The Chouf Mountains
Door: Henk
Blijf op de hoogte en volg Henk
28 Oktober 2019 | Libanon, Beiroet
Dat begon in ieder geval al goed.
Daarna moest ik de auto hebben, maar ik was gisteravond het kaartje vergeten mee te nemen, dus het kostte iets meer tijd dan gebruikelijk om de auto voor de deur te krijgen.
Het plan was om de Chouf Mountains in te trekken. Dus zuidwaarts richting Damour. Het navigeren ging prima met de app. Maar wacht even, een spookrijder.
En nog één en opeens tientallen. De grap is natuurlijk, dat ik de spookrijder zou zijn, maar dat was niet zo. In een land als dit kun je dit soort verkeersgedrag verwachten; iedereen doet maar wat.
Maar nee hoor, drie km verderop een wegblokkade. Je kon daar geen kant meer op, dus ging iedereen maar weer terug. Ik uiteindelijk ook.
Allemaal verband houdende met de acties tegen de regering. Voor mij best vervelend, want ik had een druk programma vandaag. Dan maar een dagje Beiroet. Vlak bij mijn hotel heb je de zg. Pigeon Rocks. Die eerst maar gefotografeerd.
En omdat de afstanden niet heel groot zijn hier, dacht ik, 'ik probeer Damour nog een keer te bereiken'. Dus weer zuidwaarts en tot mijn opluchting was de blokkade weg.
Maar tien km verderop wel weer een blokkade, maar via een parallelweg kon het verkeer toch, zij het langzaam, verder rijden.
Mijn afslag richting Kafr Him kwam in zicht en ja hoor, niemand meer op de weg.
Toch tien km verder weer een blokkade. Een van de blokkeerlibanezen vertelde mij, dat het een klein half uurtje ging duren. Dat bleken vijf minuten te zijn en ik kon weer verder. Voor de rest van de dag heb ik trouwens geen oponthoud meer gehad.
De Kfarhim grot was nergens te bekennen. Slechts een bord langs de weg, waar geen afslag, parkeerplaats of iets anders dan berm aanwezig bleek te zijn.
Door naar het Beiteddine Paleis. Gesloten.
Aan de andere kant van het dal ligt het Moussa Castle. Die was wel open.
Apart verhaal dit kasteel. Het kasteel is gebouw door 1 man, een man met een droom, die begon toen hij een jaar of 14 was. Het tekende op school een kasteel, maar de meester vond dat maar niks en verscheurde de tekening. De droom vervloog niet en
Moussa Abdel Karim al-Maamari begon aan zijn droom te bouwen, toen hij geld had verdiend en zo zijn eigen stuk grond kon kopen.
Hij begon met de fundering en alle stenen, die daarna in het zicht kwamen, zijn allemaal verschillend. Eigenhandig bewerkt en gezet.
Het kasteel was klaar in 2005 en telt vier verdiepingen. Elke verdieping verteld een verhaal. Toen ik binnen kwam, was het licht uit, maar eenmaal betaald, ging niet alleen het licht aan, maar het water begon te lopen en de wassen beelden kwamen tot leven. Deze beelden beeldden het leven uit van begin vorige eeuw.
Verder veel vuurwapens, zwaarden, messen en andere taferelen.
Leuk om gezien te hebben,
Door naar Deir Al-Qamar. Dit is een overwegend Christelijk dorpje, met nog een klein aantal Grieks Katholieken en een paar moslims.
In deze plaats aanbaden de Phoeniciërs de maan. Heden ten dage is het een leuk dorpje met huisjes met rode daken, stenen huizen en voetpaden.
Ooit ook de hoofdstad van Mount Libanon (1590), omdat het naastgelegen dorpje onvoldoende water had en Deir al-Qamar niet. Dit bleef zo tot in de 18-de eeuw toen de Shihab dynastie de hoofdstad verplaatste naar Beiteddine, waar, zoals gezegd het paleis gesloten was.
In de bijna 400 jaar, is er wel het een en ander gebouw in dit dorp.
Een kerk uit de zevende eeuw, (Our Lady of the Hill), in de 16-de eeuw opnieuw opgebouwd na een aardbeving.
Verder een kleine moskee, een souk, het paleis van Younes Maan, het Youssef Chehab Serail, nu in gebruik als gemeentehuis.
Leuk om even doorheen te lopen. Als laatste kwam ik uit bij een wassen beelden museum. Entree betaald en de dame aan het loket zei iets over een gids.
Ik zag niemand en ben maar in zaal 1 begonnen. Op een bankje lag een oude man te pitten. Na zaal 1 volgde zaal 2 en 3 en 4.
Ik liep de binnenplaats weer op, liep daar die oude man. Dat was de gids.
Zijn Frans was erg goed, maar mijn Frans niet, maar hij sprak ook Engels.
Ik snapte er niks van, maar hij begon zijn verhaal in zaal 1. Daar stonden de verschillende, elkaar opvolgende, dynastieën op een rijtje.
Dat had ik ook al gezien, de bordjes stonden er keurig bij.
De namen zeiden me niet zoveel, behalve de paus, George Bush sr. , Sadat, Mitterand en een Saudische koning.
Het weer was goed, zonnetje kwam er regelmatig door en het was droog. Tijd om de bergen in te trekken. Op naar het Chouf Cedar Reserve.
De ceder is de nationale boom en wat verder naar het oosten ligt dit park.
Ik had gezien, dat als ik het park helemaal door zou rijden, ik weer op een soort van provinciale weg uit zou komen, die richting het noorden liep. Zo kon ik via een andere route Beirut weer bereiken.
Prachtige slingerende weg, met aan beide kanten cederbomen.
De zon vertrok, wolken kwamen en daarmee de eerste druppels. Druppels werden groter en heviger en niet lang daarna kwam het met bakken naar benedendek was het erg mistig. Meer dan 50 meter zicht had ik niet.
Teruggaan vond ik geen optie, tot ik boven aan de berg stond en daar een hek mijn route noordwaarts versperde.
Dus toch weer terug.
Het weer was niks en dat bleef zo tot in Beiroet.
Toch nog voor het donker werd (17:45 uur) terug bij het hotel.
Morgen probeer ik noordwaarts te gaan en als dat niet lukt, doe ik 's morgens Beiroet en na de middag de Jeita Grotten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley