Geigi Gorge

16 augustus.
Rond een uur of kwart over zeven ben ik maar eens naar het restaurant gegaan.
Ze hebben er hier twee, het Riverside Restaurant en de Lounge Bar.
In beide kun je eten, maar de naam zegt het al, Riverside is duurder en de keus vond ik iets beperkter. Er is voor het Riverside zelfs een dresscode: geen motorclubkleding, geen gescheurde kleding, een aanvaardbaar hygiënisch voorkomen en na 18:00 uur geen overall's of werkschoenen.
Ik naar de Lounge Bar. Was ook gelijk de laatste keer.
Er was een binnen en buiten gedeelte. Binnen zaten te dikke Australiërs naar een rugbywedstrijd te kijken, hun vrouwen, zaten met de rug naar het scherm.
Allemaal een dikke pot bier erbij en een sfeervolle verlichting in de vorm van TL-buizen.
Buiten zag het er beter uit en er was nog een tafel vrij.
Ik eerst weer naar binnen, om te bestellen en te betalen, daarna maar afwachten wanneer het kwam.
Ik had een pizza Americana besteld en die was echt erg goed. Super dingetje, vol van smaak en met echte ingrediënten en niet met die nep zooi, die je in ons land nog wel eens krijgt.
Maar toen. Naast mij een groep Australiërs, blank en Aboriginal. Wat een spektakel.
Asociaal gewoon. Roken waar het niet mocht, spugen, ruzie maken en of het besmettelijk was, overal waar Abo's zaten was het hommeles. De mensen, die hier zaten, stonken, waren (half) bezopen en zagen er nog minder dan verzorgd uit.
Ik vond het afbreuk doen aan de rest van de accommodatie hier.
Uiteindelijk werden er een paar verwijderd, maar ik ga daar niet meer zitten.
In mijn onderkomen heb ik koffie gezet en heb onder de sterrenhemel van het zuidelijk halfrond, van een bakkie genoten.
Nog een beetje lezen, oa. 'De fatale kust' van Robert Hughes, (nog bedankt Peter) over de geschiedenis van Australië. Het boek begint met de historie van de aanloop naar de beslissing, gevangenen te deporteren naar dit continent.
Daarna, en daar ben ik nu, hoe ze moeten overleven in een gebied, wat niets in zich heeft om te overleven.
Het ontbijt vanmorgen was in het Riverside. Overvloedig ontbijt, dus flink veel gegeten, want er moest vandaag weer eens een prestatie geleverd worden.
Zelf vind ik trouwens, dat 900 km wasbordweg rijden, ook een prestatie was, zeker omdat ik niet heb lek gereden, maar dat even terzijde.
Wat is er te doen in Fitzroy Crossing. Fitzroy is een rivier, die altijd water voert. Nu staat het water laag, maar in de regentijd stijgt het water een meter of zestien.
Dit gebied staat bekend om zijn goede weidegronden voor rundvee. Verder wat mijnbouw en toerisme. Het ligt 114 meter boven de zeespiegel.
In 1935 kreeg het zijn eerste brug, een lage betonbrug, die in de regentijd een meter of vijftien onder water lag en niemand de rivier kon oversteken.
In 1974 is de huidige brug gebouwd en die hebben ze wat hoger gemaakt.
Volgens de boekjes heeft dit plaatsje met slechts 1500 inwoners, drie attracties. Alle drie zijn bars. Nu snappen jullie ook, waarom de Abo's hier een troosteloos bestaan leiden.
Twintig km noordelijk van dit gat, ligt het Geigi Gorge National Park. Weer een kloof? Ja, weer een kloof.
Een aantal keren per dag vertrekt er een boot, die de toerist door de kloof vaart, uiteraard over de Fitzroy.
Dat begint om half negen. Dus ik vroeg ontbijten en daar heen rijden en ik was ruim op tijd, om kwart voor acht stond ik voor de kassa.
Op dit tijdstip nog niet veel mensen, en het was nog relatief koel en het waaide zowaar een keer.
Stipt om half negen kozen we het magere sop. Deze bergen waren 360 miljoen jaar geleden een zeerif.
De zee trok zich terug en een aantal zeevissen bleef achter en evolueerden tot zoetwatervissen. Een mooi voorbeeld is de zaagvis. Hier komt je de enige zoetwater variant tegen. Maar er zijn nog meer soorten, die zich hebben kunnen handhaven.
De rotsen zijn van boven zwart, geoxideerd door water, zon en wind. Het onderste gedeelte is wit, dit komt door de jaarlijkse waterstroming. In de regentijd is het peil, zoals gezegd, hoger en stroomt er 29.000 m3 water per seconde door de kloof.
Of zoals de dame aan boord vertelde, als we de baai van Sydney leeg zouden maken en we de Fitzroy erin leeg zouden laten lopen, duurt het 12 uur, voordat de baai weer gevuld is.
We kregen rijkelijk uitleg over de vegetatie langs de oevers en op de rotsen en natuurlijk over de kloof zelf.
Na een half uur keerde de boot en ook op de terugweg had de schipper nog stof om over te vertellen. Om 09:25 uur waren we weer ter hoogte van het afmeerpunt, maar het uur was nog niet om, dus vaarde ze doelloos nog 100 m verder om daar te draaien en precies om half tien meerden we weer aan. Waar voor je geld.
Gelukkig was er meer te doen. Je kon er vier wandelingen maken. De langste was 5 km. Daar ben ik mee begonnen. Ik noemde net al even het woord prestatie, maar bij, inmiddels, bijna dertig graden, door mul zand lopen, valt niet mee. Zwoegen was het.
De prachtige uitzichten door de kloof maakten veel goed. Van de oever zie je dingen, die je vanaf de boot niet ziet en andersom.
Om de zoveel tijd stond er een bordje met uitleg over een boom of gewas en hoe die door de Abo's gebruikt werden of worden.
Bijvoorbeeld: als je het blad van een zoetwatermangrove kneust en je brengt het blad onder water, duurt het maar even of de vissen komen bovendrijven. De stof die vrijkomt brengt de vissen in de staat van verdoving. De Abo's haalden de vis, die ze nodig hadden uit het water en de rest zwom na een minuut of vijf weer verder.
Na een uurtje lopen, was ik aan het eind en kon weer terug. Bijna op het eind was er nog een wandelroute, die aftakte van die van mij. Heb ik gelijk ook even meegepakt.
Weer aangekomen op de parkeerplaats eerst het vocht weer aangevuld. Ik dreef echt van het zweet. De temperatuur in de kloof was inmiddels opgelopen naar bijna 40 graden!
De andere twee routes heb ik daarna nog gelopen en toen had ik het ook wel gehad.
Ik ben weer in de auto gestapt en ben eerst nog even naar de oude brug uit 1935 gereden. De brug was nog functioneel en bij laag water, open voor de automobilist.
Daarna terug gereden naar mijn onderkomen en eerst maar even gedoucht. Andere kleren aan en naar de Shell. Diesel tanken en de vochtvoorraad aanvullen.
De super was weer dicht, maar toen bedacht ik mij, dat het zondag was.
Gisteren de zaterdagkrant al gedownload en die ben ik vanmiddag maar eens gaan lezen. De dag dus rustig afgesloten.
Vanavond dus wat luxer uit eten en ik zal proberen wat foto's van de telefoon op de tablet te krijgen, zodat ik op FB, behalve tekst ook wat plaatjes kan laten zien.
Morgen, als ik naar Halls Creek rijd, maak ik nog even een omweg, om een krater, waar ooit een meteoriet is ingeslagen, te bekijken. Bijna een kilometer in doorsnee en 50 meter diep, de op één na grootste inslagkrater ter wereld.