Baalbek en Anjar

Gisteravond in Al Falamanki wezen eten. Wat niet heel bijzonder, maar de stek was wel leuk, uitzicht over zee en op de Pigeon Rocks.
Naar aanleiding van het bericht, dat de premier was afgetreden, de vraag gesteld aan de eigenaar, of daarmee de blokkades ook opgeheven zouden worden. Het antwoord was NEE, want die lui willen alle bewindvoerders van de regering weg hebben.
Mijn volgende vraag was, hoe het publiek tegen de acties aankijkt. Dus niet positief, alleen aanhangers van Hezbollah steunen het , omdat de premier ook van de Hezbollah is. Aanhangers van Hezbollah hebben al wat blokkeerlibanezen in elkaar geslagen, omdat die dus de regering steunen.
Had ik nog een vraag en wel deze, 'kan ik morgen in Baalbek komen?'
Nou niet via de Highway, die was op meerdere plaatsen geblokkeerd. Moet je niet willen. Een andere optie is om de weg dwars over Mount Lebanon te nemen.
Duurt twee uur, maar geen blokkades. 'Pak de weg maar naar Baabdat en dan vervolgens naar Zahleh, dan zit je weer op de weg naar het noorden naar Baalbek.'
Omdat het hier vroeg licht is, besloot ik vanmorgen om zes uur te vertrekken.
Auto werd gehaald en ik op pad. Na drie kilometer al een blokkade. Stukje omrijden en daarna vond ik de weg naar Baabdat weer terug.
En inderdaad tot aan Zahleh geen enkele blokkade. Wel veel checkpoints van het leger, maar dat gaf nergens een probleem.
Nooit te vroeg juichen en dat deed ik dan ook niet, maar net voor ik het stadje uit was, een blokkade. Om deze te omzeilen viel mee, tien minuten later reed ik weer op de goede weg.
Rond half negen was ik in Baalbek en zag de ruïnes al staan.
Auto geparkeerd en op zoek naar de ingang. Die bleek gesloten. Het zal toch niet?
Nee hoor, er kwam een man aanlopen en die verzocht mij via de Exit naar binnen te gaan. Een ouder Italiaans echtpaar volgde.
Verder was er niemand.
Kaartje gekocht (€ 10,=) en naar binnen. Je begint op het zg. 'voorplein', klimt de trappen op en dan kom je uit in een zeshoekige ruimte.
Daarachter het centrale plein met twee altaars, en aan beide zijden de tijdens de rituelen gebruikte wasbassins. Dan weer een trap op en dan kom je tenslotte in de tempel van Jupiter. Bijzonder hier is dat er nog zes kolommen van deze tempel de tand des tijds hebben overleefd.
De tempel van Bacchus staat daar tegenover, met een hele zuilengalerij intact inclusief de stenen dakdelen. Heel bijzonder.
Even een citaat.
Baalbek of Balabakk is een stad in Libanon. De naam betekent "Baäl van Beka". De stad is dan ook gelegen in de Bekavallei, tussen de rivieren Litani en Orontes in het gelijknamige district Baalbek. De stad is vooral bekend vanwege haar Romeinse ruïnes.
De stad werd oorspronkelijk gebouwd door de Feniciërs en stond in de hellenistische periode bekend als Heliopolis. De god Baäl was - zoals Helios- onder meer de god van de zon.
De bloeiperiode van Baalbek begon in het jaar 15 v.Chr. toen de stad een Romeinse provinciehoofdstad werd onder de keizer Augustus. Baalbek was tijdens de Romeinse periode een belangrijk religieus centrum. De tempel gewijd aan Jupiter trok vele duizenden bezoekers. Naast een tempel voor Jupiter werd ook een Bacchus- en een Venustempel gebouwd.
De Romeinse gebouwen werden opgetrokken op oudere ruïnes. Er werden monolithische steunmuren gebouwd met stenen die naar schatting 400 tonwogen. In de hoogste, westelijke wal zijn drie stenen van meer dan 1000 ton gebruikt. Een vierde, nog grotere steen, genaamd Hajar el Gouble (zuidelijke steen) of Hajar el Hibla (steen van de zwangere vrouw) ligt ongebruikt in een steengroeve in de buurt van de stad en is nog steeds te bezichtigen. Deze grotere stenen, ook wel megalieten genaamd, zijn volgens meerdere bronnen van nog oudere oorsprong, wellicht wel twee keer zo oud.
In 635 werd de stad door de Arabieren veroverd. De Omajjaden verwoestten de historische stad in 748. Een grote aardbeving richtte nog meer schade aan in 1759.
In 1984 werden de verschillende ruïnes van Baalbek door UNESCO tot Werelderfgoed verklaard.
Aan de overzijde van de weg, te bereiken via een tunneltje, staan ook nog twee tempels. De één is de tempel van de Muzen, de andere van Venus.
Ik heb het hele terrein verkend, tientallen foto's gemaakt en dat in twee uur.
Daarna even op een terrasje gezeten en de route naar Anjar bekeken. Ook hier een archeologische site.
Tien ik vanuit de bergen Zahleh inreed, zag ik een gele M staan. Leuk voor de terugweg naar Anjar, dacht ik.
Daar was ik om half één en de blokkades waren inmiddels weg. De dame bij de Mac zei, dat alle blokkades weg waren, ook die richting Beiroet. Dus de terugweg kon aanmerkelijk sneller.
Eerst naar Anjar. Hemelsbreed ligt dat hooguit tien km van de Syrische grens. In rood gebied volgens de site van ons ministerie van BuZa. Maar wel vrijgegeven door Europcar, omdat de archeologische site veilig is.

Anjar is een historische stad nabij de Bekavallei in Libanon. De stad werd rond 700 gesticht door de Omajjaden kalief Walid I.

Anjar was ongetwijfeld een handelsstad, een rustplaats voor de karavanen die de verbinding tussen hoofdstad Damascus en de Middellandse Zee onderhielden. De stad had een rechthoekig grondplan van 385 bij 350 meter. Ze was ommuurd en had in de vier windrichtingen halfcirkelvormige torens en toegangspoorten. Het stratenpatroon was volledig symmetrisch georganiseerd. Door twee elkaar in het centrum loodrecht kruisende straten - met tetrapylon - werden vier wijken afgebakend die op hun beurt in sectoren werden verdeeld volgens dezelfde symmetrie. Dit stadsplan is duidelijk beïnvloed door de Romeinse en Byzantijnse steden met cardo maximus en decamanus.
Archeologische opgravingen gebeuren sinds de jaren 1950 en hebben herkenbare gebouwen blootgelegd: in het westelijke deel twee paleizen, een moskee en een hamam, in het oostelijke deel huizen, winkels en een kleine hamam. Er is een rioleringssysteem teruggevonden met putdeksels in het midden van de straten.
Nadat de Omajjaden in 750 verslagen waren door de Abbasiden, kwam de stad al snel in verval. De gebouwen dateren daarom vrijwel allemaal uit één periode en dat maakt de site zo bijzonder. De redenen van de verwoesting en ontvolking van Anjar zijn voor de historici nog niet duidelijk. De vraag stelt zich of de stad verwoest werd op bevel van de Abbasidische machthebbers, die de vijanden van de Omajjaden waren, dan wel of ze vernield werd door een van de aardbevingen die Libanon in deze periode hebben getroffen.
Gedurende de Libanese burgeroorlog en vele jaren daarna, tot eind april 2005, was Anjar het hoofdkwartier van het Syrische leger in Libanon. In december 2005 werden vlak bij Anjar massagraven ontdekt waarin Libanese militieleden en ook vrouwen en kinderen waren begraven.
In 1984 werd Anjar door UNESCO tot Werelderfgoed verklaard.

Ook hier redelijk lang rondgelopen. Vanuit elke hoek zie je weer nieuwe dingen of mooie doorkijkjes. Verder bijzonder rustig, ik heb twee andere toeristen gezien.
De tetrapylon is zeker bijzonder, maar ook het bouwwerk met twee bogen boven elkaar op vrij slanke zuilen vond ik indrukwekkend. Het is toch 1300 jaar oud!
Eenmaal buiten ook weer even een terrasje gepakt. Het was goed zweetweer. Dertig graden en een strakblauwe hemel. Precies de goede dag om deze twee sites te bezoeken.
De vrouw bij de Mac had gelijk, tot aan het hotel geen roadblocks meer en rond vier uur was ik terug bij het hotel.
Auto geparkeerd en naar de Starbucks, even een lekker bakkie koffie halen.
Morgenvroeg toch nog even Byblos proberen en de rest van de dag door Beiroet dwalen. Daar is ook genoeg te zien en ik heb een kaartje voor de Hop-On-Hop-Off bus. Die rijdt morgen vast ook weer. Een halte is hier om de hoek.