Via Alto de los Ídolos naar Popayan

Zo, weer heerlijk geslapen in de Akawanka Lodge.

Gisteren ook weer lekker gegeten, garnalen in zoet-zure saus als voorgerecht en varkensmedaillons als hoofdgerecht. De cola was helaas op gisteren, dus kwam ik uit bij iets van cassis. Meer kleurstoffen dan smaakstoffen.

Het ontbijt is hier ook prima. Ook hier geen buffet, maar ik denk, dat dat komt, omdat er maar twee kamers bezet zijn.

Maar verder niks mis mee. Wat krijg je hier zoal.

Twee eieren in elke gewenste vorm, muesli met yoghurt, koffie, vers uitgeperst sinaasappelsap, twee sneetjes brood met boter en jam.

Prima start van de dag.

In verband met openingstijden zou ik vandaag om half negen opgehaald worden.

Ik moest de boel weer inpakken en alle verteringen nog betalen.

Het was niet al te duur. Voor € 34,50 heb ik hier twee dagen heerlijk gegeten en gedronken.

Half negen, daar kwam Mario aanrijden. Ditmaal met een andere gids, zoals ik gisteren al had gemeld. Ook al een vroegere Engelse leraar.

Deze sprak een stuk beter Engels, hoewel hij toch regelmatig naar woorden zocht. Dan was ik even de meester.

Hij kon ook wat Duits dus dat hebben we ook nog even geoefend. Mario probeert ook wat Engels te praten. Maar als ik bereik heb met de telefoon, kan ik de vertaal-app ook gebruiken.

Eerste stop, een amusementspark. Maar daar ging het gelukkig niet om, daar vlakbij een waterval. Ze hebben er een uitkijkpunt gebouwd, zodat je eigenlijk boven de kloof staat en wat beter zicht op de waterval hebt.

Dat hebben we dan op twee punten gedaan.

Verder nog wat info over bloemen, en met name de nationale bloem. Het is die paarse op de foto, bij de waterval.

Daarna hebben we best een heel stuk gereden om bij de volgende plek te komen. Maar wat een prachtig landschap. Vol met koffiestruiken, banaanbomen, ananas, papaja, sinaasappelbomen, mango en suikerriet. Zeer vruchtbaar gebied.

Uiteindelijk kwamen we bij de parkeerplaats van Alto de los Ídolos.

Met het paspoort, wat ik gisteren kreeg bij het park in San Agustin, kon ik ook naar binnen.

Deze locatie ligt vlakbij een ander dorpje, San José.

Dit is het op één na belangrijkste archeologische park in de regio, na die van San Agustin.

De stenen beelden hier herbergt ook het grootste anthropomorfische beeld in deze regio. Dit beeld is 7 meter hoog (4 meter boven de grond). Omdat ik ook niet wist was het betekende heb ik even opgezocht, maar het houdt in, dat menselijke kenmerken op dieren of objecten worden overgebracht.

Maar zover was ik nog niet. Deze site lag niet naast de weg. Om er te komen moest ik een pad volgen, welke nogal steil omhoog liep. En op een hoogte van rond de 1800 meter, was het nog best een inspanning.

Maar uiteindelijk stond ik ook op het grasveld naast het eerste informatiebordje.

Daar vlakbij (en over een vlak stukje gras te bereiken) stond de gids, klaar om zijn verhaal te doen. Onder een afdak drie beelden. Één beeld was nog bijna geen beeld, de tweede was niet af en zodoende kon men zien, hoe er te werk werd gegaan om zo'n beeld te maken. De derde was duidelijk klaar, heel mooi gedetailleerd.

Het terrein heeft een beetje een U-vorm.

Ook hier mesitas, A en B. Die liggen een paar honderd meter van elkaar, maar zeg, 1600 jaar geleden, op dezelfde hoogte aangelegd. Dat heeft onnoemlijk veel energie gekost. Van A naar B loop je als het ware door de U naar beneden en bij B dus weer omhoog.

Buiten het grasveld, tropisch bos, maar de gids zei, dat daar ook nog de wereld aan graven te vinden zijn. Hij schatte in, dat nog maar 20% is ontdekt.

We zijn alle graven afgelopen en hier toch echt andere dingen gezien. Stenen hagedis en krokodil. Samen met de kikker van gisteren, een drie-eenheid.

Tafeltje met rondom menselijke gezichten uitgebeeld, stenen, die als je er omheen loopt, steeds andere dierenfiguren laat zien en hier ook een aantal sarcofagen.

Slechts 1 had een afbeelding van de gestorvene, beetje zoals men in Egypte deed.

Deze necropolis was niet voor iedereen beschikbaar. Mijn gids zei, dat hier de leiders en sjamanen begraven werden. Beetje ook terug te zien in de juwelen, die op de beelden te zien waren. Met name de halskettingen zijn goed te zien.

Al met al toch een uurtje of twee rondgelopen.

Daarna weer (bergaf) terug. Tijd voor koffie. Er was een klein restaurantje, maar niet goed genoeg. In San José wist hij wat beters. Dat klopte inderdaad.

Mario wilde alleen een flesje water, ik zwarte koffie met een Snickers en de gids een enorme smoothie met een stuk gebak. Heb je wel vaker als je zegt, dat jij trakteert.

Maar dat was dan ook zijn fooi.

Afscheid genomen en met Mario mee richting Popayan. De afstand is 126 km.

Reistijd vier uur.

Ze zijn met de weg bezig en dat is niet voor niets. Veel gaten in de weg èn we moeten 31 km door een Nationaal Park rijden en de weg daar is nauwelijks een weg te noemen, daar gaan we twee uur over doen.

En hoog. Hoogste punt 3100 meter. Het NP heet het Purace National Natural Park.

In de buurt van de hoogste punt van dit park groeit een bijzondere plant. Deze plant haalt vocht uit de lucht en scheidt dit af. Veel mensen in deze regio zijn qua watervoorziening afhankelijk van deze plant. Echter, hij is zeer kwetsbaar. Hij groeit een cm per jaar en bloeit ook maar 1 keer per jaar.

Wordt dus zwaar beschermt. Er staan er genoeg zou je zeggen, maar als mensen er met trekkers door gaan rijden is het gauw gedaan met dit bijzondere habitat.

Inmiddels is het daarboven 11 graden geworden en we blijven wat rond die 3000 meter rijden. Echt fris. Nog wel wat foto's gemaakt, maar langzaam daalden we dan toch af naar Popayan. Dat ligt op 1770 meter.

Een leuk hotel hier, echt zo'n authentiek koloniaal gebouw, wat met behoud van de oorspronkelijk kenmerken, tot hotel is omgetoverd.

Nadat ik mezelf wat ingericht had, heb ik even een klein rondje door het stadje gelopen. De bijnaam van deze stad is White City, vanwege de witte gebouwen.

Binnen het hotelpand, een pizzeria en daar heb ik zojuist gegeten.

Morgen ga ik met gids op pad, zowel in als buiten de stad.