Tatacoa woestijn

Tijdens mijn slaap, of als ik probeer in slaap te komen, kan ik niet typen.

Maar in slaap raken in het hotel in Villavieja viel niet mee. Ik weer uit bed, wat kleren aan gedaan en naar de receptie. Met de vraag hoe lang dat zwembad gebruikt kon worden. Dat bleek tien uur te zijn. Dat bleek later ook te kloppen.

Tien uur. Een kamertje verderop. Daar vindt men, dat er muziek uit de telefoon moet komen. Niet hard, maar in de nacht, draagt geluid ver. Oordoppen ingedaan, niet voor de hoge tonen. Dus eerst in het Engels geroepen of that fucking music switched off kon, maar ook hier slechte Engelse leraren, het hield niet op, niet vanzelf. Dus daarna wat harder 'Silencio por favor' geroepen en dat hielp.

Toen ik dat stil had, begonnen de honden te blaffen op straat. Maar bij dit hotel kun je rustig de volgende analogie maken.

Je gaat met vakantie en shit, de camping blijkt vol. Je zet je tentje dan maar in de buurt op, op een klein grasveldje. Wel wat lawaaierig. Blijk je de tent op een rotonde neergezet te hebben.

Nou, dat gevoel heb je als je dit hotel boekt.

Maar goed, wel in slaap gevallen, maar dan weer wakker door vechtende katten. Één grote drama locatie.

Dan het ontbijt. Vergelijkbaar met het slaapgenot.

Koffie in een piepschuim beker, glaasje met geel spul erin, twee gebakken eieren, wel nog voorzien van een sneetje brood en wat fruit op een apart piepschuimen bordje.

Om de dag toch nog enigszins een goede start te geven, heb ik mijn ouders nog even gebeld en daarna de kamer verlaten.

Om acht uur zou de auto weer voorstaan, maar die was er niet. Wel Isabella, mijn gids voor de Tatacoa woestijn.

Hier kijken ze niet op een kwartier, en inderdaad, om kwart over acht kwam de witte Duster er aan.

Isabella reed in haar eigen auto vooruit. Eerste stop was een plek voor de panoramafoto.

Daarna door naar een andere plek, waar ze haar auto achterliet en wij met zijn drieën in de andere auto doorreden.

Vanaf dat punt begon de eerste wandeling.

Maar eerst iets over deze 'woestijn'.

De Tatacoa woestijn: El desierto de la Tatacoa Colombia, ligt ter hoogte van Neiva, de hoofdstad van de provincie Huila, tevens de provincie waar de belangrijkste rivier van Colombia “de Rio Magdalena” ontspringt. Door de jaarlijkse regenval (1070 mm per jaar) is het gebied officieel een groot tropisch bos maar toch heet het een woestijn. Het heeft in ieder geval één belangrijk element gemeen met een echte woestijn: overdag stijgt het kwik tot wel 48 graden.

De Tatatoa woestijn betreft een gebied van 300 km2 en ligt in een vruchtbare omgeving, omringd door de besneeuwde toppen van de Cordillera Central bergketen. Waarschijnlijk was het gebied miljoenen jaren geleden de bodem van een grote binnenzee.Door erosie, stenen en klei, aangevoerd door de rivieren, de felle zon, wind en regen en dat gedurende miljoenen jaren, is er een bizar landschap ontstaan.

De rode Tatacoa woestijn Colombia – El Cuzco

Het meest spectaculaire deel is de rode woestijn, ook wel ‘El Cuzco’ genaamd. De dieprode kleur komt door de hoeveelheid ijzer en mangaan die zich daar bevindt. De kleuren, de bijzondere formaties en de vele cactussen zijn prachtig en zorgen voor een surrealistisch beeld. De beste manier om het gebied te verkennen is om in de ochtend een wandeling te maken, onder begeleiding van een gids, en dat was vanmorgen uitstekend geregeld.

Het Engels van Isabella was goed. Ze zei, dat ze de enige gids in Villavieja is, die Engels kan. Dus veel buitenlanders komen bij haar terecht.

Het rode gedeelte is voornamelijk klei en zijn sedimenten van rivieren van zo'n 40 miljoen jaar geleden.

De grijze woestijn is zand met een hoog gehalte aan calcium.

Behalve de hoge cactussen ook de kleine bolletjes. Ook natuurlijk, maar kwetsbaar doordat het hier steeds iets natter wordt. Daar kunnen ze niet tegen.

Op de zwarte kopjes zie je soms een roze punt zitten. Deze kun je uit de cactus trekken en dan zie je een wortelvormige vrucht van ca. een centimeter lang.

Die is eetbaar en het vruchtvlees smaakt en lijkt op dat van de pitaya.�Onderweg nog wat vogels gespot en al pratend waren we na drie kwartier aan de andere kant aangekomen. Daar weer omhoog en met haar auto weer verder.

Volgende stop, de grijze woestijn.

Ook hier een wandeling gemaak van ruim een uur. Alles is hier zand, gebonden door calcium. Dus bij regen ontstaan er spoelgaten, die voor hele mooie sculpturen zorgen.

Jammer is wel, dat het geen Nationaal Park is. Het wordt niet goed beschermd. Je wordt geacht over de diepst liggende paden te lopen, dan verniel je niks. Maar er zijn altijd onverlaten, die overal op willen klimmen en zo de boel vernielen. Gebeurt niet veel, maar het gebeurt wel, volgens Isabella.

Aan het eind van de wandeling, zowaar een zwembad!

Het bad wordt gevuld met water uit een bron. Het water voelt wat olie-achtig aan. Uiteraard komt er chloor bij en als het water te vies wordt laten ze het de grijze woestijn inlopen. 'In Colombia kan alles', volgens Isabella.

Weer boven heb ik getrakteerd op een soort van milkshake, maar dan zonder milk. Het beste is het te omschrijven als fijngemaakt ijs met vruchtensap. Veilig ook voor de toerist.

Daar afscheid genomen en ik op pad naar San Augustin. Zes uur rijden.

Carlos de chauffeur spreekt echt geen woord Engels, dus weinig conversatie.

Soms vraag ik hem wat door de Translateur-app te gebruiken, het antwoord moet simpel ja of nee kunnen zijn, anders heb ik weer een probleem.

Onderweg nog een plaspauze gehouden, en hij kwam er aan met een flesje cola voor mij. Zeer attent.

Zo langzamerhand stijgen we wat, het wordt wat kouder (24 graden). Rio Magdalena is frequent te zien en rond vijf uur bereikten we San Augustin.

Ik had het idee, dat hij niet wist waar het hotel was. Dus via de app gevraagd en het klopte. Hij was al aan het bellen.

Maar mijn Mapsme app, waar ik Colombia op gedownload had, kende het hotel wel en we reden er zo heen.

En wat voor een hotel, meer een lodge. Alles wat ik aan fatsoenlijk hotel heb gemist, is hier aanwezig.

Restaurant is open, er is warm water, mooie tuin, super schoon en alles is picobello afgewerkt. Twee nachten. Joepie.

En net terug uit het restaurant. Heerlijk.

Als vooraf stukjes vis in een zoet-zure saus en als hoofdgerecht runderbiefstukjes in champignon roomsaus. Koffie na.

Morgen met gids naar de archeologische site, hier vlakbij.