Kis, Göygöl en Ganja

Het Maraca hotel was prima in orde. Ze hebben een restaurant in het hotel gedeelte en er naast nog een, waar je buiten kunt dineren.

Dat laatste heb ik gedaan. Eten was prima.

Nachtrust ook.

Het ontbijt viel me wat tegen. Er lagen gebakken eitjes, maar verder maar weinig brood of cornflakes.

Ik heb er maar een aantal pannenkoekjes ingedrukt met wat honing er over.

Auto voor de deur gezet, bagage er weer in en op naar het eerste dorp van vandaag, Kis of Kisch.

Het dorpje ligt zeven kilometer van Sheki en is bekend om haar middeleeuwse kerk.

Archeologen hebben vastgesteld, dat er 5000 jaar geleden al heiligdommen aanwezig waren.

De Noorse overheid heeft gelden beschikbaar gesteld, om dit archeologisch onderzoek te kunnen uitvoeren. De huidige vorm is een reconstructie van hoe het er in de 12-de eeuw uitgezien moet hebben.

Meters diep onder het huidige maaiveld zijn skeletten te zien. Oude graven, zelfs een schedel van een geit.

Ik vond het de moeite waard. Gelukkig was ik redelijk vroeg, want het is wel een bekende toeristische attractie.

Terug via Sheki en dan in de richting van Ganja.

Onderweg, met een kleine omweg, ben ik nog even naar Mingacevir gereden. En ik moest tanken. Dat was lachen. 35 liter voor € 22,= .

De Waterkrachtcentrale Mingəçevir is een waterkrachtcentrale in Azerbeidzjan en ligt in de stad Mingəçevir. De centrale heeft 6 hydraulische turbines en een elektrische capaciteit van 420 megawatt. Bij de centrale ligt een stuwdam met het Stuwmeer van Mingəçevir, het grootste meer van het land met een oppervlakte van 605 km², en ligt aan de rivier de Koera. De bouw begon in 1945 en werd in 1953 afgerond.

Het is geen betonnen dam, maar van aarde. In het midden wel een betonnen aflaat werk naar de turbines en aan de zijkant een betonnen goot om overtollig water te lozen.

Het water uit het stuwmeer werd in eerste instantie gebruikt voor de irrigatie, pas vanaf 1953 is de elektriciteitscentrale in gebruik genomen.

Volgens mijn Duitstalige gids, is dit de hoogste stuwdam van Europa. Er zijn ook geluiden, die beweren, dat Azerbeidzjan in Azië ligt.

Nog een apart weetje. De stuwdam en later de stad, is door 10.000 Duitse krijgsgevangenen gebouwd in de jaren 40 van de vorige eeuw.

Snel door naar Göygöl. Toch nog 88 kilometer.

Ook hier een Duitse invloed. Göygöl werd in 1819 als Helenendorf gesticht, en om precies te zijn, een Schwabische kolonie in Azerbeidzjan.

De mensen waren gespecialiseerd in de wijnbouw en dat bracht voor het dorp welvaart en bekendheid.

In 1916 werd het dorp hernoemd als Elenino een in 1928 Xanlar. In de jaren 20 en 30 was er opnieuw een bloeiperiode dankzij een soort van coöperatie, die wijn, cognac, wodka, likeur en sekt produceerde.

In 1941 besloot Stalin, dat alle jongemannen gedeporteerd moesten worden naar Siberië. Ze werden vervangen door Armeniërs.

In de Johanneskerk was een tentoonstelling en daar las ik, dat er vanuit de regio Azerbeidzjan en Georgië meer dan 40.000 man door Stalin zijn gedeporteerd naar Siberië.

In 2008 kreeg het dorp haar huidige naam, Göygöl.

De huizen hebben veelal een aparte bouwstijl. Veel hout, dat lijkt te zijn afgelakt. Wel bijzonder. Mijn boekje spreekt over kolonistenhuizen.

Verder een heel groot stadspark met een beeld van Heydar Aliyev. Hij was president van 1993 tot 2003.

Overal in het land staan beelden van hem.

Einddoel voor vandaag is Ganja. Tien kilometer ten noorden van Göygöl.

Daar werd ik aangehouden door de politie. Ik weet niet waarom, ik reed zeker niet te hard. Raam naar beneden en zij stonden naast mij. Hij brabbelde wat en ik vroeg of ze Engels spraken. Hij zwaaide wat en ze gingen er vandoor.

Göygöl heeft centraal een groot park. Daarin de Sjah Abbas moskee. Deze stamt uit het begin van de 17-de eeuw. De Kahn van Karabach verwoeste de moskee en deze werd in 1885 weer herbouwd.

Twee prachtige fonteinen voor het theatergebouw domineren dat gedeelte. Verderop een grote vijver met fonteinen (stond uit) met daar het echt grote plein met weer een monument ter ere van Heydar Aliyev. Links een enorm gebouw, dat bleek het gemeentehuis te zijn.

Iets heel anders is het zg. flessenhuis. Deze bewoner heeft zijn huis met 50.000 flessen gedecoreerd.

De man is inmiddels overleden, maar er hangt nog wel een portret van zijn broer, die niet levend terug kwam uit WO II.

Daarna, het liep al tegen zessen, naar het Premium Hotel. Daar had ik weer een suite geboekt. Prima hotel, en heerlijk gegeten in het restaurant. De prijzen liggen hier behoorlijk lager dan in Baku, voor het diner (soep, steak en cola) moest ik € 12,50 aftikken.

Morgen weer richting Baku met onderweg een bezoek aan de modder vulkanen. Afstand 358 km. Veelal snelweg.