond.

Vanaf die plein loop je het'Yerevan 2800 jaar park' in.

Mooie fonteinen, alles keurig onderhouden.

Via het Rusland plein (de Russische ambassade zit er vlakbij), ben ik door gelopen naar de Victoria brug. Onderweg kwam ik nog langs het Yerevan History Museum. Ook weer € 3,50 afgetikt, met de lift naar verdieping drie en dan etage voor etage weer naar beneden.

Foto's maken mocht niet.

De Victoria brug ben ik overgestoken en dan kom je uit bij de Yerevan Brandy Company. Trouwens aan weerszijden van de brug staat zo'n fabriek. Die aan de zuidkant van de brug produceert wijn, brandy en vodka.

Inmiddels toch weer een heel stuk gelopen vandaag en het was ook genoeg. Ben teruggelopen naar het hotel, en het was inmiddels kwart over vijf.

Zweet eraf gespoeld en daarna ingecheckt voor de vluchten van morgen.

Om 07:15 staat er iemand voor de deur om me naar het vliegveld te brengen.

Maar zo ver is het nog niet, straks ga ik bij Mora eten. Zo heet het, meer dan uitstekende, restaurant hier in het hotel.

Reserveren hoeft niet, behalve ikzelf hebben er nooit meer dan twee mensen gezeten.