De rots van Sigiriya en olifanten

Als er één plek is die je op Sri Lanka niet mag missen, dan is het Sigiriya. Deze unieke rots is een van de mooiste bezienswaardigheden van Sri Lanka en tevens een van de zeven Werelderfgoed-locaties die het land rijk is. Sigiriya wordt ook wel de leeuwenrots genoemd en eigenlijk mag je niet het land uit zonder dat je deze van dichtbij hebt gezien - of zelfs hebt beklommen.
Sigiriya ligt in het centrale hart van Sri Lanka, in de culturele driehoek tussen de steden Anuradhapura, Dambulla (staat morgen op het programma) en Polonnaruwa. Het mooiste wat Sri Lanka op gebied van cultureel erfgoed te bieden heeft vind je hier, zoals dus ook de beroemde leeuwenrots. In het dorpje zelf kun je op verschillende plaatsen een fiets of een scootertje huren, wat absoluut een aanrader is om de prachtige groene omgeving te ontdekken.
1600 jaar geleden liet de koning zijn paleis bovenop deze rots bouwen (rond 480) dus Sigiriya is inmiddels al behoorlijk oud. Hoewel van dat paleis niet zoveel meer over is, kun je nog wel delen van de oude muren en de koningstroon zien. Onder die restanten is ook een oude poort die aan een leeuw doet denken, vandaar dat de rots de naam ‘leeuwenrots’ heeft gekregen. Hoewel mensen bij Sigiriya meteen aan de leeuwenrots denken, is het in feite iets meer dan dat. Het is ook de naam van het bijbehorende dorpje, maar ook van het complete complex dat de koning liet bouwen met tuinen, terrassen en water.
Sigiriya beklimmen
De mensen die wel van een uitdaging houden beklimmen Sigiriya. De klim naar de top van de rots duurt ongeveer een uur en is behoorlijk pittig, maar het is het zo waard. De leeuwenrots is 200 meter hoog en is vrij imponerend; om de rots heen is er namelijk niets anders dan een groen landschap. Bovenop de rots heb je namelijk een geweldig uitzicht over het binnenland van Sri Lanka en dat is zo mooi om te zien. Om helemaal bovenop te komen moet je (vanaf de leeuwenpoten) maar liefst 430 traptreden beklimmen, dus je krijgt dit uitzicht niet cadeau!
Tijdens de beklimming kom je allerlei bijzondere plekken tegen, zoals het leeuwenplateau. Ooit waren hier een leeuwenkop en -poten uitgehouwen alleen zijn daar nu nog slechts de poten van over; de leeuwenkop is verloren gegaan. Verder zie je aan de noordzijde van de rots ook nog hele oude muurschilderingen en de spiegelwand. Dat zijn overigens niet zomaar muurschilderingen, maar fresco’s die verrassend goed bewaard zijn gebleven. Er worden vrouwen afgebeeld die de hemelse maagden worden genoemd: ze zijn halfnaakt en niemand weet precies wat het moet voorstellen. Waren het de brouwen die op het paleis van de koning woonden? Niemand die het zeker weet, maar bijzonder om te zien is het sowieso. De spiegelwand - of spiegelmuur - heeft deze naam gekregen omdat dit deel van de rots ooit zo glad was, dat de koning zichzelf in de weerspiegeling kon zien. Zo glad is dat nu zeker niet meer, want er staan allerlei oude teksten ingekrast.
Het beste moment van de dag om Sigiriya te beklimmen is ’s morgens vroeg, dan is het namelijk wat koeler. Overdag kan het niet namelijk heel erg heet worden en dan is zo’n beklimming extra zwaar. Zorg er wel voor dat je genoeg water bij je hebt, want dat ga je wel nodig hebben. Overigens hoef je helemaal niet naar boven te klimmen, want ook vanaf een afstandje is de indrukwekkende rots zeker zo mooi om te zien. Degenen die niet gaan klimmen zouden we wel aanrader om door de omliggende tuinen te wandelen; rondom de leeuwenrots liggen namelijk prachtig aangelegde tuinen waar het heerlijk rustig is. Het is trouwens ook een hele goede plek om in de schaduw even bij te komen van de inspannende klim naar boven.
Bovenstaande tekst komt van travelvalley en dekt de lading behoorlijk goed.
Om iets voor half negen vertrokken wij naar Sigiriya, eerst een kaartje kopen. Vond ik vrij duur ($ 30,=) en daarna snel even het museum door.
Ik wilde dat loever aan het eind doen, maar na de kassa werd je er automatisch door geleid.
Daarna het lange pad aflopen richting rots. die Happu ging er als een dolle vandoor. 'Even rustig, we moeten ook nog omhoog!'
Happu wist de stroom toeristen (op zich viel het aantal mensen mee) te omzeilen, door via een andere route op de route te geraken. Geen trappen, maar een geplaveide weg.
Uiteindelijk moest ik er ook aan geloven en begonnen de trappen. Gelijk al zwaar.
Best wel stijl en korte aantreden. Uiteindelijk kwam ik op een bordes, en vandaar liep het vlak. Tot bij een wenteltrap. Happu gaf aan, dat ik daar naar boven moest, hij zou wachten bij de leeuwenpoten.
Ging die trap 20 meter omhoog, kwam je uit bij de fresco's. De replica's hadden we net in het museum gezien. Daar liep het verder dood, dus weer naar beneden en verder doorlopend langs de spiegelwand.
Die hield op enig moment op en ja hoor, weer meer trappen.
Toen ik die horde genomen had, kwam ik uit bij de leeuwenpoten. Vanaf dat punt gaat er een stalen trap omhoog naar de bovenkant van de rots.
Het plateau bij de leeuw is best wel groot. Ook hier restanten van oude fundamenten en zelfs een EHBO-post.
Happu was nergens te zien, dus ik naar boven via die trap. Bij tijd en wijle stokte de opgang even, kon ik weer op adem komen en zo ging ook ik mooi met de stroom mee naar boven.
Boven aangekomen, eerst naar het hoogste punt gelopen en het klopt precies, het is 200 meter klimmen en het kostte me 65 minuten om boven te komen.
Het oppervlak boven op deze rots is best groot. Het is allemaal bedekt met restanten van gebouwen, die er ooit stonden.
Zelfs een enorm groot waterbassin en een nog intacte troon van de koning, welke uit de rotsen is gehakt.
Uiteraard heb ik mijzelf ook even laten vereeuwigen op deze unieke plek, heb daarna mijn flesje drinken geleegd en ben weer naar beneden gelopen.
Onderaan de trap stond Happu. Die was mij kwijtgeraakt. Ik had nadat ik bij de fresco's was langs geweest, even terug moeten lopen. Verder geen probleem.
Dus samen verder naar beneden, waar we nog langs de Cobra Kop grot kwamen, een rotspunt, die overhangt en sterk doet denken aan de cobra, die zijn kop breed heeft gemaakt.
Ook daar in de buurt, een ontvangsthal van de koning. Niet iedere gast hoefde blijkbaar naar boven te klimmen. Ook daar een troon voor koning en koningin, en plaats voor de wachters.
En een klein stukje verder stonden we weer in de koninklijke tuinen, waar ik nog even bij een achthoekige vijver ben wezen kijken. Op de foto zie je dat helemaal niet, maar ik ben er geweest.
Teruglopend naar de auto kom je ook nog door de watertuinen. Mijn bezoek heb ik beëindigd door nog even naar een hoger punt te lopen, welke staat aangeduid als View Point. Daar de laatste foto's gemaakt.
Door naar het hotel, waar de jeepsafari zou beginnen. Ik had er nog even tijd voor een drankje voor we om 13:00 uur naar het Hurulu Eco Park zouden gaan om olifanten te spotten.
Ook hier weer tig jeeps, allemaal een sticker op de auto dat ze vooral Eco zijn. Klopte ook wel, want ze reden allemaal in een diesel.
Het zonnetje stond nog lekker aan de hemel en dat gaf het landschap een bijzondere dimensie. Verschillende kleuren groen, grote, oude bomen, struiken en rotspartijen tegen de achtergrond van een aantal bergen.
Dat alleen was al mooi.
Na een tijdje de eerste olifanten. Gelijk ook 10 auto's ter plaatse.
Voordeel van deze jeeps is, dat ze het dak kunnen oprollen. Staand en vasthoudend aan de beugels, sta je mooi hoog.
Ook hier een bijzonder mooi, groen landschap en behoorlijk geaccidenteerd.
Volgende stop, weer een partij olifanten. Rustig schuifelend door het hoge gras en daarvan etend. Af toe werd dat even onderbroken, door grond op hun rug te gooien.
Het betrok wat en het begon zachtjes te regenen. Van mij hoefde het dak nog niet dicht. Vijf minuten later hield het op met zachtjes regenen, het kwam met bakken naar beneden. Dak er gauw op.
De foto's zijn ondanks die regen wel scherp gebleven. De witte streepjes zijn waterdruppels, die vlak voor de lens langs vielen.
Ook dat hield weer op en op wat miezerregen na, hielden we het droog.
Later nog wat olifanten gezien, verder geen dieren, alleen een laar roofvogels.
Bijna op het eind van de toer, kon ik nog een heuvel beklimmen met daarop een uitkijkplatform. Heb ik ook nog gedaan en daarna was het einde oefening, terug naar het hotel.
In mijn hotel waren ze bezig met de voorbereidingen van de BBQ. Er lag een keurige uitnodiging voor de deur, maar ze waren vergeten het tijdstip van aanvang te vermelden. Dat bleek half acht.
Minestrone, salade bar, noodles, van de grill tig soorten vlees, voor elk geloof zit er wat eetbaars bij, vis en een pannenkoekjes na.
Er zijn niet veel gasten, ik zag net een aantal tafeltjes in de tuin klaar staan. Er was er één bij met één bordje. Ra ra wie daar straks zit.
Allemaal een fijne jaarwisseling!