Eluanbi Schiereiland

Kwart over zes wakker, acht uur wakker.

Toen er maar uit.

Het lijkt er een beetje op tijdens het ontbijt, dat alle kinderen, die nog niet naar school hoeven, hier zijn.

Man, het lijkt wel een crèche.

Maar ik moet eerlijk zeggen, ze krijsen niet zo als die prinsesjes en prinsjes in Nederland. Daar is opvoedkundig nog een flinke winst te behalen.

Toen ik gisteren rond half acht ging eten, was er één tafeltje bezet met een man of zes. Verder was er niemand.

Vanmorgen zat het redelijk vol en en bij de ontbijtkeuzes was ook rekening gehouden met de westerse toerist.

Eitjes, bacon, cornflakes, croissants en koffie.

Daarna op pad.

Vandaag staat het schiereiland Eluanbi op het programma.

De eerste stop is Chuanfan Rock of Nixon Rock.

Chuanfan Rock ziet eruit als een zeilboot die het zeil hijst, klaar om uit te varen en ergens aan een andere kant te veroveren.

Chuanfan Rock is het grote werk van zeewatererosie. En omdat de rotstextuur harder is, staat deze stevig in de zee. Chuanfan Rock is een zeer beroemd oriëntatiepunt in het kustgebied van KenTing. Als je vanuit het centrum van KenTing Street naar E-Luan-Bi vertrekt en op de E-Ping-snelweg rijdt, kun je de 18 meter hoge Chuanfan-rots al van ver zien, aangezien er geen hoge gebouwen zijn die het uitzicht blokkeren. Onder de blauwe en heldere hemel lijkt het alsof hij klaar is om te vertrekken en te wachten op het moment dat de wind gaat waaien. Sommige mensen zeggen dat het meer lijkt op het hoofd van de voormalige Amerikaanse president Nixon. Als je vanuit elke hoek kijkt, is er eigenlijk een vergelijkbare hoek. Het ronde voorhoofd, het diepe ooggat en de hoge neus zijn allemaal karakters van president Nixon. Lijkt het erop dat, met een beetje meer fantasie, president Nixon zojuist in het water is gesprongen en klaar is om te zwemmen? En interessant genoeg worden ze, vergeleken met de zwemmer terzijde, plotseling dwergen. Voor het prachtige uitzicht op Chuanfan Rock is er een gebied met recreatieve paden langs de kust aangelegd.

Nixon Rock is dus alleen van een afstand te bekijken.

Helemaal op de zuidtip staat uiteraard een vuurtoren.

Met daar omheen een wandelnetwerk. Dat was de tweede stop.

Grote parkeerplaats waar je vooraf betaalde, dus niet van die stomme slagbomen, waarvan ik nooit weet of ze ook omhoog gaan.

De eerste 100 meter tot de kassa (entree park) word je verleid om allerhande troep te kopen. Ik heb de verleiding kunnen weerstaan.

Voor NTD$ 60,= mocht ik het park in, maar niet voordat ik nog even bij een tempel heb gekeken, waar op dat moment al tafels vol eten als offers waren gebracht. Uiteraard alles in een waas van wierook.

Dus, omdat een vuurtoren nooit in een dal wordt gebouwd, kon ik gelijk aan de bak. Heuvelop.

Rondom de vuurtoren bevinden zich een aantal kunstwerken. Allemaal gemaakt van staalkabels. Past er wel.

Dan door naar de vuurtoren. Oorspronkelijk gebouwd in de jaren 1880 op het zuidelijke punt van het Eluanbi Park.

Een paar keer verwoest is een oorlog, de laatste keer was in WO II. Maar helemaal gerestaureerd en nog steeds in bedrijf als vuurtoren.

De Lonely Planet geeft ook hier maar weinig informatie, maar op mijn app staan de wandelroutes wel en deze kwamen overeen met de informatieborden ter plaatse.

Ik had nog wel het idee om vanaf de vuurtoren naar het meest zuidelijke punt van Taiwan te lopen, maar dat bleek niet mogelijk.

Vanaf de vuurtoren zo'n beetje alle paden bewandeld. Het sea paviljoen bleek geen koude drankjes te serveren, het was niet meer dan een uitkijkplatform.

Vandaar weer terug naar de ingang en daar wel een lekker koud drankje genomen. Een halve liter Minute Maid sinaasappelsap. Super lekker spul.

Om even bij te komen, heb ik de auto gepakt en ben route 26 gaan rijden aan de oostkant van het schiereiland. Mooie vergezichten over de zee.

Parkeerplaatsen, van waar ook kleine trails lopen, met ook overal een informatiebord. Goed geregeld in Taiwan.

Nergens troep langs de weg, iedereen schijnt zijn eigen afval mee te nemen.

Ik ben tot Jialeshui gereden. Verder kan niet. Ja, er loopt nog een bus over een lengte van 2,5 km met daarin een gids, die iets vertelt over figuren die te herkennen zijn in de rotsen. Omdat de kans groot is dat deze gids dat allemaal heel grappig in het Chinees gaat uitleggen, heb ik hoogtepunt overgeslagen.

Via wat binnenweggetjes kwam ik weer uit in Hengchun.

Bij een plaatselijke supermarkt weer wat drinken gekocht en weer door naar het schiereiland, want ik wilde het meest zuidelijke stukje Taiwan wel zien.

Daarvoor was een andere parkeerplaats bedacht, en ja hoor, één met een slagboom. Mijn kenteken werd herkend.

Vandaar 900 meter afdalen naar dat befaamde punt.

Druk was het er niet. Er stond een betonnen beeld en een infopaneel.

Geen grafitti, geen troep langs het tracé, ook weer allemaal netjes.

Daarna weer heuvelop, poloshirt volledig doorweekt bij nog steeds 35°C en een hoge luchtvochtigheid.

Parkeergeld betaald en de slagboom ging zowaar open. Half vijf, moe maar voldaan, terug bij het hotel.

Vanavond was er een diner buffet. Dik voor elkaar. Zalm, gambi's, inktvis, eendenborstfilet, salade, Coca Cola, koffie, ijs, taartjes, chocolade, alles aanwezig.

Morgen nog een dag hier.