Twee dagen Kakadu

Afgelopen nacht (9 aug) werd ik wakker door een brandlucht.
Ik naar buiten maar ik zag geen vuur. De Denen hadden er ook al over gesproken, het kwam door de gecontroleerde branden, om op die manier de natuur weer te herstellen. Een oud gebruik van de Aboriginals en deze manier wordt ook heden ten dage nog steeds toegepast.
Omdat ik daar persoonlijk geen invloed op uit kon oefenen, ben ik maar weer gaan slapen.
Nu we het toch over brandlucht hebben; Ron, onze gids van gisteren, rookte shag. Dat kun je hier blijkbaar ook kopen. Ik eens even gevraagd, wat een pakje van 50 gram kostte. Dat bleek omgerekend € 35,= te zijn. Een pakje Marlboro kost inderdaad € 15,=.
Dus mijn deal bij de douane bleek achteraf nog niet zo'n slechte geweest te zijn.
Om half acht zat ik gewassen en geschoren aan de ontbijttafel. Na wederom een goed ontbijt ben ik nog even naar de billabong (een soort van plas) gereden, die op het terrein van de lodge lag.
Daarna de weg terug naar de Arnhem Highway en vervolgens verder naar het oosten.
De eerste stop was bij het Aurora Kakadu Hotel. Ik moest daar een entreebewijs kopen voor het park à € 17,50. Ook maar even getankt en wat te drinken ingeslagen.
Nabij het tankstation begon ook een trail van 4 km, de Gungarre Walk.
Het was nog redelijk koel, zo'n 24 graden en de route voerde vooral door het bos. In Australië moet je dan eigenlijk drie paar ogen hebben. Één paar om laaghangende giftige spinnen voor te zijn, een ander paar voor zonnebadende (giftige) slangen en tenslotte moet je ook van de omgeving genieten.
Bij het water (billabong) aangekomen, gaat het eerste paar ogen over op het spotten van krokodillen. Met andere woorden, een avontuurlijke wandeling.
En zeker mooi, want soms was het net of je in de vlindertuin in Emmen liep, zoveel vlinders om me heen.
Vlak voor Jabiru de afslag naar Pine Creek. Die weg heet de Kakadu Highway.
Na een paar kilometer kom je bij het Bowali Visitors Centre.
Bussen vol oude mensen stonden daar. En waar de koffie gekocht kon worden, leek het ook wel een bejaardenhuis. En wie viel meteen op tussen de oudjes, jawel, Ron.
Vanuit de Lodge was hij, uiteraard met oude mensen, ook in Bowali aangeland. Ik denk een dagexcursie. En ze hadden er ook Wifi, dus ik kon mooi nog wat foto's uploaden op de FB pagina.
Ik had het er gauw gezien, tijd voor de volgende walk. Even een stukje rijden in dan afslaan, nog 15 kilometer en daar was de parkeerplaats.
De Nourlangie Walk. Een circulaire trail langs Aboriginal rotstekeningen.
Ik moet zeggen, het was keurig aangelegd. Echt geschikt voor alle leeftijden en gedeeltelijk toegankelijk voor rolstoelgebruikers en dat verklaart de bussen bij Bowali denk ik ook.
Je kunt ook het ruigere pad kiezen, over rotsblokken en zo en dat heb ik dan maar gedaan. Kom je gelijk ook niemand meer tegen.
Overal staan we borden met uitleg hoe en wanneer deze locaties bewoond werden door de Aboriginals. De vroegste bewoning was gedateerd op 20.000 jaar geleden.
Terug naar de auto en een klein stukje rijden van deze locatie was de Anbangbang Billabong Walk. Als we deze naam ontleden, weten we denk ik wel wat voor dame deze An was.
Met op de voorgrond de billabong en op de achtergrond de Nourlangie bergen, was dit ook een mooie wandeling rond de plas. Veel vogels en eindelijk een wallaby gefotografeerd. Deze wandeling was, hoewel vlak, best inspannend, de temperatuur was inmiddels opgelopen naar 34 graden (in de schaduw). Mede door de militaire training, die ik vroeger heb gehad, was dit verder niet zo'n probleem.
Terug bij de auto wel even een blikje leeggedronken.
Hier in Australië, zie je veel uitgezette wandelingen aangegeven vanaf de hoofdweg. Een beetje op dezelfde manier als in Alaska. Met de goede boekjes erbij, kom je er achter hoe lang de wandeling is, of nog beter, het staat vaak aangegeven op een hekje bij het startpunt.
Genoeg activiteiten voor vandaag. Doorgereden naar de Cooinda Lodge, dat was nog een half uurtje.
Hier in deze omgeving is niet veel accommodatie. Je hebt hier huisjes, daar zit ik in, en een kampeerterrein. Verder een tankstation, een winkel, restaurant en een zwembad.
Niet de uitstraling van de Wildman Lodge.
Het restaurant heeft wel een heel handige manier van eten uitserveren. Je bestelt bij een desk, je krijgt een zoemer mee en als het klaar is, begint dat ding te trillen. Dan kun je je eten ophalen bij de afhaaldesk van de keuken.
Na een geweldig luxe en lekker diner in de Wildman, dit keer voor een pizza Hawaii gekozen.
Nergens internet of Wifi, vandaar geen bericht gisteren.
10 augustus.
Vroeg op. Om 05:50 stond ik naast mijn bedje. Ik was al eerder wakker geweest, toch te maken met het tijdsverschil. Gelukkig een uurtje later dan gisteren, dus nog een paar dagen, dan is dat ook weer gebeurd.
Waarom zo vroeg op vragen jullie je natuurlijk allemaal af. Nou ik had vanmorgen een boottocht door de wetlands. Yellow Waters Cruise.
Om 06:25 vertrok er een bus naar het vertrekpunt. Het was nog stikdonker.
Bij de boot aangekomen, stond mijn naam zowaar op de lijst en ik kon aanmonsteren.
Na een korte demonstratie van het zwemvest konden we vertrekken.
De ochtendmist hing over het water, prachtig.
Veel vogels en krokodillen gezien.
De tocht bracht ons overal en nergens, maar de dame achter het roer heeft het echt gepresteerd om twee uur achter elkaar te praten over wat we zagen en als er even niks te zien was, te praten over de geschiedenis van het gebied en hoe de seizoenen er hier uitzien. Nog interessant ook.
In de natte periode stijgt het water zo'n 6 meter. Ook dan varen ze nog met toeristen uit. Ik vraag me alleen af hoe die daar moeten komen, de meeste wegen liggen dan ook onder water.
Na de toer terug naar het kamp, waar het ontbijt klaar stond. Dat lukte qua tijd allemaal precies, want om 10 uur moest ik uitchecken.
Spul in de auto, sleutel inleveren en op weg.
Eerst nog even terug naar de opstapplaats van de boot, want daar had ik een brug gezien over het moeras. Nog even heen en weer gelopen.
Vervolgens naar het Aboriginal Centre, om de hoek. Even het museum doorgelopen en toen op weg.
Vandaag 380 kilometer.
De Arnhem Highway is toch redelijk saai. Het landschap verandert niet veel en op dit stuk zijn er ook weinig activiteiten te ontplooien.
Dus lekker doorrijden. Je mag meestal 130 op de tweebaansweg. Ik rijd meestal 90 omdat ik ook nog iets van de omgeving wil zien. Resultaat: de zware 4WD rijdt 1 op 11,5.
Op de kruising met de Stuart Highway ligt het plaatsje Pine Creek. Nog even doorheen gereden, maar dat was echt niks.
De voorkant richting het zuiden gezet en op naar Katharine.
Veertig km voor deze stad, een afslag naar de Edith Falls.
Vanaf de parkeerplaats startte een wandeling van weer 4 km. Daar had ik tijd voor en zin in.
Dit keer geen vlak stuk erin. Flink klimmen en dalen, rolstoel onvriendelijk dit keer en daardoor ook geen bussen op de parkeerplaats.
Temperatuur in de zon, 39 graden. Maar ik heb het gered. Ik had ook wel water bij me en cola voor de energie.
Weer in de auto en op naar Katharine, daar links af en nog 20 kilometer naar Katharine Kloof. Ook daar een stevige wandeling omhoog gedaan naar een lookout point.
Op de route waren ook veel trappen aangebracht, voorzien van een keurige leuning. Gabrielle, jij weet ook, dat we de leuning vast moeten houden als we de trap gebruiken. Hier was dat toch wat lastig, je verbrandde je handen aan deze stalen leuning, zo heet was t'ie. De veiligheidskundige van het park had gelukkig ook vakantie, dus geen verdere consequenties.
Via een soort van hoogvlakte kon je langs de andere kant teruglopen. Maar vanwege de tijd (ik moest ook nog naar mijn onderkomen rijden) ben ik dezelfde weg teruggelopen.
Zeiknat van het zweet de auto in. De lodge ligt ook in dit park, dus volledig bezweet meldde ik mij bij de receptie. Mijn voorkomen paste helemaal niet bij de entourage hier. Dit is een zeer luxe Lodge, maar de man maakte zich er niet echt druk om.
Ik kreeg de kamer toegewezen, ben gelijk gaan douchen en daarna was het happy hour, met heerlijke amuses erbij.
Het diner was al even voortreffelijk, geitenkaas met walnoten, gegrilde kip met heerlijke bonen en een cheesecake als dessert.
Mijn tablet werkt prima op Wifi, mijn telefoon kan blijkbaar niet op hetzelfde account draaien, dus ik kan geen foto's uploaden.
Morgen een hele lange rit naar El Questro.