Wilpattu National Park

Half vijf op, spullen inpakken en naar de receptie, om de sleutel in te leveren.
Er was al iemand wakker en kwam met de ontbijtpakketjes aanlopen.
Stipt om vijf uur verscheen Happu voor de deur en konden we vertrekken.
Er was geen hond op de weg, maar gewoon niet harder dan 60 rijden.
Om kwart voor zes parkeerden wij de auto bij een kruispunt alwaar een safariauto kwam voorrijden en we konden overstappen.
Behalve mijn chauffeur en ikzelf, zat er niemand anders in de jeep.
Naar voorbeeld van de Afrikaanse safari auto's, buitenkanten open, linnen dakje tegen de zon en wat banken of stoelen in de pick-up bak.
Klein stukje rijden en zo kwamen we aan bij de ingang vanher Wilpattu NP.
Onze gids moest nog even wat papierwerk regelen en zo kon er om de vijf minuten een auto vertrekken.
Om twintig over zes waren wij aan de beurt.
Je kon zien, dat het onlangs nog flink geregend had. Hoewel het zo wie zo een wetlands gebied is, was het nu wel erg nat overal. Best mooi om te zien. Prachtige contrasten tussen lucht, bos, zand en water.
'Verscholen in het westen van Sri Lanka vind je één van de mooiste nationaal parken die het land rijk is, Wilpattu Nationaal Park. Het huis van het luipaard en de sloth beer. Het park heeft jarenlang geen bezoekers kunnen verwelkomen en het toerisme komt hier pas mondjesmaat op gang. De perfecte tijd dus om een bezoek te brengen aan dit bijzondere natuurgebied.'

Wilpattu Nationaal Park, het park van de meren. Wilpattu is met zijn 1085 km2 het grootste nationaal park van Sri Lanka en tevens het meest onontdekte park. De reden hiervoor is dat het park, wat als vanaf 1938 bestaat, te midden van het gebied ligt gelokaliseerd waar lange tijd de burgenoorlog tussen de Sri Lankaanse regering en de Tamils heeft gewoed. De oorlog is ten einde en langzaam maar zeker herstelde ook het park van zijn verwondingen. In 2009 opende het park weer zijn deuren voor bezoekers en sindsdien is het weer mogelijk om te genieten van het al moois wat Wilpattu op het gebied van natuur en wildlife te bieden heeft.
Grote meren, dichte jungle, bossen en savannes. Het landschap in Wilpattu Nationaal Park is zeer divers en juist daarom juist zo intrigerend. Toch zal je zien dat de meren en moerassen hier overheersen in het landschap. Als je Wilpattu zou vertalen uit het Tamil, dan zou het park de naam “tien meren” dragen. Naar de tien meren die het park rijk is.

Water genoeg dus, wat al nadeel heeft, dat de grote kuddes olifanten in de dichte bebossing blijven hangen, omdat daar ook voldoende water voorhanden is.
Ook het luipaard zou zich om die reden verschuilen.

Het eerst dier wat we tegenkwamen, was een damhert (spotted deer). Omdat nogal heiïg was, werd de foto ook van die kwaliteit. Even later kwamen we de mannelijke versie tegen met een enorm groot gewei. Die foto's zijn wel goed gelukt.
Op een centraal punt stopten we, en dat is ook de enige plek in het park, waar je uit de auto mag gaan. Er zijn sanitaire voorzieningen en iedereen nuttigt daar zijn/haar ontbijt. Tuurlijk zijn er ook weer van die randdebielen, die aapjes te eten geven. Overal staan borden, waarop staat, dat dat juist niet de bedoeling is. Gelukkig was er een gids, die dit volk corrigeerde.
Resultaat is wel inmiddels, dat alles wat los in een auto ligt, prooi is voor de apen. Zo zijn er al mensen geweest, die geld en paspoort kwijtgeraakt zijn.
Na het ontbijt hebben we weer tot één uur doorgereden en in die tijd ook best veel dieren gezien.
Mooie roofvogels, wrattenzwijnen, de Ceylonhoen, de nationale vogel van Sri Lanka. Als je een haan voorbij ziet komen, is dat de nationale vogel.
Verder het paardhert (sambar deer), apen, krokodillen, (toch) een olifant en zelfs een schildpad.
Helaas, geen luipaard of beer.
Na de lunch vielen we in de prijzen. Alarm geroep van de apen, zou kunnen duiden op een luipaard. En dat was ook zo. Vlakbij de auto liep ie het pad op, liep van ons af en na 100 meter verdween die weer in het bos.
Een half uur later een tweede. Die liep de auto tegemoet, dus die steeds een stukje terug, maar het luipaard bleef ons volgen.
Was bezig met het afbakenen van zijn territorium, zat een keer te poepen en keek steeds omhoog.
Uiteindelijk ging die op het pad liggen.
Behalve wij, was er steeds niemand bij geweest. Uiteindelijk kwam er een tweede auto aan en hebben wij plaats gemaakt voor anderen. Toen had ik ook al ruim veertig foto's gemaakt.
Andere auto's die we tegenkwamen, werden ook van de heugelijke ontdekking op de hoogte gebracht.
Dat was ook zo'n beetje het einde van de safari.
Daarna terug naar de gate en verder door naar onze eigen auto.
Inmiddels zes uur geworden en dan begint de schemering. Via Anuradhapura naar Habarana.
Morgen is in principe een 'vrije dag' maar vandaag zou ik al in Habarana zijn, dus het middagprogramma hier werd 'm niet.
Dus morgen ga ik eerst naar Sigiriya en aansluitend heb ik een safari geboekt naar een National Park, waar hoogstwaarschijnlijk olifanten te zien zijn.
Is morgen ook weer op een leuke manier ingevuld. Aansluitend ga ik verder met het originele programma, aangevuld met nog één locatie, waar we langs komen als we zuidwaarts gaan rijden.
Het weer is prima, nog geen regen gehad, elke dag licht bewolkt en tegen de dertig graden.