Reisdag naar Suriname

Ik denk, met opzet, dat ik huisje 107 had. Ver van alle feestelijkheden in het hotel. Maar er stond me toch een subwoofer. Die bastonen dreunden de hele nacht de kamer in. Ben wel ingeslapen tot het 12 uur werd, toen ook hier vuurwerk. Maar dat duurde tien minuten, ook weer klaar.

Weer ingeslapen tot een kwart voor acht.

Spullen ingepakt en met de hele zooi richting receptie.

Daar zag ik al de eerste voorbereidingen voor de brunch, die vanaf half tien zou starten.

Ik mocht in ieder geval naar binnen. De manager vroeg of ik nog wensen had en mijn verzoek om een gebakken ei, werd ingewilligd.

Er kwam steeds meer eten rond mij te staan, zodat ik eigenlijk het ontbijt kreeg, die ik anders ook genomen zou hebben.

Iets voor negen was ik klaar en Glen kwam er ook al aan.

Spullen in de auto en op naar St. Laurent de Maroni.

De afstand was circa 200 km, ruim twee uur rijden.

In dit grens stadje begon de geschiedenis van het deporteren van gevangenen vanuit Frankrijk naar Frans Guyana.

Het gebied werd oorspronkelijk bewoond door Kari’na inheemsen die in het dorpje Kamalakuli woonden. In 1858 werd het bagno of bagne (strafkolonie) opgericht door Napoleon III. Saint-Laurent-du-Maroni werd gesticht in 1880 in de buurt van de gevangenis voor de huisvestiging van het personeel en gevangenen die hun straffen hadden uitgezeten.

In 1924 is door de journalist Albert Londres actie gevoerd tegen de strafkolonie en de onmenselijke behandeling van de gestraften (bagnards). In 1932 werd Gaston Monnerville lid van de Nationale Vergadering voor Frans-Guyana en ijverde voor de sluiting. In 1946 werd de strafkolonie definitief gesloten. De gemeente had oorspronkelijk een speciale status en werd door de directie van de gevangenis bestuurd. In 1949 werd Saint-Laurent-du-Maroni een democratische gemeente met burgemeester (maire) en wethouders (adjoins).

De gevangenis is in 1995 gerestaureerd en wordt beschermd als nationaal patrimonium. Ze is vooral bekend geworden door de film L'affaire Seznec en de verfilming van het boek Papillon.

Helaas gesloten vanwege Nieuwjaarsdag.

Saint-Laurent heeft als bijnaam Le Petit Paris vanwege de koloniale bouwstijl. Er zijn onder andere het houten penitentiair ziekenhuis uit 1912, het gemeentehuis, de sous-préfecture, het gerechtshof en een botanische tuin. Stroomafwaarts, op het îlot Saint-Louis, was er een leprozenkolonie gevestigd.

Na deze korte site seeing op naar de rivier. De regulieren pont vaart niet. De eigenaar wil de overuren van deze bemanningen niet betalen, maar omzetten in vrije uurtjes. Dat willen ze niet en daarom vaart de pont alleen op werkdagen.

Voor mij was er een zg. piroque geregeld, een lange smalle boot van een meter of tien lang.

Deze bracht me naar de overkant. Via wat gedoe vond ik de chauffeur, die me naar Frederiksdorp zou brengen.

Maar eerst door de douane. Die werken dus ook niet op Nieuwjaarsdag.

Ik naar een politiepost en die man legde mij uit, dat ik in Paramaribo de stempel moest halen. Hij kon wel een stempel zetten, maar had geen toegang tot het systeem, dus als ik het land weer zou verlaten, was ik officieel nooit binnen gekomen.

Mijn chauffeur belde met de agent in Paramaribo en e.e.a. zou geregeld worden als ik in Paramaribo zou arriveren.

Aansluitend twee uur rijden naar de rivier de Commewijne.

Daar lag weer een piroque klaar om me naar de andere kant van de rivier te varen. Net achter de aanlegsteiger, bevond zich de receptie en kon ik gelijk inchecken.

Bleek de lokale agent mij nog een gratis diner en lunch bij deze lodge cadeau te hebben gedaan.

Rest van de middag wat gelezen, lekker relaxen.

Diner was ook goed en morgen tot na de lunch ben ik hier, daarna word ik naar Paramaribo gebracht, wat hier vlakbij ligt.