Moddervulkanen en petrogliefen

Van Ganja naar Baku, de rit van vandaag, is 355 km.

Onderweg kom ik langs een gebied, waar moddervulkanen te zien zijn.

Verder in hetzelfde gebied, petrogliefen.

Na het niet zo florissante ontbijt in een wel goed hotel, kon ik om half negen vertrekken.

De stad uit gaat niet zo snel, maar eenmaal daarbuiten ging het redelijk snel. Ik had 280 km voor de boeg om bij de eerste moddervulkanen te komen.

Onderweg was er ook weinig te zien. Saai landschap, soms halfwoestijn, dan weer graanvelden.

De M2 is een autosnelweg, waar je afwisselend 60, 70, 90 of 110 mag rijden. Als het 60 of 70 is, lopen er zebrapaden over de snelweg. Je ziet dat ook wel eens in die Russische video's dan sommige bestuurders dat niet in de smiezen hebben en er (bijna) ongelukken gebeuren.

Dus wel uitkijken in die situaties. Maar wees gerust, geen problemen gehad vandaag in het verkeer.

Met nog een koffiestop onderweg, kwam ik rond 13:00 uur bij de afslag naar de moddervulkanen.

Eerste hindernis, dichte spoorbomen. In de verte zag ik een locomotief aankomen, maar die stopte 400 m voor de overgang. Vanaf de andere kant kwam er uiteindelijk een passagiers trein aan. Toen die voorbij was, kon ik verder. De slagbomen worden nog bediend door een seinwachter.

Mijn maps.me navigatie gaf keurig een parkeerplaats aan bij de vulkanen en eenmaal over het spoor, hield het asfalt ook op.

Nog vier kilometer te gaan.

Deze weg mocht eigenlijk geen weg heten. Allemaal kuilen, sporen, allemaal ontstaan toen de weg bereden is toen het nat was.

Zo goed en zo kwaad als het ging, heel langzaam voorwaarts. Ik dacht nog wel, dat ik hier niet moest stranden, het zou best een tijd kunnen duren, voor er weer iemand langs zou komen.

Nou, dat viel mee, ik had toch nog twee tegenliggers, twee busjes met toeristen.

Het middenstuk was redelijk te rijden, maar het laatste stuk ging steil omhoog en de Corolla kon het net bolwerken.

Hè, hè, gered. Boven een plateau waarop allemaal kegels staan, elk is dan een moddervulkaan. Het borrelt wat en er loopt af en toe wat modder naar beneden.

Mijn boekje gaf aan, dat dit een actief gebied is qua moddervulkanen en dat bleek ook wel, er kwamen steeds meer auto's bij. Mmmm, wel allemaal terreinwagens.

Maar wat een aparte wereld daarboven. Leek wel een maanlandschap.

Het was er wel wat warmer dan op de maan, vandaag net de 40°C niet gehaald. Rondje gelopen, foto's gemaakt en uiteindelijk dezelfde weg weer terug. De SUV's kwamen van een andere kant, maar mijn navigatie gaf geen enkele weg aan in die richting.

Al hobbelend weer terug, spoorbomen weer dicht. De locomotief, die eerder 400 m voor de overgang stopte, kwam er nu wel aan, met daarachter minimaal 40 wagons. Het gros uit de jaren 60 met daarop Russische teksten. Oude troep dus.

De trein was voorbij, maar blijkbaar kwam er van de andere kant nog een. De seinmeester checkte even hoever de trein weg was en gaf aan, dat ik om de spoorbomen heen kon slalommen. Fantastisch toch.

De snelweg weer op en op naar de locatie met de petrogliefen.

Een petroglief, ook wel rotstekening, is een symbool, figuur of andere afbeelding die in de rotsen is gekrast, gekerfd of gehakt. Het woord petroglief is afkomstig van het Griekse woord petros voor steen en glyphein voor kerven.

De afbeeldingen zelf zijn wel in elke prehistorische cultuur anders, hoewel vaak prooidieren werden afgebeeld. Deze dieren kregen soms menselijke of andere ongewone eigenschappen; de reden hiervoor is wellicht dat de kunstenaars voorafgaand aan het maken van het kunstwerk in trance verkeerden. Andere redenen om petrogliefen te maken waren cultureel en/of religieus van aard. Simpelweg een mooie afbeelding willen maken zou ook een motivatie kunnen zijn, maar opgemerkt moet worden dat de kennis over de prehistorische mens te beperkt is om van elke petroglief de oorspronkelijke bedoeling te kunnen achterhalen.

De rotstekeningen hier, zijn tussen de 18.000 en 20.000 jaar oud.

Eerst kun je het museum in, daar wordt een en ander, ook in het Engels, uitgelegd.

Daarna met de auto twee kilometer noordwaarts en vanaf de parkeerplaats kun je een ronde maken, langs allerlei verschillende rotstekeningen. Afstand, iets van een kilometer, temperatuur 39°C.

Sommige tekeningen zijn slecht te zien, maar overal staan bordjes bij met uitleg en dezelfde afbeelding.

Terug bij de parkeerplaats vond ik het tijd voor een ijsje.

Tja en wat dan? Ruim twintig kilometer westwaarts een toeristische locatie betreffende moddervulkanen.

Niks daarover in mijn boekje, maar toch maar heen gereden. Blijkt deze centrum/museum/moddervulkaan net twee weken open. Alles nog nieuw en officieel geopend door de president en zijn vrouw.

Vanaf de parkeerplaats moest je heuvelop naar het museum. Dat kon gelukkig met een golfkarretje. Kostte wel €5,= extra, maar in die hitte ....

Het eerste museum had alleen maar stenen liggen, met daarbij de scheikunde samenstelling. Toen naar buiten.

Achter het museum allemaal moddervulkanen en daarlangs hebben ze een verhoogde steiger aangelegd, zodat je overal langs kunt lopen.

Mooi gemaakt.

Vandaar ook een prachtig uitzicht op de hoogste moddervulkaan in Azerbeidzjan, nl. de Turagay. De top van deze moddervulkaan ligt op een hoogte van 402 m boven zeeniveau.

Als je helemaal rond bent gelopen, kom je weer uit bij een ander museum, waar heel veel skeletten van dieren te bewonderen zijn.

Er was verder ook echt helemaal niemand en in het laatste museum lagen twee man, met het hoofd op het bureau, gezellig naast elkaar, te pitten.

Tijd voor een verfrissing. Ook nog een enorm groot restaurant naast de musea gebouwd, Tja, en daar kostte een blikje cola € 2,50. Snap ik ook wel; drie man personeel om een blikje uit te serveren. Koud was ie wel.

Toch maar terug gelopen naar de auto en de laatste etappe naar het Radisson Hotel in Baku.

Daar was ik rond zes uur. De auto kon niet op de binnenplaats geparkeerd worden, want alle plekken waren besproken. Voor het hotel hadden ze ook nog een paar plekken, daar moest ik 'm maar neerzetten. Sleutel weer afgeven, met de belofte, dat als er wel plek was op de binnenplaats, ze mijn auto daarheen zouden verplaatsen.

De Noorse vissoep en gegrilde zalm, complementeerden deze enerverende dag.

Morgen naar het noorden, omgeving Quba. Af te leggen afstand ca. 200 km. Tijd genoeg om van alles te gaan zien.