Schiereiland Abseron

Echt een goed hotel de ILK Inn. Lekker geslapen, en een ontbijt met een ruime voldoende.

Service ook top. Bagage werd van de auto naar de kamer gebracht en visa versa en zelfs de auto werd keurig geparkeerd.

Na het eten nog even het verslag geschreven en ik had net de tanden gepoetst, wordt er aan de deur geklopt. Staat er een man met een schaal fruit voor de deur plus een fles perensap.

Het was half elf. Was ie een uurtje eerder gekomen, dan had ik er nog wel wat van gegeten, maar niet meer om half elf. De bedoeling was uiteraard meer dan goed.

Na het ontbijt terug naar Baku. Of liever gezegd, naar het schiereiland Abseron.

Op de heenweg naar Quba, had ik ze al gezien, de zg. bonbon bergen.

Zeer kleurrijke bergen aan de westkant van de snelweg, maar wel te ver weg om even heen te rijden.

Vandaag op de terugweg heb ik al rijdend een paar foto's kunnen schieten.

Wat ook een verademing was, was dat de weg terug wel in goede staat verkeerde.

Maar goed, uiteindelijk met onderweg nog een korte stop, arriveerde ik bij de vuurtempel in Suraxani.

De tempel heet Atesgah en heet ook niet voor niets vuurtempel.

Het vijfhoekig complex heeft een binnenplein met in het midden een altaar met vier zuilen. Er brandde eeuwig vuur vanuit natuurlijk uit de aarde opborrelend gas uit zeven bronnen. Het werd gebouwd in de 17e eeuw - 18e eeuw. In 1883 werd het verlaten, omdat de moslims de ritus verboden. In 1969 doofde het vuur door naburige ontginning van gas. In 1975 werd het een museum dat 15.000 bezoekers per jaar ontvangt. Het vuur werd opnieuw ontstoken, maar met gas vanuit een pijplijn van Bakoe. In 1998 werd het genomineerd als werelderfgoed. Op 19 december 2007 verklaarde de president van Azerbeidzjan het tot nationaal historisch en architectureel erfgoed.

Deze plek is een hotspot voor toeristen, maar vandaag even niet, ik heb er nog geen 15 geteld.

Rondom de tempel, eigenlijk in de muur er omheen, is een tentoonstelling ingericht. Je loopt van deur naar deur en overal is informatie te vinden over een bepaalde tijdsspanne.

Door naar de burcht van Ramana.

Het kasteel werd mogelijk gebouwd in opdracht van de Shirvanshahs in de 14e eeuw, mogelijk voor verdedigingsdoeleinden. Sommige onderzoekers beweren dat de resterende structuur werd gebouwd tijdens de Nizami- periode (12e eeuw).

In de eerste plaats was de bouw van de Absheron- forten, die vanaf de 12e eeuw werd gestart, met elkaar verbonden. Ook het feit dat deze forten voornamelijk aan de noordoostelijke oevers werden gebouwd, met name in de noordelijke en noordoostelijke dorpen van Bakoe, gaf aan dat de belangrijkste richting van de dreiging uit die richting kwam. Het eerste kasteel, dat vreemde schepen aan de kust zag, zou 's nachts gevaar signaleren met vreugdevuren en overdag door rook te produceren, en de waarschuwing doorgeven aan een ander kasteel, dat het op zijn beurt aan een ander fort zou doorgeven. Bijgevolg zou de hele Absheron- regio, inclusief het centrale Bakoe-kasteel, worden gewaarschuwd. Sommige historici hebben eerder beweerd dat er ondergrondse gangen bestonden die alle forten met elkaar verbonden, die over het algemeen naar een ander kasteel leidden, met name het Bakoe- kasteel, inclusief de Maagdentoren.

Later vandaag heb ik nog twee andere kastelen bezocht, die dus ook onderdeel waren van de genoemde verdedigingslinie.

Er werd druk gewerkt aan de renovatie van het kasteel. Ondanks dat, mocht ik de toren beklimmen.

Mooi uitzicht richting Baku, maar ook zicht op de olievelden. Waar de jaknikkers nog massaal olie op staan te pompen.

Ben, op weg naar dit kasteel, ook nog even een olieveldje ingereden.

Er schoon ziet het er niet uit en als je uit de auto stapt ruik je de ruwe olie overal.

Daarna nog een rondje om het kasteel gelopen en dat was het dan ook weer.

Door naar de volgende toeristische trekpleister. Yanar Dag.

Hier staat een kale rotswand in de fik en dat al sinds 1958, toen (zo gaat het verhaal) een herderin de vrijkomende gassen, ontstak.

Andere verhalen zeggen, dat dit vuur al meer dan honderd jaar brandt.

De aardolie diep onder de grond, ontwikkelt gassen, die door gaten in de grond, naar boven geperst worden. Dit proces lijkt voorlopig nog door te gaan.

Er is een tribune voor de rotswand gebouwd, de souvenirwinkel en de horeca zijn er ook neergestreken en zo heb je een toeristische attractie.

Tenslotte heb ik nog twee vestingstorens bezocht in het plaatsje Märdäkan.

Zoals reeds genoemd, waren deze torens of burchten, onderdeel van de verdedingslinie.

De eerst was gesloten, maar de sleutelbewaarder was in de tuin bezig en wilde het hek wel even van het slot afdoen.

Ik mocht de toren ook wel beklimmen, maar één toren was voor vandaag wel genoeg. Rondom de toren allemaal diepe gaten in de rotsvloer. Dit diende om in de koken, water en voedsel op te slaan. Daar moest je niet invallen.

Verder weinig te zien. Van buiten zag het er wel mooi uit.

De tweede toren, was alleen een toren en ook gesloten. Daar was niemand. Dus restte mij alleen om er een foto van te maken en de auto met de neus weer richting Baku te zetten.

Rond 18:00 uur meldde ik me weer bij het Radisson Hotel en kreeg ik, zoals geboekt, een kamer op de negende verdieping met een mooi uitzicht op de flame towers.

Morgen de hele dag nog in en rond Baku, zondagmorgen om 00:30 uur moet ik de auto weer inleveren en om 03:35 uur vlieg ik via Warschau weer naar huis.