4WD en 2LW in El Questro

12 augustus.
El Questro, een dag vol van 4WD en 2LW.
Na zo'n lange rit van gisteren, heb ik de afgelopen nacht goed geslapen. Wel acht uur.
Omdat ik om half tien al onder zeil was, was ik al weer vroeg wakker.
Ik ben op mijn veranda gaan zitten en heb de zon mooi op zien komen.
Na de douche naar het restaurant voor het ontbijt. Om met de woorden van Martin Reinders te spreken: Barcelona prijzen.
Daarna de boel even organiseren, wat moet er mee vandaag? In ieder geval voldoende drinken en ik had nog wat koekjes gekregen bij het huisje, dus ook die mee.
Ik had een heel programma opgesteld. Eerst een viertal kloven, dan een 4WD traject afrijden en nog wat korte wandelingen rond the Station alhier.
De eerste stop was de El Questo Gorge. De rit er naar toe was niet zo lang, maar wel uitdagend. Een paar kilometer na de afslag de eerste hindernis, een rivier.
Er liepen al watersporen aan de andere kant, dus met een 4WD zou het moeten kunnen. De bodem was bedekt met grind, dus wel een stevige ondergrond, maar toch even de 4WD ingeschakeld. Je weet nooit wanneer de volgende auto langs komt.
De passage ging probleemloos en ik weer verder. Een tijd later waarschuwingsborden langs de weg over weer een kruising met water. Dit keer was het allemaal zand.
Dat vergt een andere aanpak, zo is mij in militaire dienst geleerd door de SMI.
Dus behalve de 4WD, ook de sperren er bij in. Het bleek helemaal niet diep te zijn.
O ja, een meter of vijf voor ik de vaste wal weer zou bereiken, dook de neus van de auto toch opeens diep weg. Kijk, dat bedoel ik nou met een avontuurlijke reis.
Flink gas blijven geven en dan komt het vaak wel goed en dat kwam het ook.
Aan de overkant even gekeken hoe hoog het water was gekomen en dat bleek boven de onderkant van de deuren te zijn geweest. Verder geen lekkage naar binnen.
Uiteindelijk arriveerde ik op een kleine parkeerplaats, waar de voettocht de kloof in begon.
Keurig aangegeven met blauwe schildjes op de rotsen en dito kleur lintjes in de bomen, kon je gewoon niet fout lopen.
Het begon vlak, door een bos. Daarna rotsachtig, een paar keer het riviertje oversteken, maar een prachtige natuur.
Bij de parkeerplaats hangt een kaart, met daarop aangegeven hoe de route loopt en je kunt een A4-tje meenemen, waar de route ook op staat.
Om de zoveel tijd kom je een nummer tegen. Op het blaadje staat dan een korte uitleg.
Na drie kwartier werd de kloof verspert door een enorm rotsblok, midden in de rivier.
Het water was daar best diep, dus dan zou ik de kistjes uit moeten doen en tot mijn middel door het water moeten waden, om over die rots te komen.
Eindpunt was een meertje, zwemmen ging ik toch niet doen, dus ik maar weer terug.
Een echtpaar, die ik gisteren sprak, arriveerden even later ook en die zijn wel verder gegaan.
Bij de auto aangekomen, een klein stukje terug, naar de Moonshine Gorge.
Daar ook een wandeling, die rond liep. Nummers 1 t/m 12.
Je kon ook van 12 naar 7 lopen en dan weer terug, maar dan loop je weer hetzelfde stuk twee keer.
Nee, ik ging voor de hele cirkel. Afstand 5,5 km. Tijdsduur 2,5 uur.
Nou dat werd een hele uitdaging. Het begin was nog wel vlak, maar nummer 7 lag op het hoogste punt en daar moest ik via 1 tot en met 6 zien te komen.
Ook hier trouwens weer een blaadje met uitleg over het traject.
Onderweg geen enkel spoortje van iets van schaduw. Temperatuur ruim 30 graden (in de schaduw). Petje op, en af en toe maar een slok water. Ik had mezelf beloofd, dat ik op punt zeven mijn colaatje op mocht drinken, tot die tijd water. Wat een beproeving.
Om jullie in indruk te geven van het wandelpad: niks vlak en overal stenen. Je route voorde grotendeels door oude beddingen. Ik moest goed uitkijken waar ik liep, elke stap kon een zere enkel opleveren. Ik kan al wel vast verklappen, dat dat niet gebeurd is, mede door de militaire training, die ik vroeger heb gehad.
Doordat ik af en toe toch met de neus van de schoen tegen een steen aanschopte, merkte ik, dat de energie ging afnemen. Dan moet je dubbel opletten. Maar nog steeds aan het water. Punt zeven was nog niet bereikt.
En dan snappen jullie nu de afkorting 2LW ook wel: Two Legged Walk.
Maar hoezee, punt zeven. Het lang verwachte blauwe bordje met nummer 7 erop.
De energie kwam weer terug, want nu was het afdalen naar het meertje bij de parkeerplaats. Nou, de lol was er gauw af, de stenen werden steeds groter en de snelheid nam navenant af. Iets voorbij bordje acht vond ik iets van schaduw en daar heb ik de koekjes en de cola genuttigd.
Na een kwartiertje weer verder en dat ging weer beter. De omstandigheden bleven hetzelfde, zo niet erger. Nummer 9.
Tuurlijk blijf je om je heen kijken. De natuur is prachtig en ik heb ook best veel foto's gemaakt en uiteindelijk kom je dan toch weer bij de auto. Daar lag ook nog cola in en op de parkeerplaats vond ik ook, dat ik er nog één verdiend had.
Komt er ook net weer een auto aanrijden. Een echtpaar uit NL. Drie kleine kinderen erbij en de rust was weg. Tijd om naar de volgende attractie te rijden, Emma Gorge.
Dat betekende terug naar de Gibb River Road, rechtsaf en na negen kilometer links, om zo na twee kilometer gravelroad bij het Emma Gorge Resort aan te komen. Daar begon ook het pad omhoog naar een waterval en een meertje eronder.
De fut was er helemaal uit. Normaal lunch ik nooit in de vakantie, maar dat moest nu wel even. Een dikke cheeseburger, twee blikjes cola erbij en ik was weer helemaal terug op aarde.
Het verloop van deze wandeling was identiek aan die bij de Moonshine Gorge.
Het begon met een mooi zandpad, ook voorzien van blauwe bordjes tot en met nummer 11 dit keer.
Hoe hoger ik kwam, des te slechter de omstandigheden. Grote scherpe rotsen, voorzien van een blauw bordje, ja dat was wel de route.
En dan kom je mensen tegen, die zeggen, dat het daarboven zo mooi is. Dat wil dan zelf ook wel even zien, dus hobbel je door. Last van een dip had ik niet, die cheeseburger was goed gevallen. Ik een rustig, maar steady tempo doorlopen.
De nummers bleven oplopen en op een gegeven moment hoor je lawaai. Mensen, die zwemmen in het koude water onder de waterval. Ik ben er bijna. Na exact 35 minuten was ik boven. Het bord onder gaf aan een uur. Toch een goed gevoel.
En het was er echt mooi. Een kleine waterval, de rotsen gedeeltelijk begroeid en toen ik boven was, zat er niemand meer in het water, dus de rust was weer gekeerd.
Die herrie kwam trouwens van diezelfde Nederlandse familie, die ik eerder was tegengekomen.
Na 20 minuten weer terug gelopen en ook na 35 minuten weer bij de auto.
Voor mij was de dag om. Terug naar El Questro, 25 kilometer dirtroad, auto aftanken en onder de douche.
Net og even weer voorraden drinken gehaald voor morgen. Dan de trip naar Mt Elizabeth, een cattlestation aan de Gibb. Betekent wel 270 kilometer onverharde weg.
Ik heb er in ieder geval zin in.
Het kan zijn, dat daar geen Wifi is, het ligt echt in de outback van Australië en de dag erna hetzelfde, ook in de outback.