Met de auto op pad

Eerste dag met de auto op pad.

Man, man, man.

Mike was om tien voor negen bij het hotel. Hij zou me naar de autoverhuur brengen.

Het was een stukje rijden en het kantoortje bleek in het centraal station van Taipei te zitten.

Hij de auto geparkeerd en zei, dat mijn grote bagage wel in de auto kon blijven liggen, omdat de huurauto waarschijnlijk ergens op hetzelfde parkeerterrein zou staan.

Wij naar binnen en ja hoor, gevonden. Geen van de drie medewerkers sprak Engels, dus het duurde nogal lang.

Samenvatting: nieuwe auto, tankpasjes in de auto, hoef ik zelf niet te betalen, maar in plaats daarvan € 0,088 per kilometer afrekenen als ik de auto terugbreng.

Elke krasje wat ik veroorzaak, vast laten leggen door de politie. Telefoonnummer 110.

Verder pechhulp nummer.

De auto stond onder het station, dus Mike moest helemaal terug lopen naar de auto om mijn grote tas op te halen. Deed ie met plezier.

Toen naar de auto. Maar 1034 km op de teller.

Paar kleine krasjes op de foto, verdere uitleg en ik kon vertrekken. Inmiddels 10:15 uur.

Mijn app (mapsme met een punt tussen de s en de m) kent ook Taiwan en vooraf heb ik alle hotels al ingevoerd. Wat ik ook ingevoerd heb was Lalashan. Een natuurgebied met daarin zeer oude bomen.

De Baling Road (Taoyuan County Road 116) brengt je de berg op, kronkelend omhoog langs de zuidkant naar Shang Baling en vervolgens onder de bergkam aan de noordkant helemaal naar de goddelijke bomenattractie.

Niet ver verderop, op een klein plateau, ligt het aantrekkelijke Lalashan Visitor Information Centre met een weids uitzicht op het westen, noorden en zuiden.

Aan de overkant van de weg bevindt zich de ingang van de Baling Historic Trail en het ecologische gebied . Dit pad maakte deel uit van het oorspronkelijke pad dat lang geleden door de Atayal werd uitgestippeld om van de berg af te dalen naar andere Atayal-nederzettingen in het gebied. Het volgt de afdalingslijn van de bovengenoemde bergkam naar de bodem van de vallei. Lang verlaten nadat de weg werd doorkruist, is deze nu verjongd, met promenadegedeelten en korte hangbruggetjes langs de oversteek door het loofbos.

Deze trail heb ik vandaag voor een groot gedeelte gelopen. Waarom maar voor een deel? Dat kwam door het weer. De lucht betrok en het begon te regenen. En mijn gids had mij al verteld, dat het in korte tijd flink kon plenzen. Ook wat lokale mensen keerden om.

Achteraf verstandig, wat het ging inderdaad helemaal los, toen ik net in de auto zat.

Wel een mooie wandeling met onderweg informatie over de natuur en de woudreuzen.

Daarna de 12 kilometer terug naar de 7 om mijn weg te vervolgen naar Wuling Farm.

Op de 7 een hek. Half open. Bord met tekst erbij, waar ik geen chocolade van kon maken.

Kwam er een auto aan. Man sprak geen woord Engels. Wuling? Hij knikte.

Een andere weg naar Wuling is er eenvoudigweg niet. Ja bijna terug naar Taipei.

Dus doorgereden. Na vijf kilometer weg afgesloten. Er stond nog een auto voor me, dus maar eens vragen. Sprak ook geen Engels, maar het bleek, dat de weg om de twee uur open gaat.

En dat heeft te maken met de kinetische energie van een berg. Zo'n berg wil eigenlijk geen berg zijn en soms laat ie een stuk van zichzelf vallen. Dat was hier ook gebeurd.

Er was een nest met rupskranen neergezet, die samen zorgden voor een noodweg. Als die kranen om de haverklap aan de kant moeten voor passerende auto's, schiet het niet op.

Ik arriveerde er om 14:50 uur. Om 16:00 uur ging de weg even open.

Dus gewoon dom wachten.

Kon nog een spelletje doen op de telefoon, maar dat is even leuk.

Dropje dan maar.

Eindelijk vier uur. Rijden maar weer.

De weg was en blijft erg bochtig. Ik rij daar door de bergen en geen tien meter weg is recht. Veel haarspeldbochten en versmalling en, waar maar 1 auto door kan. Maximumsnelheid varieert tussen de 25 en 40 km/uur.

Met andere woorden, het schiet niet op. Stoppen voor een mooi plaatje is bijna niet te doen, ook vanwege een permanent stopverbod.

Vermoeiend rijden ook, je aandacht kan niet verslappen.

Ondertussen trad de schemering in en even daarna was het donker. Nog 25 km, dus 45 minuten rijden.

Dikke mist kwam er bij. Ook niet echt fijn.

Het bedje is besproken, dus maar rustig aan blijven doen.

Uiteindelijk kwam ik in het pikkedonker aan bij Wuling Farm. Een echt Farm is het niet meer, gewoon een hotel. Wel veel kamers en goede wifi.

Het inchecken gaf wederom een probleem, ik moest € 55,= bijbetalen want de agent hier had te weinig geld overgemaakt. Gelukkig sprak de dame Engels en kon ik e.e.a. uitleggen. Er werd een belletje gepleegd en even later hoefde ik niets bij te betalen.

Ik kreeg een keycard en een voucher voor het diner buffet en ontbijt.

Buffet was van zeven tot acht.

Laat ik het netjes zeggen, het haalde het niet bij het diner buffet in Taipei. De bami was redelijk weg te knagen, de rest was afgestemd op de lokale smaak. Andere buitenlanders heb ik hier dan ook niet gezien. Wel bussen vol met Taiwanesen, maar die eten al vooraf, want tijdens mijn diner waren ze al weg.

Een enerverende dag vandaag. Lang gedaan over 180 km, maar een mooie wandeling gemaakt in het 'oerbos'.

Dat ga ik morgen ook weer doen. Dit hotel ligt in een Nationaal Park en er loopt een weg de bergen in. Die eindigt op een parkeerplaats en vandaar kunt je routes lopen.

Daarna rijd ik door naar Lishan, 30 km hier vandaan.