Te voet door Beiroet

Dagje Beiroet.
Thuis had ik al een heel schema gemaakt van de dingen, die de moeite waard waren om te bekijken.
Auto laten staan, te voet door Beiroet.
Een bekende straat en niet eens zo heel ver hier vandaan, heet Hamra.
Het is een drukke winkelstraat, echter niet vrij van verkeer.
Via deze straat liep ik op enig moment noordwaarts om uit te komen bij AUB. De American University of Beirut. Dit is de oudste universiteit van Libanon en werd opgericht in 1866 door Daniël Bliss.
Er zijn twee zaken, die het bezoek compleet maken. Dat is ten eerste de prachtig aangelegde tuinen en ten tweede het Archeologisch Museum.
Bij de ingang aangekomen kreeg ik de mededeling, dat het terrein alleen toegankelijk was voor studenten en staf. Ook werd daarmee een bezoek aan het museum om zeep geholpen. Bleek trouwens gesloten, allemaal vanwege de gespannen situatie in Beiroet.
Dat was jammer. Door naar het Geldmuseum. Dat was een twintig minuten lopen en gehuisvest in de centrale bank van Libanon. Ook gesloten, zelfde reden.
Van daar kwam ik uiteindelijk weer uit in downtown Beiroet. De prikkeldraad versperringen waren nog intact, het aantal nietsnutten bleek aanzienlijk verminderd en de harde muziek was ook weg.
Toevallig zag ik nog wel, dat de zijdeur van de St. George kathedraal open stond en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om even binnen te kijken.
Toen het plein overgestoken en dan kom je in het oostelijk deel van de stad.
Zeer bekend zijn de Mar Nicolas Steps, een trap met 125 treden, die uitkomt in de wijk Achrafieh. Twee keer per jaar worden de op-treden beschilderd door kunstenaars.
Boven aangekomen, bevindt zich vlakbij het mooiste gebouw van Beiroet, het Sursock huis, waarin zich heden ten dage een museum bevindt. Gebouwd in een Italiaans-Libanese stijl met twee trappen, die naar het centrale deel van het gebouw leiden. Het dateert uit 1912. Na de dood van de eigenaar, Nicolas Ibrahim Sursock, in 1954 viel het huis testamentair aan de stad Beiroet, onder voorwaarde dat het een museum zou worden. Het ging in die hoedanigheid open voor het publiek in 1961.
En guess what? Museum gesloten, zelfde reden. Je kon er wel een bakkie koffie kopen en dat heb ik dan maar gedaan.
Door naar de St. Nicolas Church, even verderop. Dicht.
Vlakbij ook de Nederlandse ambassade. Ook even heengelopen. Ik wilde even een foto maken van het wapenschild aan de muur, maar een Libanese wachter, zei me, dat dat niet mocht. Weer zo'n foute actie van Rutte. Ik heb nota bene meebetaald aan dat schildje aan de muur.
Toen ben ik demonstratief aan de overkant van de weg gaan staan, heb de telelens op maximaal gezet en, jawel, een foto van het schildje.
Gauw door naar het Prehistorisch museum. Ik heb een foto van de entree, maar ook hier, helaas gesloten.
En weer door. Nu naar het Barakat huis.
Tijdens de burgeroorlog hier, werd de stad in tweeën gedeeld. Oost en west Beiroet. Dit huis lag precies op de zg. Green Line en is gedurende die 35 jaar flink beschoten.
Momenteel wordt het Yellow House gerestaureerd, om uiteindelijk als cultureel centrum een functie te krijgen. Als je binnen staat (ja dat lukte) en je kijkt omhoog, heeft de doorkijk naar de hemel de vorm van een sleutel.
Niet ver daar vandaan, het Nationaal Museum en die was wel open. Ik had een gratis entreebewijs, omdat ik een ticket voor de Hop-On-Hop-Off bus had.
Dit was wel de moeite van het bezoek waard. Vondsten uit Libanon vanaf de prehistorie tot en met de uitvinding van glas. Prachtig tentoongesteld met duidelijke, ook Engelstalige uitleg er bij.
Ook hier zijn grafkelders gevonden met mummies. Ook niet zo heel raar, omdat er van ver voor onze jaartelling al handel werd gedreven met Egypte, met name papyrus.
Gedurende de burgeroorlog heeft de toenmalige directeur van het museum, alle grote kwetsbare stukken verborgen, door ze in beton te gieten.
Het kleinere spul werd hermetisch opgeborgen in kelders en bleken onvindbaar gedurende de 35 jaar.
Na de oorlog bleken de kelders vol water te staan en moest alles weer met het handje worden schoongemaakt om weer tentoonstelling waardig in het museum terug gezet te kunnen worden.
Ik heb daar vanmiddag ook nog een film van kunnen zien in het museum.
Al met al een uurtje of twee rondgelopen en aangezien de bushalte voor het museum staat, op de bus gewacht en twee haltes verder weer uitgestapt, vlak bij mijn hotel.
Vandaag 12 km door de stad gelopen en alleen het laatste museum was open.
Heb wel veel gezien, maar het had wat meer kunnen zijn.
Morgen maar weer met de auto op pad. Zuidelijk dit keer.