Op en rond het Atitlán meer en de Pacaya vulkaan

Het ontbijt duurde steeds zo lang bij het tentje vlakbij ons hotel, dus besloot ik er voor half zeven te zijn. Gelukt, ik was de eerste.
Om kwart voor zeven klaar en verder nog niemand gezien.
Het aantal zieken bedroeg vijf, die gingen niet mee bootje varen en wandelen.
Na het ontbijt naar een privéboot, die ons ergens aan wal zette. Ik meen bij San Jorge. Vandaar een uur gelopen naar Santa Cruz, ook gelegen aan het meer.
Daarna met de boot naar de overkant van het meer, naar Santiago Atitlan.
Alle plaatsen aan het meer zijn vernoemd naar een heilige.
Het meer had vroeger een hogere waterstand, maar door een aardbeving is er in de bodem een scheur ontstaan en daalde het water met een meter of acht.
Het meer heeft geen afvoer via een rivier, het water zakt in de poreuze ondergrond weg.
De scheur is wat dichtgeslibd en nu komt het water weer wat omhoog. Jammer voor de mensen, die barretjes, zitjes ed. op het lagere niveau hadden aangelegd, dat verdwijnt langzaam onder water.
Santiago Atitlán puilt uit van de souvenirwinkels. Maar er is meer. Er bestaat hier een religieus figuur, ontstaan uit een mix van het Maya geloof en het katholicisme.
Deze man heet Maximón. Hij wordt vereerd, maar vertegenwoordigd ook het kwaad.
Maximón is nu een houten figuur, die dol is op sigaretten en drank. Het beeld staat een jaar lang bij mensen thuis, die daarvoor geld moeten bieden aan de vorige 'gastheer'.
De pop heeft ook echt een slokdarm, dus de rum kan er zo ingegoten worden en wordt opgevangen in een emmertje en de rum is dus voor de gastheer. Door de trek in de slokdarm, kan de pop ook daadwerkelijk roken.
Ik ben niet binnen geweest, de stank was ondraaglijk.
Daarna terug naar de boot, weer naar het hotel om de ziekenboeg in te laden en op naar Antigua.
Daar arriveren we nog redelijk op tijd en Peter-Paul had een restaurant gereserveerd, waar je vlees kon eten.
Dat bleek echt een toppertje, hoewel ik toch niet voor de Tomahawk steak ben gegaan. Mijn buurman wel en het was een reusachtig grote rib-eye van zeker 700 gram.
Op tijd naar bed, want vanmorgen moesten we om vijf uur vertrekken voor de beklimming van de Pacaya vulkaan.
Er hadden zich tien man opgegeven voor dit evenement.
Het was anderhalf uur rijden en aangekomen, stond er een gids gereed.
Mijn gedachten gingen even terug naar de wandeling langs het meer. Vlak en omlaag was geen probleem, maar ik bleef wat achter als het omhoog ging. Dus om het zeker voor het onzekere te nemen, heb ik vanmorgen gelijk maar een paard gehuurd.
De eerste 340 m stijging kon per paard. Daarna moest ook ik de berg op lopen, nog een keer 200 meter.
Maar ook ik heb het hoogste punt (veiligste punt) bereikt op 2400 meter.
Prachtig om de werkende vulkaan van dichtbij te zien. Ook loopt er nog gloeiend hete magma van de berg af, echter zeer langzaam.
Daarna weer 540 m dalen en dat was ook afzien.
Maar alles gedaan en gered en weer terug naar het hotel. Eerst onder de douche, drie kwartier pitten en daarna nog bijna vier uur door Antigua gezworven aan de hand van een looproute, die onze gids had uitgedeeld.
Om zes uur weer terug in het hotel en even gezocht naar een eetgelegenheid en op de tablet verscheen een McDonalds.
Heengelopen, gegeten en met de Tuk Tuk terug naar het hotel.
Het was een meer dan volle dag en ik ga vroeg slapen. Morgen om zes uur ontbijt en dan vertrekken we naar Copán in Honduras. Morgenmiddag 45 minuten aan een zip-line door de boomkruinen zweven en aansluitend naar een vogelreservaat.